Η εποχή, το φύλο, η ηλικία, η κατάσταση που έχει βρεθεί το αγριογούρουνο ακόμη και ο τόπο όπου διεξάγεται το κυνήγι, είναι μερικοί από τους παράγοντες που επηρεάζουν την συμπεριφορά του αγριόχοιρου απέναντι στα σκυλιά
Κείμενο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΜΠΑΤΖΙΔΗΣ
Μπορεί ο αντίπαλος να είναι καλύτερα «οπλισμένος» και σαφέστατα πιο δυνατός, όμως το απαράμιλλο πάθος που βγάζουν τα γουρουνόσκυλα είναι αυτό που τα καθοδηγεί σε μάχες στις οποίες τις περισσότερες περιπτώσεις βρίσκονται σε μειονεκτική θέση. Έτσι, κάθε άλλο παρά σπάνιο φαινόμενο είναι να τραυματίζονται και σε κάποιες περιπτώσεις να … «πέφτουν ενδόξως στο πεδίο της μάχης», από τα χαυλιά του αγριόχοιρου.
Οι παράγοντες που επηρεάζουν την συμπεριφορά του αγριόχοιρου απέναντι στα σκυλιά που θα το καταδιώξουν επιχειρώντας να το … στριμώξουν, είναι πολλοί, και μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται η εποχή και ο τόπος όπου γίνεται το κυνήγι, το φύλο και η ηλικία του αγριογούρουνου, και άλλα.
Όπως συμβαίνει με όλα τα πλάσματα που κατοικούν στην πλανήτη, έτσι και ο κάθε αγριόχοιρος έχει τη δική του, ξεχωριστή συμπεριφορά, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Από την άλλη, ένα ενήλικο αρσενικό που έχει πλήρως ανεπτυγμένους τους χαυλιόδοντές του, είναι πολύ πιο επικίνδυνος αντίπαλος για ένα σκυλί, σε σχέση με ένα μικρής ηλικίας άτομο ή ένα θηλυκό. Κι αυτό, επειδή τα τραύματα που μπορεί να προκαλέσει με τα δόντια και την μεγάλη δύναμή του, τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται θανατηφόρα.
Από την άλλη, οι ενήλικες σκρόφες μπορούν να τραυματίσουν τα σκυλιά είτε με τα (μικρά) χαυλιά τους, προκαλώντας συνήθως μικρότερης έκτασης τραυματισμούς, είτε με δαγκωματιές και κουτουλιές στο σώμα των ιχνηλατών. Μετά από μία τέτοια μάχη, ο ιδιοκτήτης του σκύλου δεν θα πρέπει να εφησυχάσει, ακόμη και αν το ζώο δεν φέρει εμφανή εξωτερικά τραύματα, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος ο ιχνηλάτης να έχει υποστεί εσωτερική αιμορραγία. Η εποχή που οι σκρόφες γίνονται έντονα επιθετικές είναι στην περίοδο του θηλασμού των μικρών τους, για τα οποία δείχνουν πνεύμα έντονου υπερπροστατευτισμού.
Η εποχή που … εκτοξεύει την επιθετικότητα των αγριογούρουνων, ιδιαιτέρως των αρσενικών, είναι από τα τέλη του Νοέμβριου μέχρι και ολόκληρο τον Δεκέμβριο, που είναι η αναπαραγωγική περίοδος. Το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τα αρσενικά άτομα βρίσκονται σε συνεχείς μάχες μεταξύ τους για το ποιο θα επικρατήσει και θα ζευγαρώσει με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε εγρήγορση και υπερένταση ενώ η αδρεναλίνη να έχει …χτυπήσει κόκκινα.
Για αυτό το χρονικό διάστημα, καλό θα είναι οι κυνηγοί να προστατεύουν τα πιο καλά σκυλιά τους και ο καλύτερος τρόπος είναι να μην τα παίρνουν μαζί τους στο κυνήγι. Άλλωστε, με δεδομένο το κρύο που επικρατεί τις συγκεκριμένες ημέρες, ακόμη και υποδεέστερα, εργασιακά, σκυλιά μπορούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις.
Η βλάστηση της κάθε περιοχής, είναι ένας ακόμη παράγοντας που καθορίζει τον βαθμό άμυνας και επιθετικότητας των αγριογούρουνων, τα οποία βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση στο πυκνό, όπου παρατηρούνται και οι περισσότεροι τραυματισμοί των ιχνηλατών. Σε τέτοιες συνθήκες, τα γουρούνια έχοντας εξασφαλίσει τα νώτα τους αισθάνονται ασφάλεια απέναντι στα σκυλιά, ή οποιονδήποτε άλλο εχθρό τα πλησιάσει.
Στην πυκνή βλάστηση, στο κομμάτι της «στάμπας» κατά την προσέγγιση, ο σκύλος δεν μπορεί να πλαγιοκοπήσει και να ελέγχει περιμετρικά το αμυνόμενο γουρούνι που αποφάσισε να αντισταθεί. Στέκεται απέναντι από τη μία και μοναδική διαδρομή που επέλεξε ο αγριόχοιρος για την ”κρυψώνα” του, αφού μόνον εκεί τον βολεύει η βλάστηση να ζυγώσει.
Ακόμα κι όταν καταδιώκει, ο ιχνηλάτης ακολουθεί αναγκαστικά την πορεία (διάδρομο) του προπορευόμενου αγριόχοιρου και δεν έχει την επιλογή να κινηθεί δεξιά κι αριστερά. Έτσι, σ’ ένα απότομο πισωγύρισμα του κάπρου, μοιραία το αγριογούρουνο θα τον χτυπήσει ενώ δεν του δίνεται (του σκυλιού) σχεδόν κανένα περιθώριο αντίδρασης καθώς δεν έχει τη δυνατότητα της οπτικής επαφής.
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελούν τα υβρίδια, καθώς από τη μία δείχνουν μεγάλη αδιαφορία στην παρουσία κυνηγών και σκυλιών και από την άλλη, αν πιεστούν γίνονται επιθετικά. Μάλιστα, δεν είναι υπερβολή η επισήμανση ότι τα υβρίδια είναι (σε συνθήκες πίεσης) πολύ επιθετικότερα από τα γνήσια αγριογούρουνα κι αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Όσες παρέες λοιπόν δραστηριοποιούνται σε περιοχές όπου υπάρχει έντονο το στοιχείο του υβριδισμού, οι χειριστές των σκυλιών θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεχτικοί, καθώς αυξάνονται οι πιθανότητες τραυματισμού των ιχνηλατών.
Δεν δείχνει κανένα έλεος
Οι περισσότεροι σοβαροί ή θανάσιμοι τραυματισμοί ιχνηλατών προκαλούνται από ένα τραυματισμένο καπρί, που αποδεικνύεται … φονική μηχανή χωρίς κανένα έλεος. Ο σκύλος (ή οι σκύλοι) που θα κάνει το λάθος να πλησιάσει ένα ζώο που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα καταλήξει νεκρός ή πολύ σοβαρά τραυματισμένος από τα δόντια του κάπρου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η επέμβαση του κυνηγού πρέπει να είναι καίρια και καθοριστική, με την απομάκρυνση του σκυλιού από την ακτίνα δράσης του τραυματισμένου κάπρου. Βεβαίως, κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εφικτό…
