Οι Βετεράνοι κάπροι – Πρόκληση για κάθε κυνηγό
Tα κυνηγούν λύκοι και αρκούδες 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα και 365 ημέρες το χρόνο. Σκυλιά και κυνηγοί προστίθενται συνάμα στη καταδίωξη τους. Ζώα σφυρηλατημένα που σε αμέτρητες μάχες επιβίωσης έχουν αναπτύξει καταπληκτικές στρατηγικές άμυνας. Ζουν και βασιλεύουν στα απέραντα και πυκνά δάση έως τα βαθιά τους γεράματα. Είναι οι βετεράνοι κάπροι.
Η αέναη εγρήγορση στην οποία και βρίσκονται μέσα από τις επικείμενες συνθήκες που διαβιούν, τα καθιστά άμεσα σε δεινούς μαχητές που ξέρουν πολύ καλά, να ξεμπερδεύουν με όσους τα ενοχλούν. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για λιγότερο ικανούς εχθρούς έναντι των λύκων…Τα κυνηγόσκυλα.
Παρότι αυτοί οι κάπροι αποτελούν ένα ξεχωριστό τρόπαιο ως θηράματα, κατά βάθος κανείς κυνηγός δεν θέλει να «πέφτει» πάνω τους. Διότι κάθε έμπειρος κυνηγός έχει λίγο-πολύ στιγματιστεί με άσχημες αναμνήσεις από τέτοιου είδους ζώα. Του έχουν στερήσει έναν ή και περισσότερους σκύλους που στιγμιαίως τους «τελείωσαν» μ’ ένα και μόνο χτύπημά τους. Και όσοι νομίζουν ότι διαθέτουν σκύλους εξυπνότερους και πιο ικανούς από τέτοια καπριά, απλά, η τύχη τους τρέφει με αυτή την ψευδαίσθηση.
Δεν έχει σημασία εάν ένας σκύλος είναι γενναίος ή δειλός, έξυπνος ή χαζός. Οι βετεράνοι κάπροι καταρρίπτουν πολύ εύκολα τέτοιου είδους αφηγήματα και θεωρίες. Επιβεβαιώνουν συχνά-πυκνά, το ποιος κάνει κουμάντο εκεί έξω. Όταν θελήσουν να χτυπήσουν, ξέρουν πολύ καλά πώς να το κάνουν.
Η τακτική τους
Οι κάπροι αυτοί ενεργούν περισσότερο με τη μέθοδο του «καρτεριού» παρά με επιθέσεις από τη θέση του «γιατακιού» όταν οι σκύλοι τους εντοπίζουν. Και ομολογώ ότι οι πιο θανατηφόροι τραυματισμοί που έχω δει σε σκύλους είναι με αυτή την πρακτική.
Τρέπονται αρχικά σε φυγή δίνοντας στους σκύλους ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης και ασφάλειας και όταν προπορευτούν αρκετά, στήνονται περιμένοντας στο κατάλληλο σημείο. Σημεία που γνωρίζουν πολύ καλά «διαβάζοντας» τον τόπο και τις κινήσεις του σκύλου στην επίμαχη φάση. Αυτό πολλές των περιπτώσεων «πιάνει» τους σκύλους απροετοίμαστους. Διότι είναι τελείως διαφορετικό ένας σκύλος να ακολουθεί με αργές κινήσεις τα βραδινά ίχνη έως ότου φτάσει στο γιατάκι και να δεχθεί μία ενδεχόμενη επίθεση, από το να καταδιώκει με ταχύτητα τον κάπρο.
Στην πρώτη περίπτωση που ο σκύλος αρχικά ιχνηλατεί τα ίχνη και φτάνει στο γιατάκι, η έντονη μυρωδιά που εκπέμπεται σε απόσταση αναπνοής από το ζώο, προδίδει άμεσα την παρουσία του αγριόχοιρου στη μύτη του σκύλου. Αυτό καθιστά τον σκύλο σε εγρήγορση, πιο επιφυλακτικό και με προσεκτικές κινήσεις προσέγγισης. Στη δεύτερη περίπτωση (της καταδίωξης) ο σκύλος κινείται πιο ανυποψίαστα αλλά και με μεγαλύτερη ταχύτητα, πράγμα που στην απότομη επίθεση του κάπρου όπου στημένος καραδοκεί οι αντιδράσεις του σκύλου περιορίζονται.
Αυτές οι επιθέσεις είναι συνήθως πολύ σοβαρές, διότι στα ίδια τα τραύματα πρέπει να προστεθεί το σοκ, η δύναμη της πρόσκρουσης και, κατά συνέπεια, τα αποτελέσματα του χτυπήματος καθώς τα σκυλιά δεν είναι προετοιμασμένα και δεν συνειδητοποιούν ότι τους περιμένει ο κάπρος.
