«Όταν λες Χαλιγιάννηδες λες κλαρίνο, αυτό το παρακαλαμιώτικο, το ηπειρώτικο, ράτσα μεγάλη ράτσα, ράτσα και φάτσα. Μεγάλοι μουσικοί, δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι Χαλιγιάννης και να μην είσαι μουσικός…»
Οι σελίδες της Κυνηγεσίας ασχολούνται συχνά με την τέχνη. Και μπορεί να γράφουμε συνήθως για την Ήπειρο και τα Πωγώνια με αφορμή το κυνήγι, αλλά σήμερα κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στην τέχνη των Χαλιγιάννηδων, μια σχολή μουσικής που έχει αφήσει τη δική της σφραγίδα.
«Θα ακούσεις το μοιρολόι κι από από άλλους, αλλά από τους Χαλιγιάννηδες θα σηκωθεί η τρίχα σου, σηκώνει πεθαμένο…»
«Το παρακαλαμιώτικο δεν είναι συγκεκριμένο τραγούδι, είναι μια έμπνευση μέσα σου να παίξεις για τον κόσμο…»
Μπορεί οι νεότεροι να μαθαίνουν τη μουσική στο ωδείο, αλλά πώς την έχουν μάθει οι παλιοί; Θα τους ακούσουμε να λένε πως έπαιζαν «για το φαγητό, το ποτό και να γλεντήσουνε τον κόσμο, δυο, τρεις μέρες, μέρα νύχτα…»
Θα δούμε πώς περνάει από πατέρα σε γιο και κόρη ακόμη, από φλέβα σε φλέβα και συνεχίζεται, «αυτός ήταν ο έπαινος του πατέρα και της οικογένειας – έβγαλα το παιδί μου. Αλλά πήρες αυτό το όργανο, θα αφιερωθείς πάνω σ’ αυτό τελείωσε…»
Οι Ηπειρώτες ξέρουν να χαίρονται με τις χαρές, να κλαίνε μέσα στον πόνο και να ζουν. Και οι Χαλιγιάννηδες ξέρουν να τους γλεντάνε.
Απολαύστε τους…
