Η μακρά περίοδος αναμονής λόγω της πανδημίας και της ανεξήγητης απαγόρευσης για μετακίνηση με σκοπό το κυνήγι, παρέσυρε στο διάβα της και την κυνοφιλία. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν είναι σε θέση να διαγράψει από τη μνήμη μας την γενέθλια τριακονταετή πορεία του ΟΚΑΔΕ.
Η ιστορία του οµίλου
Από τα πρώτα βήματα της ιδρύσεως του ομίλου το 1991, το πάθος για την κυνοφιλία και η δίψα για μάθηση ήταν πολύ μεγάλα. Η γαλλική σχολή ήταν αυτή που ήλθε πιο κοντά στον όμιλο και μέσω του αείμνηστου Jean Marie Pillard, ο οποίος βοήθησε τα μέγιστα ώστε να έχουμε τους πρώτους αγώνες και εν συνεχεία τους πρώτους Έλληνες κριτές , τις πρώτες Εθνικές ομάδες με εκπροσώπηση στο εξωτερικό, τις πρώτες επιτυχίες κ.λπ. Η πορεία του ομίλου ήταν συνεχώς ανοδική. Η χρονιά όμως που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του ομίλου ήταν το 2001, όταν ο πρόεδρος Ν. Μάντης κατάφερε να διοργανώσει το πρώτο διεθνές τουρνουά μεγάλης έρευνας με την ονομασία «Μέγας Αλέξανδρος». Οι Έλληνες κυνόφιλοι είχαν την ευκαιρία για πρώτη φορά να δουν από κοντά όλα τα μεγάλα ονόματα του πόιντερ και του αγγλικού σέττερ της διεθνούς κυνοφιλίας , γεγονός το οποίο συνεχίστηκε και καθιερώθηκε στο διεθνές καλεντάρι αγώνων. Η ανοδική πορεία του
ομίλου δεν σταματούσε με τίποτα.
Το 2004 το πόιντερ Dario von der Postschwaige κερδίζει το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα μεγάλης έρευνας και την επόμενη χρονιά η ελληνική ομάδα συνολικά για πρώτη φορά στην ιστορία της κερδίζει το Κύπελλο Ευρώπης, ενώ τον επόμενο χρόνο το πόιντερ Giuseppe von der Postschwaige με ιδιοκτήτη τον Γ. Μαθιόπουλο και κυναγωγό τον Θ. Μαυρίδη γίνεται ο πρώτος σκύλος ελληνικής ιδιοκτησίας που κατακτά το σπουδαιότερο τρόπαιο στην διεθνή κυνοφιλία.
Δύο χρόνια μετά, το 2007, ο Niko von der Postschwaige, πόιντερ με ιδιοκτήτη τον Σ. Μολφέτα και κυναγωγό τον P. Eschini, φθάνει ακόμη πιο ψηλά κατακτώντας τον τίτλο του Κυπέλλου Ευρώπης, αλλά παράλληλα και τον τίτλο του πρωταθλητή μεγάλης έρευνας πόιντερ. Ένας συνδυασμός που πραγματικά μόνο ελάχιστοι σκύλοι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα.
Έκτοτε, ο όμιλος γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, ενώ ελληνικοί σκύλοι έχουν κατακτήσει πολλούς Ευρωπαϊκούς τίτλους σε μεγάλη έρευνα, έρευνα κυνηγίου, πέρδικα και μπεκάτσα, οι οποίοι πραγματικά δεν χωράνε στις σελίδες ενός άρθρου.
Από το παρελθόν στο παρόν µε το βλέµµα στο µέλλον
Για να καταλάβουν καλύτερα οι νέοι κυνόφιλοι την πορεία του ομίλου και κατά πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέχρι σήμερα, σταχυολόγησα δύο συνεντεύξεις που δόθηκαν σε εμένα και το περιοδικό μας, με δύο από τους πλέον επιτυχημένους προέδρους του ΟΚΑΔΕ τον Γ. Φουτρή το 2006 και τον σημερινό Δ. Γκουζούνα το 2017.
Γ. Φουτρής
Ερώτ.: Κύριε πρόεδρε είστε από τα ιδρυτικά μέλη του ομίλου. Σήμερα, μετά από 15 χρόνια ιστορίας, ποιες είναι οι ουσιαστικές αλλαγές που έχουν επέλθει στις φυλές που εκπροσωπεί ο όμιλος; Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά , οι ευκολίες και οι δυσκολίες του τότε και του σήμερα;
Απάντ.: Στα δεκαπέντε χρόνια του ΟΚΑΔΕ, οι αλλαγές στις φυλές των αγγλικών δεικτών, πιστεύω, ότι πέρα από ποσοτικές, (ξεπερνούν κάθε χρόνο τις 2.000 εγγραφές στον ΚΟΕ) είναι και ποιοτικές. Είναι δεδομένο πλέον απ’ όλους, σ’ όλη την Ελλάδα, ότι οι κυνηγοί που χρησιμοποιούν αγγλικούς δείκτες, έχουν στα χέρια τους πολύ καλύτερα σκυλιά απ’ ότι πριν δεκαπέντε χρόνια.
