Η συναίνεση είναι η ιδιότητα που διαθέτει ένα σκυλί να σέβεται τη φέρμα του ομόφυλού του, ακινητοποιημένο μόνο με τη θέα. Κάποια άτομα έχουν το χάρισμα, ενώ συναινούν και τιμούν τη φέρμα του παρτενέρ τους, να εκφράζουν και μια ένταση κι ένα στυλ που θα μπορούσε κάποιος να το αξιολογήσει το ίδιο με τον σκύλο που προηγείται της συναίνεσης.
Η συναίνεση μπορεί να είναι φυσική ή μπορεί να προέλθει από μια ειδική εκπαίδευση. Ορισμένα σκυλιά που τους λείπει ο κυρίαρχος χαρακτήρας ευχαριστιόνται να συναινούν ξεχνώντας πολλές φορές το θήραμα. Αυτούς τους σκύλους οι επαγγελματίες τους κατατάσσουν στους σκύλους follower. Είναι λοιπόν προτιμητέο να αφήνουμε τα σκυλιά να εκφραστούν και αργότερα, εάν χρειαστεί, υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να επιβάλλουμε στα σκυλιά μας τη συναίνεση.
Πολλοί πιστεύουν ότι τα ζευγάρια στο κυνήγι και η συναίνεση είναι προσόν αποκλειστικά των Αγγλικών Φυλών. Αυτό έχει δημιουργηθεί μιας και τα τελευταία 20 χρόνια μέσα από βιντεοταινίες ή και αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων βλέπουμε τις Αγγλικές Φυλές να κυνηγούν ή να διαγωνίζονται σε ζευγάρια.
Με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα
Κατεξοχήν οι Ηπειρωτικοί σκύλοι έχουν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και τους αρέσει να κυνηγούν για το αφεντικό τους. Αυτό, όμως, δεν είναι αρνητικό ώστε να μην χρησιμοποιούμε σκύλους των ηπειρωτικών φυλών στο κυνήγι ή στους αγώνες σε ζευγάρια.
Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να διακρίνουμε εκτροφείς, κριτές και κυνηγούς και στις Ηπειρωτικές φυλές, τη συναίνεση, τη συνεργασία και την επαφή με τον κυναγωγό τη στιγμή που στο τερέν υπάρχει ένας δεύτερος σκύλος.
Τα ζευγάρια στο κυνήγι
Πολλοί κυνηγοί δεν γνωρίζουν και φοβούνται να έχουν δύο σκύλους στο κυνήγι τους γιατί δεν ξέρουν αν τελικά αυτό θα είναι προσοδοφόρο ή καταστροφικό. Άλλοι πάλι δεν γνωρίζουν πως θα δουλέψουν δύο σκύλοι ώστε να γίνουν μια καλή ομάδα και να φέρουν επιτυχίες στον κυναγωγό τους. Εγώ, λοιπόν, θα σας πω τι κάνω εδώ και 20 χρόνια όταν θέλω να φτιάξω ζευγάρια για το κυνήγι μου.
Κάθε χρόνο μία-δύο τοκετομάδες επιστρέφουν στα χέρια μου σε ηλικία 6-7 μηνών, όπου και αναλαμβάνω να δώσω μια αξιολόγηση στο κάθε άτομο που πρέπει να βγει μέσα σε ένα 20ημέρο εξορμήσεων στο κάμπο και στο δάσος συναντώντας ποιοτικό θήραμα. Ξεκινώ πάντα αυτά τα σκυλιά στο κάμπο σε πεντάδες και τα αφήνω να εκφραστούν. Εκεί κάποια θα μου δείξουν ποιοι είναι οι αρχηγοί της αγέλης και ποιοι οι υποτακτικοί. Αυτό θα συμβεί γιατί συγκεκριμένα κουτάβια είναι ακόλουθη κάποιων πάλι συγκεκριμένων κουταβιών που πάντα είναι μπροστά.
Το επόμενο στάδιο είναι, αφού έχω μια γενική εικόνα των κουταβιών, ορίζω τα σκυλιά σε ζευγάρια. Το ένα από τα δύο το αφήνω πάντα να ερευνά ενώ το άλλο το έχω δίπλα μου και περιμένω τη στιγμή της φέρμας ώστε να το «σερβίρω» και έτσι να δημιουργήσω την συνεργασία μεταξύ των συγκεκριμένων ζευγαριών. Όταν τα δύο σκυλιά είναι έτοιμα πρέπει να απαιτήσουμε να κυνηγούν το καθένα από την πλευρά του. Σε αυτό έγκειται και όλο το ενδιαφέρον αυτής της μεθόδου, γιατί δύο παθιασμένα για το θήραμα σκυλιά αλληλοενοχλούνται.
