To κυνήγι του λαγού στην καταδίωξη είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, δυσκολότερο σε σχέση με το τουφέκισμα στο ξεφώλιασμα και σε αυτό παίζουν ρόλο μία σειρά από παράγοντες που έχουν να κάνουν τόσο με τον κυνηγό, όσο και με τα σκυλιά αλλά και τις εδαφολογικές συνθήκες.

Του Στάθη Καβαθούλη

Η σκοπευτική ικανότητα του λαγοκυνηγού προκειμένου να καταβληθεί το θήραμα αποτελεί καθοριστική παράμετρο, όμως, εξ ίσου ίσως και περισσότερο σημαντικά στοιχεία είναι η στρατηγική και η ικανότητα των σκυλιών. Το κυνήγι του λαγού στην καταδίωξη απαιτεί σκυλιά με μεγάλη ακτίνα δράσης και αυτό, πέραν από την προσωπική μου επιθυμία, νομίζω εκφράζει και τη μεγάλη πλειοψηφία των λαγάδων που αρέσκονται σε αυτόν τον τρόπο κυνηγίου.

Ένας λαγοκυνηγός που τουφεκάει το λαγό στο ξεφώλιασμα πρέπει να κυνηγήσει σε ανοιχτά λαγοτόπια, ούτως ώστε να έχει την ευχέρεια να παρακολουθήσει το σκύλο από κοντά. Κάτι τέτοιο από μόνο του δεν αρκεί, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ξεκάθαροι, καθώς επίσης απαιτείται ο κυνηγός να παίρνει τις κατάλληλες θέσεις, αφού υπάρχει το δεδομένο ότι όσο πιο ανοικτός είναι ο λαγότοπος, τόσο η ιδιομορφία του εδάφους διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του κυνηγίου. Άλλωστε, τα ελληνικά λαγοτόπια δεν είναι… τα ιταλικά τριφύλλια που είναι τελείως επίπεδα ακόμα κι αν κυνηγάς σε αλπικό. Σε τέτοιες συνθήκες (αλπικό) στην Ελλάδα, τα βράχια και τα γκρέμια είναι ένα εμπόδιο σε ότι αφορά την οπτική επαφή με τον λαγό, ιδιαίτερα αν αυτός έχει υποστεί ένα επιθετικό ξεφώλισμα από τον ιχνηλάτη, ή ακόμα χειρότερα από ομάδα ιχνηλατών.

Ο αυτιάς το προβάδισμα

Σε τέτοιες καταστάσεις, όταν δηλαδή το έδαφος είναι πυκνό και η ορατότητα για τον κυνηγό περιορισμένη, ο αυτιάς έχει το προβάδισμα καθώς δεν γίνεται εύκολα διακριτός, ενώ ο λαγοκυνηγός πρέπει να είναι πολύ προσεχτικός, γιατί εγκυμονεί ο κίνδυνος αντί για το θήραμα να τουφεκίσει, κατά λάθος φυσικά, ένα σκυλί.

Σε τόπους μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά, πολλοί συνηθίζουν να ανεβαίνουν σε μεγάλα βράχια που τους εξασφαλίζουν καλύτερη ορατότητα. Όμως, αυτές οι θέσεις έχουν και μειονεκτήματα, καθώς χρειάζεται πολύ καλή ισορροπία, ενώ η μετακίνηση γίνεται δύσκολη στην περίπτωση που χρειαστεί αλλαγή θέσης.

Η συμπεριφορά των σκυλιών είναι αυτή που θα δείξει στον κυνηγό ότι πλησιάζει στο γιατάκι του λαγού και, από τη στιγμή που είναι έτοιμος να τουφεκίσει στο ξεφώλιασμα, τα σκυλιά θα πρέπει να βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά από αυτή  που τουφεκάει, καθώς έτσι εξασφαλίζει καλύτερη γωνία σκόπευσης και μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων.

Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει πως βγάζει το σκυλί το λαγό. Αν είναι πολύ γρήγορο στο ξεφώλιασμα τότε θα μας δυσκολέψει στην τουφεκιά. Αν πάλι είναι προσεκτικό στο βγάλσιμο, τότε έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες για πιο εύκολη τουφεκιά.

