Η γενετική του σκύλου: Κληρονομικότητα ή τύχη;
Η τύχη είναι ένα στοιχείο κλειδί για όλα τα χαρακτηριστικά τα οποία μας ενδιαφέρουν (με εξαίρεση το χρώμα του τριχώματος). Χρειάζεται να λάβουμε υπόψη μας την κληρονομικότητα και το περιβάλλον που θα μεγαλώσει ένα κουτάβι, όπου και θα πάρει τα πρώτα του ερεθίσματα, αλλά σε αυτό το σημείο τίθεται ένα άλλο πρόβλημα. Δεν δέχονται όλα τα γενετικά χαρακτηριστικά με τον ίδιο τρόπο την κληρονομική και περιβαλλοντική επίδραση…
Κάποια είναι άκρως κληρονομικά (τα μορφολογικά χαρακτηριστικά, όπως η ομορφιά του κεφαλιού, η ανάπτυξη του θώρακα κ.λπ.) ενώ άλλα, όντας ασθενώς κληρονομήσιμα, δεν είναι πολύ ενδιαφέροντα όσον αφορά στην επιλεκτική εκτροφή (για παράδειγμα, τα αναπαραγωγικά προσόντα της σκύλας, η αντοχή στις ασθένειες κ.λπ.). Όταν παρατηρούμε ένα συγκεκριμένο τύπο σκύλου, ποια χαρακτηριστικά του οφείλονται στη κληρονομικότητα και στο περιβάλλον, και που τοποθετούνται, σε κλίμακα, τα κυνηγετικά προσόντα;
Πρέπει πράγματι να θέσουμε το ερώτημα: Ποια είναι, αλήθεια τα κυνηγετικά προσόντα; Πολλές παράμετροι, λίγο ή πολύ υποκειμενικές, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη για να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση, σε σχέση με το είδος κυνηγιού, τη φυλή του σκύλου και ούτω καθ’ εξής. Υπάρχουν τόσοι πολλοί παράγοντες, τους οποίους πρέπει να εξετάσουμε για να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε, ότι ο συνδυασμός που κάνει ένα καλό κυνηγόσκυλο δεν εξαρτάται άμεσα από τη κληρονομικότητα.
Η γενετική του σκύλου: Κληρονομικότητα ή τύχη;
Ξεκινάμε από αυτή την αρχή για να είμαστε προσεκτικοί. Πράγματι, ο ρόλος που παίζει το περιβάλλον και η γενετική είναι εξαιρετικά μεταβλητός, ανάλογα με το άτομο το οποίο εξετάζουμε: κάποιοι σκύλοι επηρεάζονται ιδιαιτέρως από τις συνθήκες εκτροφής, ενώ άλλοι ακολουθούν μια εξέλιξη η οποία φαίνεται περισσότερο δεμένη στη κληρονομικότητα. Πρέπει να πούμε πως είναι πιο αποτελεσματικό να επιλέγουμε συγκεκριμένα μορφολογικά χαρακτηριστικά, παρά ειδικές κυνηγετικές ικανότητες. Καταρχήν, τίθεται το ερώτημα, ποιοι είναι οι καλύτεροι αναπαραγωγοί σε γενετικό επίπεδο.
Μπορούμε συνεπώς, να ακολουθήσουμε συγκεκριμένες μεθόδους επιλογής:
Επιλογή βάση των προγόνων, κυρίως όταν έχουμε να κάνουμε με άτομα της ίδιας οικογένειας.
Επιλογή βάσει του ατόμου (πρόκειται για τη πιο συχνά χρησιμοποιημένη εναλλακτική).
Επιλογή μεταξύ αδελφών της ίδιας γέννας και μεταξύ αδελφών με τον ίδιο πατέρα αλλά, με διαφορετική μητέρα. Κατ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε να σχηματίσουμε μια ιδέα όσον αφορά τη ποιότητα του κάθε ατόμου.
Επιλογή των απογόνων: πρόκειται για την πιο ακριβή μέθοδο αλλά, και την λιγότερο ενδιαφέρουσα.(από τη στιγμή που γνωρίζουμε την ποιότητα των απογόνων, οι γονείς μπορεί να είναι πλέον πολύ ηλικιωμένοι για την αναπαραγωγή).
Στην πράξη, αν είναι δυνατόν, θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε όλες αυτές τις μεθόδους και να εκμεταλλευτούμε όλες τις πληροφορίες που έχουμε στη διάθεσή μας. Χρειάζεται πάντα να σημειώνουμε όλες τις πληροφορίες που γνωρίζουμε για ένα σκύλο, με σκοπό να βελτιώσουμε τη περαιτέρω επιλογή. Πρέπει να θεωρήσουμε ότι κανείς δεν είναι σε θέση να διατηρήσει καλά κυνηγετικά προσόντα, εκτός και αν επιλέγει σε διάφορες βάσεις. Συγκεκριμένα, είναι σκόπιμο να επιλέξουμε ένα αριθμό χαρακτηριστικών τα οποία θα πρέπει να μπουν σε κλίμακα για να τελειοποιηθεί η επιλογή.
Ακολουθώντας αυτήν την ιεραρχία, θα είναι δυνατόν να αποκλείσουμε ένα άτομο από την αναπαραγωγή, αν τυχόν ανακαλύψουμε μια έλλειψη στα χαρακτηριστικά τα οποία θεωρούνται απαραίτητα.
Μια φυλή δεν θα έπρεπε να εξαρτάται από την αιμομιξία. Η τελευταία μπορεί να αποτελεί ένα επιπρόσθετο “εργαλείο”, αλλά πρέπει να θυμίσουμε, ότι όλα μπορούν να πάνε τόσο πολύ καλά, όσο και πολύ άσχημα (μεταξύ των συνεπειών μπορούμε να αναφέρουμε την έλλειψη γάλακτος στις μητέρες, τη μεγαλύτερη έκθεση σε συγκεκριμένες ασθένειες, κ.λπ.).
Για να ανανεώσουμε ένα αιμομικτικό πληθυσμό, είναι απαραίτητο να επιλέξουμε ένα συγκεκριμένο άτομο, αφού όμως πρώτα συλλέξουμε με μεθοδικότητα όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε. Βασικά δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ μιας ποιοτικής και μιας ποσοτικής κληρονομικότητας, από τη στιγμή που ενίοτε οι συνέπειες συνδυάζονται για να δώσουν συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Από την άλλη πλευρά, ένας εκτροφέας δεν μπορεί να ξεφύγει από τη ποσοτική γενετική, που αφορά εκείνα τα χαρακτηριστικά, για τα οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί ένα κλασικό σκεπτικό το οποίο αναφέρεται στους νόμους του Mendel. Κατόπιν αυτού, παραμένει πρωταρχικής σημασίας, στη πρακτική της εκτροφής, να είμαστε σε θέση να καταλάβουμε αν ένα χαρακτηριστικό που θέλουμε να επιλέξουμε, έχει ποιοτικό ή ποσοτικό χαρακτήρα και να γνωρίζουμε τους νόμους που το διέπουν.
Διαβάστε επίσης: Η επιλεκτική αναπαραγωγή των σκύλων