Το ιδεατό κυνήγι
Φανταστείτε λοιπόν το ίδιο πράγμα να συμβαίνει σε πραγματικές συνθήκες κυνηγίου. Πολλοί πιστεύουν ότι το κυνήγι με δύο σκυλιά είναι πιο συναρπαστικό και πιο προσοδοφόρο με μεγαλύτερες καρπώσεις. Δεν πρέπει ωστόσο να νομίζουμε πως ο αριθμός των θηραμάτων που θα ντουφεκίζουμε διπλασιάζεται. Δυστυχώς όχι! Αυξάνεται μονάχα κατά 50% μόνο εάν υπάρχει καλή συνεργασία και των δύο σκύλων, έχουν δουλέψει για μεγάλο διάστημα τη νεκρή σεζόν μαζί και το σημαντικότερο για να το καταφέρουμε αυτό πρέπει το ένα από τα δύο να είναι εξαιρετικός σκύλος φέρμας έτσι ώστε να μπορεί ο κυνηγός να παρακολουθεί εύκολα εκείνο που έχει την ανάγκη να φτιαχτεί. Το ιδεατό στο κυνήγι είναι και τα δύο να εργάζονται, να έχουν το ίδιο ταπεραμέντο και να αλληλοτιμούνται στις στιγμές της συνάντησης με το θήραμα. Δεν ξέρω εάν υπάρχει αυτό όμως. Εγώ δεν κατάφερα ποτέ να το συναντήσω, δηλαδή να έχω δύο κυρίαρχα σκυλιά που ανά πάσα στιγμή το ένα να τιμά το άλλο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις συμβαίνει το εξής: Το ένα από τα δύο να μην κάνει τίποτα ή να κάνει λίγα πράγματα και να δείχνει ένας βοηθός του συνάδελφού του. Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει η ζήλια, που είναι μια καταστροφή για το κυνήγι, γιατί ο δεύτερος αντί να τιμήσει τη φέρμα του πρώτου τρέχει και ξεπετάει το θήραμα και γίνονται δύο αίτια καταστροφής. Το πρώτο είναι ότι σταδιακά μπορεί να χαλάσει το ντουέτο και να δημιουργήσει αντιζηλία. Το δεύτερο είναι ότι μετά από τόσο κόπο έυρεσης ενός άγριου θηράματος μια τέτοια άτσαλη κίνηση δεν μας δίνει την ευκαιρία να καρπωθούμε το θήραμα που κυνηγάμε.
Ο σκύλος… δάσκαλος
Για να ντουφεκίσουμε και να ξεπεράσουμε αυτά τα προβλήματα άποψη μου είναι και την πράττω να χρησιμοποιούμε έναν ήσυχο σκύλο 7 ετών περίπου όχι πολύ γρήγορο και έναν καλό σκύλο νεαρό, περίπου 2 ετών. Το τελευταίο θα ψάχνει γενικά πολύ περισσότερο και θα κυνηγάει πιο μακριά από τον σύντροφό του, θα φοβάται λιγότερο τους βάτους και τους αγκαθωτούς θάμνους, όμως τις ακέραιες φέρμες θα τις δίνει ο σκύλος δάσκαλος και έτσι σιγά σιγά ο νεαρός σκύλος θα κατανοήσει ότι πρέπει να αρχίσει να κυνηγάει με πιο μέθοδο και μεγαλύτερη συνεργασία για να «δαγκώσει» τελικά και αυτός θήραμα.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι από τη στιγμή που βάζουμε και τρίτο στην ομάδα, δηλαδή δεύτερο σκύλο θα θυσιάσουμε περισσότερο χρόνο άλλα το σημαντικότερο και θηράματα μέχρι να φτάσουμε στο ιδεατό επίπεδο. Αλλά επειδή στις πραγματικές συνθήκες κυνηγίου το να χάνεις ένα θήραμα από λάθος χειρισμού των σκύλων είναι μια καταστροφή προτιμήστε το εκπαιδευτικό στην νεκρά κυνηγετική περίοδο όπου εκεί μπορούν να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις. Μη διστάσετε να τηλεφωνήσετε και να ζητήσετε βοήθεια από κάποιον ειδικό. Σε καμία περίπτωση όσα και χρόνια και να ασχολείστε με σκύλους δεν έχετε τη γνώση ενός επαγγελματία, δηλαδή ενός ανθρώπου που έχουν περάσει τόσα σκυλιά από τα χέρια του μέσα σε μία σεζόν που άλλος δεν θα τα περάσει σε όλη του την κυνηγετική καριέρα.
Συνοψίζοντας η συνεργασία δύο σκύλων είναι ένα δύσκολο κομμάτι αλλά όχι ακατόρθωτο. Το να ταιριάξεις δύο σκύλους θέλει τον απαιτούμενο χρόνο και την υπομονή και συγχρόνως την αφοσίωση του να εκπαιδεύσεις δύο σκύλους να ερευνούν, να αλληλοβοηθιούνται αλλά και να αλληλοτιμούν τη φέρμα ώστε το κυνήγι να είναι και αποδοτικό αλλά και ευχάριστο. Άρα τελικά και ο κυναγωγός και οι σκύλοι του πρέπει να «συναινέσουν» ώστε να επέλθει η χρυσή τομή.
~Του Κώστα Καλφόπουλου