Να σημειώσω εδώ, πως οι σκύλοι που είναι αρκετά πιεστικοί και γρήγοροι στην καταδίωξη πρεσάροντας σε κοντινή απόσταση, αυξάνουν την εκδοχή στο να λειτουργήσει ένας κάπρος με «καρτέρι». Κι αν οι συνθήκες της βλάστησης δυσχεραίνουν κατά πολύ το οπτικό πεδίο των σκύλων, τότε αυτό αποτελεί βασικό σύμμαχο του θηράματος.
Η αποτελεσματικότητα που έχει ως συνήθως αυτό το τέχνασμα απέναντι στους σκύλους καλλιεργείται συνεχώς, αφού αν πάει μια φορά καλά, τότε γίνεται ιδίωμα στον κάπρο και επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Γίνονται όλο και πιο βίαια έναντι των σκύλων, και το χειρότερο, είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης απέναντι σε αυτή τη στρατηγική. Εκτός και εάν ένας τέτοιος κάπρος θανατωθεί εγκαίρως, πράγμα, συνήθως, δύσκολο…
Θυμάμαι ουκ ολίγες τέτοιες περιπτώσεις που έχουν αποτυπωθεί μέσα μου. Σκυλιά έμπειρα και ικανά χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή από τέτοιους αντιπάλους. Όσο περίτεχνα και αν στήθηκε το σχέδιο εξόντωσής τους, όσο ικανοί κυνηγοί και αν προσπάθησαν να τα προσεγγίσουν, εκείνοι ήταν πάντοτε ένα βήμα μπροστά.
Τα εν λόγω καπριά πέρα από αυτές τις ικανότητες που αναπτύσσουν απέναντι στους σκύλους, ξέρουν πολύ καλά επίσης να διαφεύγουν από τους κλοιούς της παγάνας. Αντιλαμβάνονται κατά περίεργο τρόπο το «στήσιμο» κάθε πλάνου και μυρίζονται από απόσταση την θέση κάθε καρτεριού. Εκμεταλλεύονται στο έπακρον τον άνεμο, το έδαφος και την βλάστηση του εκάστοτε τόπου. Γνωρίζουν άπταιστα το μέρος που συχνάζουν και διαβιούν. Ζώα με μοναδική οξυδέρκεια και ευφυΐα, τρομερή φυσική κατάσταση και δύναμη.
Τα δόντια τους πάντα ακονισμένα σαν ξυράφια και ετοιμοπόλεμα για το επόμενο θύμα. Για αυτό άλλωστε επιβιώνουν τόσα χρόνια απέναντι σε τόσες μορφές προκλήσεων. Λειτουργούν σαν «φαντάσματα» και σπάνια θα φανερωθούν σε ανοιχτά σημεία που μπορεί να γίνουν ορατά από τον κυνηγό.
Οι κάπροι αυτοί ωστόσο είναι και οι πιο κυρίαρχοι ανάμεσα στο είδος τους κατά την αναπαραγωγική περίοδο. Θα εκτοπίσουν βίαια τους υποψήφιους «εραστές», όσο νεότεροι και δυνατοί αν είναι, όσο βαρύτεροι κι αν είναι. Η τεχνική τους κατάρτιση μέσα από τις αμέτρητες μάχες τόσων ετών είναι πλήρως αποδοτική όπου και αν απαιτείται. Αυτοί είναι συνήθως και οι λεγόμενοι «μονιάδες» που επιλέγουν μια αποστασιοποιημένη ζωή από τ’ άλλα μέλη του είδους τους. Δεν σημαίνει όμως πως όλοι οι μονιάδες, φέρουν απαραίτητα όλα τα στοιχεία που αναφέρθηκαν.
Μπορεί να ζουν για χρόνια ολόκληρα σε φιλήσυχα λημέρια και να φανερώνονται πολύ περιστασιακά σε γνώριμα κυνηγοτόπια. Μπορεί να διαβιούν σε απονήρευτα σημεία μακριά από τον ανθρώπινο παράγοντα. Όταν όμως κάνουν την εμφάνιση τους, είναι συνήθως αισθητή στους κυνηγούς.
Η αντιμετώπιση των βετεράνων κάπρων στα βουνά κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι. Σίγουρα αποτελούν μία πρόκληση για τον κάθε κυνηγό. Στον αντίποδα όμως, οι βετεράνοι κυνηγοί προτιμούν να τους…αποφεύγουν.