Θα πρέπει εδώ να σημειώσετε, ότι οι απαιτήσεις των ίδιων των κυνηγών έχουν αυξηθεί σε ότι αφορά την ποιότητα και τις ικανότητες του σκύλου τους. Συγχρόνως, οι ευκαιρίες στα θηράματα μάλλον έχουν μειωθεί, καθώς όλο και αυξάνει ο αριθμός των κυνηγών με σκύλο φέρμας και άρα σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο κυνηγός χρειάζεται υψηλής ποιότητας σκύλο (πάθος για κυνήγι, καλή μύτη, σωστή σωματική διάπλαση, ισορροπημένο χαρακτήρα). Αυτό λοιπόν που προσέφερε ο Όμιλος, είναι να χορηγεί επιλεγμένους και ελεγμένους σκύλους – γεννήτορες μέσα από τους Αγώνες Εργασίας, προσφέροντας συγχρόνως κυνοφιλική παιδεία στους
ενδιαφερόμενους. Και αυτή η κυνοφιλική παιδεία είναι σημαντικό εφόδιο για όλους, γιατί μαθαίνουν πώς εργάζεται κάθε φυλή, βλέπουν μπροστά στα μάτια τους την απόδειξη των ικανοτήτων της και έτσι μπορούν να κάνουν ορθότερες επιλογές στην εκτροφή, όχι μόνο από τους σκύλους που συμμετέχουν στους Αγώνες, αλλά βλέποντας και «κρίνοντας» τους σκύλους των ίδιων ή σε φίλους που τους χρησιμοποιούν στο κυνήγι.
Ερώτ.: Έπειτα από τις μεγάλες επιτυχίες που γνώρισε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, η υπόθεση εκτροφή που είναι και το βασικό ζητούμενο σε τι στάδιο βρίσκεται και πως κρίνετε την μακροπρόθεσμη εξέλιξή της;
Απάντ.: Πιστεύω ότι έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε συνείδηση στην εκτροφή. Αυτό σημαίνει, ότι καταλάβαμε πως «ότι σπείρεις, θα θερίσεις». Φαίνεται απλό, αλλά είναι δύσκολο να είσαι στην αναζήτηση των καλύτερων γεννητόρων πέρα από τα δικά σου σκυλιά. Χρειάζεται χρόνος για να διαπιστώσεις πόσο εύκολα βάζεις ελαττώματα και πόσο δύσκολα προσθέτεις αρετές. Μάθαμε να δίνουμε σημασία τόσο στον αρσενικό, όσο και στην θηλυκιά, καταλάβαμε ότι η βάση της εκτροφής είναι μία σπουδαία μάνα, γιατί αρσενικό βρίσκεις εύκολα. Αντιληφθήκαμε ότι μετράνε πολύ οι πρόγονοι (παππούδες – γιαγιάδες), καθώς και η τοκετοομάδα των ίδιων των σκύλων που χρησιμοποιούμε. Το πιο σημαντικό είναι, ότι μετά από 15 χρόνια, γνωρίζουμε πολλά για τις 6 – 7 γενιές σκύλων πίσω από αυτά που χρησιμοποιούμε σήμερα στην εκτροφή, που σημαίνει λίγο-πολύ ότι ξέρουμε τι θα προκύψει. Οι προσωπικές επιλογές στην εκτροφή είναι αυτές που χρωματίζουν τη ράτσα, οι προτεραιότητες του κάθε εκτροφέα δεν είναι οι ίδιες και γι’ αυτό η απόφαση για γέννα, μοιάζει με παλέτα του ζωγράφου.
Αυτό που θα πάρεις είναι παράγωγο των χρωμάτων που θα χρησιμοποιήσεις. Σήμερα στην Ελλάδα, μετά από 15 χρόνια, γεννάμε το ίδιο καλά Πόιντερ και Σέττερ με την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι δικοί μας σκύλοι ζευγαρώνουν στο εξωτερικό, αλλά κι εμείς χρησιμοποιούμε ακόμα – και ορθώς κάνουμε – σπουδαίους σκύλους
από το εξωτερικό. Η μακρόχρονη εξέλιξη στην εκτροφή θα εξαρτηθεί από τις επιλογές που κάνουμε σήμερα και της ορθότητάς τους. Πιστεύω, ότι αν δεν κάνουμε εκπτώσεις στα δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά που πρέπει σε κάθε περίπτωση να αναζητούμε, δηλαδή τον σκύλο με μυαλό και με κυνηγητικό πάθος, η εκτροφή στην Ελλάδα θα πρωταγωνιστήσει σε διεθνές επίπεδο. Ήδη τα μηνύματα, τα αποτελέσματα και η παρουσία στους διεθνείς στίβους, σκύλων ελληνικής εκτροφής, το επιβεβαιώνουν.
