Το κυνήγι είναι κομμάτι της ψυχή μας
Με υπομονή περιμένω σαν παιδί για το αύριο. Θα με πάνε εκεί που μου αρέσει πολύ ή θα μου αγοράσουν κάτι που το θέλω πολύ…
Κάπως έτσι νιώθω κάθε φορά λίγες ημέρες πριν την έναρξη του κυνηγίου. Κάποιοι θα το παρεξηγήσουν αυτό και θα με αποκαλέσουν τρελό ή και ψυχάκια. Βασικά χε…κα για το τι θα σκεφτούν και τι θα πουν. Πολλά πράγματα είναι αυτά που με ανάγκασε η ζωή και η καθημερινότητα να καταπιέσω, να «θάψω» μέσα μου από την παιδική μου ηλικία. Όχι όμως αυτό. Είναι το μόνο που δεν κατάφερε να μου αλλάξει η να με αναγκάσει να το κρύψω.
Είναι το ίδιο συναίσθημα με αυτό που ένιωθα παιδί όταν μου έταζαν ότι την επόμενη ημέρα θα με πάνε κάπου που μου άρεσε πολύ ή θα μου πάρουν κάτι που το ήθελα πολύ. Είναι το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας και προσποιούμαστε ότι το έχουμε αφήσει πίσω, το έχουμε ξεπεράσει.
Πέρασα το μισό της ζωή μου και παραπάνω και το μόνο που κατάφερα να κρατήσω από τα παιδικά χρονιά της αθωότητας, είναι αυτό. Δεν έκανα ιδιαίτερες προσπάθειες για να το διατηρήσω, γιατί μάλλον το αγαπώ τόσο πολύ που δεν χρειάστηκε. Το μοναδικό συναίσθημα που παρέμεινε αναλλοίωτο… Είναι εκείνο που μου θυμίζει ότι κάποτε ήμουν παιδί. Δεν το διαπραγματεύομαι ούτε το θέτω σε βάση συζήτησης. Δεν απολογούμαι σε κανέναν για χάρη του. Καλή υπομονή και καλά όνειρα σε όλους μέχρι την έναρξη!
