Τσίχλες…στα κάρβουνα: Το κορύφωμα μίας κυνηγετικής μέρας
Οι τσίχλες στα κάρβουνα δεν αποτελούν πρωτότυπη συνταγή μαγειρικής, αλλά όταν ψήνονται στον κυνηγότοπο μετά από ένα κοπιαστικό κυνήγι αποκτούν άλλη διάσταση και άλλη νοστιμιά.
Είναι σύνηθες να τελειώνει το πρωινό κυνήγι μία παρέα τριών ή τεσσάρων κυνηγών με μία αξιοπρεπή τσάντα, που ακόμα και τις φτωχές χρονιές δεν περιέχει λιγότερες από 12-15 τσίχλες. Είναι όμως και αξίωμα ή αν προτιμάτε, είναι μέγιστο το μέλημα του κυνηγού να απολαμβάνει τα κόπια του.
Τι καλύτερο λοιπόν από τσίχλες ψημένες στα κάρβουνα στην αυτοσχέδια ψησταριά, έτσι που να γεύεσαι αυτούσια τη νοστιμιά, καθώς εκτός από το κρέας της τσίχλας το μόνο άρτυμα είναι το αλατοπίπερο.
Η διαδικασία είναι απλούστατη και σύντομη. Ξεπουπούλιασμα χωρίς τον φόβο να γεμίσει πούπουλα το σπίτι, καψάλισμα στη φωτιά που έχει ήδη ανάψει, καθάρισμα τα εντόσθια, πλύσιμο με νερό, που ποτέ δεν λείπει από τον κυνηγετικό σάκκο, και πολύ καλό αλάτισμα, με γνώμονα ότι το αλάτι δεν πιάνει στη σχάρα, αρκεί να έχουμε προβλέψει για τη προμήθειά του.
Τα ψημένα τσιχλοκότσυφα συνοδευμένα με τσιπουράκι ή κρασί, που θα αναδείξουν την αξεπέραστη γεύση τους, με φρέσκο χωριάτικο ψωμί από τον τοπικό φούρνο και πάνω από όλα με το κέφι της κυνηγοπαρέας, αποτελούν το κορύφωμα, την ασυναγώνιστη ώρα της μέρας.
Δοκιμάστε την συνταγή και θυμηθείτε με. Άλλωστε τα υλικά τα προσφέρει απλόχερα η φύση και μόνο τα συνοδευτικά χρειάζονται. Καλοφάγωτες λοιπόν και με την ευχή να είναι πολλές και πλούσιες…οι σχάρες στον κυνηγότοπο.
*Δεν ασχημαίνουμε τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε με εικόνες από τα σκουπίδια μας (αποφάγια, πλαστικά πιάτα, ποτήρια, κλπ.)