Στη δίωξη χρειάζεται μεγάλη εμπειρία και να γνωρίζουμε πολύ καλά το λαγότοπο στον οποίο θα κυνηγήσουμε γιατί κάθε τόπος έχει τα δικά του καρτέρια. Όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού του, ο κάθε κυνηγός θα πρέπει να έχει το δεδομένο ότι δεν υπάρχει βουνό που ο λαγός να μην περνάει από συγκεκριμένα σημεία τα οποία ο έμπειρος λαγοκυνηγός τα γνωρίζει κι εκεί πρέπει να στήσει τα καρτέρια. 

Τα εύκολα καρτέρια

Τα πιο εύκολα σημεία όπου μπορεί να πιάσουμε καρτέρι, είναι ο δρόμος αλλά όχι οπουδήποτε. Αν βγαίνει μονοπάτι στο δρόμο, τότε πιθανόν να περάσει από εκεί ο λαγός ειδικά στην περίπτωση που το μέρος, από την αντίθετη πλευρά, είναι βατό, δηλαδή αν πίσω μας δεν υπάρχουν βράχια ή το βουνό είναι απότομα κομμένο από μπουλντόζα ή κάτι ανάλογο.

Κάποτε κυνηγούσα σε ένα βουνό κλασικό λαγοτόπι, το οποίο δεν είχε δρόμο και κάτω υπήρχαν χωράφια και πάνω έπιανε υο βουνό. Όταν βγάζαμε λαγό, πάντα πήγαινε προς την κορυφή και τα σκυλιά τον κυνηγούσαν πάντα προς τα επάνω. Όταν όμως φτιάχτηκε ο δρόμος στην άκρη των χωραφιών, μετά από λίγο διάστημα μόλις έβγαζες λαγό ερχόταν κάτω.

Θεωρώ πολύ σπάνιο όταν ο λαγός κυνηγηθεί πολύ και σφιχτά να μη βγει στο δρόμο, αν βέβαια είναι σε σημείο από το οποίο μπορεί να φτάσει έως εκεί. Βεβαίως, έχουν τύχει και περιπτώσεις στις οποίες ο λαγός να κυνηγιέται με τις ώρες και με πολύ καλή ημέρα και να δεν βγαίνει έξω.

Βέβαια υπάρχουν κυνηγοί που κάνουν καρτέρια μέσα στο βουνό, στην κατηγορία αυτή ανήκω κι εγώ, όμως αυτού του είδους το κυνήγι θέτει ως βασικές προϋποθέσεις αφενός την πολύ καλή γνώση της περιοχής και αφετέρου να έχεις κάνει πολλά κυνήγια σ’ αυτήν ώστε να γνωρίζεις και την παραμικρή κίνηση του λαγού στο συγκεκριμένο κυνηγοτόπι. Εξ άλλου, ο λαγός δεν μπαίνει σε… ράγες, δεν κάνει συγκεκριμένη διαδρομή άρα πρέπει να αλλάζουμε συχνά καρτέρι, ώστε να προβλέψουμε την πορεία που θα ακολουθήσει.

Προσοχή στις αλλαγές

Από την άλλη, η συχνή αλλαγή καρτεριού εγκυμονεί κινδύνους που ενδεχομένως να μας «οδηγήσουν» στο λάθος καρτέρι, την λάθος στιγμή. Κάτω λοιπόν από αυτό το πρίσμα, η αλλαγή καρτεριού πρέπει να γίνεται τη σωστή στιγμή και όχι οποιαδήποτε ώρα, γιατί η εκτίμηση που μπορεί να κάνουμε ενδεχομένως να είναι λανθασμένη. Όμως, αυτό θα φανεί, δυστυχώς, εκ των υστέρων.            
Παρά ταύτα, επειδή συνήθως δεν έχουμε μεγάλη ορατότητα επιβάλλεται να τουφεκάμε γρήγορα, να έχουμε δηλαδή μπηχτή τουφεκιά.