Δ. Γκουζούνας
Ερώτ.: Τα τελευταία χρόνια ή τουλάχιστον όσο βρίσκεστε στη διοίκηση βλέπουμε μία αύξηση των αγώνων πρακτικού κυνηγίου. Παρόλα αυτά, ενώ υπάρχει μία μεγάλη μερίδα κυνόφιλων που μιλά συνεχώς για την αληθοφάνεια των αγώνων της μεγάλης έρευνας και της έρευνας κυνηγίου που γίνονται στον κάμπο, πιστεύετε ότι υπάρχει η αντίστοιχη αύξηση συμμετοχών στους αγώνες πρακτικού κυνηγίου;
Απάντ.: Μέχρι τώρα οι αγώνες Πρακτικού κυνηγίου στην Ελλάδα δεν ήταν αρκετοί, με συνέπεια επαγγελματικά να μην άξιζε να ασχοληθεί κάποιος επαγγελματίας κυναγωγός ουσιαστικά με το κομμάτι αυτό και όχι φυσικά γιατί δεν μπορούσε. Με το ΕΚΙ ήρθαν κοντά στον ΟΚΑΔΕ αρκετοί κυνόφιλοι κυνηγοί που σιγά-σιγά βλέποντας την αξία των σκύλων τους πέρασαν το κατώφλι της ακινησίας των σέττερ και των πόιντερ που είναι στο ανώτατο επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια, εν μέσω οικονομικής κρίσης έχουμε φτάσει από ένα τερέν να έχουμε δύο και τρία, πρωταγωνιστώντας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Επειδή η ερώτησή σου αφορά μερίδα κυνόφιλων, δεν μπορεί να πάει το μυαλό μου στο προσωπικό όφελός τους. Προφανώς και ξεχωρίζουν τους αγώνες της Έρευνας κυνηγίου και της Μεγάλης Έρευνας με το Πρακτικό γιατί τους φαίνεται πιο κοντά σε αυτό που βιώνουν στα κυνηγοτόπια με τους σκύλους τους. Η αλήθεια είναι μία, όλοι οι αγώνες που διέπονται από κανονισμούς έχουν να προσφέρουν στην κυνοφιλία. Τα σέττερ και τα πόιντερ δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τα διαχωρίσουμε σε σκυλιά του βουνού ή του κάμπου.
Ερώτ.: Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι ένας κυνηγός να βρει αυτό που πολλές φορές βλέπει στους αγώνες; Ποια είναι η πραγματική πεμπτουσία των αγώνων και ποια είναι η προσφορά του ομίλου στον κυνηγετικό σκύλο;
Απάντ.: Ο κυνόφιλος κυνηγός πρέπει να είναι απαιτητικός και να ψάχνει να βρει για να κυνηγάει έναν σκύλο όσο πιο κοντά γίνεται στο εργασιακό και μορφολογικό πρότυπο, γιατί αυτό εν τέλει θα του δώσει όχι μόνο περισσότερη κάρπωση αλλά θα τον κάνει να χορτάσει θέαμα. Πλέον μέσα απο τις κυνοφιλικές δοκιμασίες γεννιούνται εξαιρετικοί σκύλοι που χρειάζονται όμως πολλές εξόδους γιατί όσο καλά γονιδιακά και φυσικά προσόντα αν έχει ένας σκύλος, χωρίς δουλειά και επανάληψη δεν πρόκειται να γίνει ο σκύλος που φανταζόμαστε στο μυαλό μας. Όσο για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης έχει απαντηθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όμως δεν θα κουραστώ να το επαναλάβω ακόμη μία φορά:
Όλοι οι σκύλοι που χρησιμοποιούμε στο κυνήγι έχουν προγόνους κάποιους σκύλους Πρωταθλητές αγώνων κυνηγετικών ικανοτήτων. Αυτός είναι και ο λόγος που δημιουργήθηκε ο Όμιλος και ο ίδιος παραμένει μέχρι και σήμερα, δηλαδή μέσα από τους αγώνες κυνηγητικών ικανοτήτων να γεννιούνται καλύτεροι σκύλοι για το κυνήγι.
