Τα λίγα αυτά λόγια για τον Έτο δεν τα γράφω ούτε για να τον παινέψω (δεν θα το ήθελε), ούτε για να περηφανευτώ για ένα σκυλί που πέρασε από τα χέρια μου. Πολύ περισσότερο δεν τα λέω για να «καθαγιάσω» μια σχέση που τέλειωσε.
Απλά «έφυγε» μια από τις βροχερές μέρες που πέρασαν και θέλησα να παρηγορηθώ κάπως στο πληκτρολόγιο, να σκαλίσω μνήμες για να ξεγελάσω λίγο τον πόνο. Μπορεί καθώς τα μοιράζομαι να ξορκίσω για λίγες στιγμές το κενό.
Γιατί όταν χάνουμε έναν φίλο θυμόμαστε όσα ξεχάσαμε να του πούμε; Ένα αίσθημα μετέωρο, κάτι που δεν πρόλαβα. Όλα όσα θεωρούσα δεδομένα και πια δεν τα έχω. Ο χρόνος που στέρεψε. Και τι να θυμηθώ από τα δεκατρία χρόνια της ζωής σου Έτο;
Ήταν σαν να γεννήθηκες αμίλητος και σοβαρός. Για τη σιωπή σου σε συμπάθησα – άλλωστε αυτός που λέει τα λιγότερα λόγια δεν είναι πάντα και ο πιο αγαπητός; Αλλά για ποια σιωπή μιλάω άραγε; Χωρίς λόγια τα έλεγες όλα, με τα μεγάλα και εκφραστικά σου μάτια.
Με την καλή συμπεριφορά και με την ατέλειωτη υπομονή και υπακοή σου. Θα ’θελα έστω και τώρα να βρω και να σου εκφράσω ένα παράπονο, θα με ανακούφιζε έστω η σκέψη ότι κάτι σου έδωσα κι εγώ. Γιατί ποτέ δεν ζητούσες τίποτα;
Αυτό που αξίζει…
Τούτες τις μέρες μ’ έκανες να προβληματιστώ. Σκέφτηκα πού να πήγαν οι ωραίες στιγμές που περάσαμε. Μια ανάσα στην καθημερινή ροή η χαρά των κυνηγετικών μας στιγμών. Μαζί σε λιακάδες και σε βροχές, μαζί στον Νοτιά και στο ξεροβόρι, μαζί στα πολλά, μαζί και στο τίποτα. Έτσι τελειώνουν όλα κάποια στιγμή;
Μια φευγαλέα ανάμνηση, ένα φύλλο που πέφτει, ένα παγωμένο κλικ στην παλιά μου ψηφιακή; Και τώρα πρέπει να βρω τι μένει.
Έτο, ξέρεις καλά ότι προσπάθησα. Μαζί προσπαθήσαμε και τα κατάφερες πέρυσι να αναρρώσεις και να ζήσεις άλλον ένα Χειμώνα. Φέτος όμως η καρδιά σου σε πρόδωσε. Και πριν «σβήσεις» με κοίταξες.
Τα μεγάλα σου εκφραστικά μάτια διάφανο γυαλί. Είχες κρατήσει να πεις και κάτι για το τέλος. Έπρεπε να μου θυμίσεις ότι ο πόνος αξίζει σ’ αυτή τη ζωή περισσότερο από τη χαρά…
Διαβάστε ακόμη:
Πώς φτιάχνεται το πορτραίτο ενός Πόιντερ – Αφιερωμένο σε όσους…
