Τεχνολογία και παραδοσιακό κυνήγι Αλλαγές και βελτιώσεις στα μέσα άσκησης της θήρας
Ενώ το κυνήγι παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο, βασισμένο στις παραδοσιακές συνήθειες που μας κληροδότησαν γενιές παλαιοτέρων, για τα μέσα άσκησης του κυνηγιού, σε διάστημα μισού αιώνα προέκυψαν σημαντικές αλλαγές και ουσιαστικές βελτιώσεις.
Κι ενώ από τη μία μάλλον εύκολα θα μπορούσα να φανταστώ τα μέσα που διέθεταν, αλλά και τις συνθήκες με τις οποίες κυνηγούσαν οι παππούδες μας, από την άλλη αδυνατώ να σκεφτώ κάποιες αλλαγές με τις οποίες θα ήταν υποχρεωμένα να κυνηγούν τα εγγόνια μας… Αν βέβαια τότε ακόμη θα κυνηγούν ελεύθερα…
Διαρκής εξέλιξη
Ατέλειωτος ο ανταγωνισμός, τεράστια τα κέρδη, και οι κατασκευάστριες εταιρείες συναγωνίζονται διεκδικώντας μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά. Από τα εμπροσθογεμή στα κοκκοροτούφεκα και μετά στα σύγχρονα… Όπλα με ξύλινα μέρη και πλαστικά, ανοιχτούς αυλούς, οπές εκτόνωσης, κοντές και μακριές κάννες, με βερνίκια, λινέλαια, με έσω-έξω τσοκαρίσματα και σταθερά, άσπρες και μαύρες πλάκες, χρυσές και ασημένιες σκανδάλες, με αυτόματους και μηχανικούς εξολκείς, λειτουργίες αερίων και αδράνειας…
Περάσαμε από τα χαρτοφύσιγγα σε μαλλινόταπες, διασπορείς, μεσόταπες, συγκεντρωτήρες, ρελιαστά, και αστεροειδή, και από μικτά νούμερα σκαγιών σε ατσάλινα και γρήγορες πυρίτιδες. Ο χώρος ένδυσης και υπόδησης εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις ανάγκες του κυνηγού, μπήκε κι αυτός με την σειρά του σ’ όλο τούτο το αλυσιδωτό εμπόριο και τουλάχιστον τα ποιοτικά προϊόντα απέκτησαν φήμη και σταθερούς αγοραστές.
Τριάντα περίπου χρόνια πριν, κάπου κοντά στο 1994-95, τελευταίες στο χορό (στην χώρα μας) μπήκαν οι αυτοκινητοβιομηχανίες. Με οχήματα κατάλληλα για δύσκολες, εκτός δρόμου διαδρομές, πέτυχαν σε ελάχιστο χρόνο να πάρουν μερίδιο λέοντος… Στα κυνηγόσκυλα τα κουδουνάκια αντικαταστάθηκαν με μπίπερ, gps και έπονται (;) πολλά ακόμη…
Έρευνα & αναµονή
Μπορεί τα πάντα να άλλαξαν γύρω από τα μέσα άσκησης του κυνηγιού, ωστόσο αυτό που δεν θα αλλάξει ποτέ είναι ο τρόπος. Κανένα όπλο, φυσίγγι, ρούχο ή αυτοκίνητο ποτέ δεν θα μπορέσει να μεταβάλει τον παραδοσιακό τρόπο που όλοι μάθαμε. Και η παράδοση θέλει το κυνήγι να διεξάγεται με δύο μοναδικούς τρόπους.
Περπατώντας, με σκύλο συνεργάτη ή χωρίς, και καρτερώντας. Στη μία περίπτωση περπατάμε προς το θήραμα, στην άλλη ακίνητοι το περιμένουμε. Αναζητώντας το θήραμα, τα πάντα στον εξοπλισμό μας έχουν την δική τους ξεχωριστή σημασία και με αλληλένδετη σειρά οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο σκύλος, το φυσίγγι, το όπλο, η βολή και τέλος ο κυνηγός, είναι ιεραρχημένη σειρά.
Κάνουμε έρευνα περπατώντας, και διανύουμε αποστάσεις σύμφωνα με τις αντοχές μας, αναζητώντας εδαφόβια πουλιά πάνω στα οποία θα οδηγηθούμε από το σκυλί , ή δίχως αυτό, περιμένοντας κυρίως δενδρόβια πουλιά να πεταχτούν μπροστά μας….
Στο καρτέρι οι συνθήκες διαμορφώνονται διαφορετικά. Στάσιμος ο κυνηγός περιμένει το θήραμα και η επιτυχία του εξαρτάται αποκλειστικά από το αν καταφέρει να το αιφνιδιάσει. Εκεί πρώτο ρόλο έχει ο ίδιος ο κυνηγός και μετά ως προς το αποτέλεσμα ακολουθούν φυσίγγι, όπλο, και βολή.
Η παραδοσιακή “κατσόλα”.
Είναι βέβαιο πως ψάχνοντας τους καλύτερους σε απόδοση ανάμεσα σε ομάδα κυνηγών καρτεριού, με ίδιες σκοπευτικές ικανότητες, ίδια όπλα, φυσίγγια, ρούχα κ.λπ., θα τους βρούμε στα πρόσωπα εκείνων που εκμεταλλεύτηκαν καλύτερα τον χώρο τους.
Η φυλάχτρα λοιπόν, κατσόλα, γκιουμές, βατούρι, ή όπως αλλιώς λέγεται, ήταν η αφορμή για τούτες τις αράδες. Που ίδιες σχεδόν θα είναι όσες φορές κι αν γραφτούν, όσες κι αν ειπωθούν. Γιατί όπως στο κυνήγι “κίνησης” πάντα θα πρωταγωνιστεί ο σκύλος, έτσι και στο κυνήγι “ακινησίας” η επιτυχία εξαρτάται από την απόκρυψη.. Δύο από αυτές τις κατσόλες θα περιγράψω λεβεντιές, και μετά δείτε μόνοι σας τις διαφορές.
Η πρώτη κάπου στα τελειώματα του Πηνειού, ανάμεσα Ροδιά και Παραπόταμο. Έρημος τόπος με τεράστιο κάμπο και με τα γύρω χωριά σε αρκετά χιλιόμετρα απόσταση. Εκεί λοιπόν όταν πολλοί από εμάς “τρώγαμε” τα βουνά ψάχνοντας φάσσες, κάποιοι “διαβασμένοι” Λαρισαίοι τις είχαν στο “πιάτο”… Κι όχι μόνο φάσσες παιδιά, αλλά συχνά, συχνότατα και παπιά.
Ώσπου μαθεύτηκε και πλάκωσαν κατά πως λέμε κι οι… γύφτοι. Αθηναίοι δηλαδή, ή τέλος πάντων ξενόφερτοι στον τόπο. Με φτηνά κι ακριβά τετρακίνητα που τα άφησαν καταμεσής, φορώντας ρούχα επώνυμα, γαλότσες για ψύχος και τουφέκια που ήθελες 4-5 βασικούς για να πάρεις ένα… Και τι έκαναν; Ήρθαν, είδαν και απήλθαν κατά το γνωστόν, διότι γνωστότερον είναι πως φάσσες και παπιά βλέπουν καλύτερα τους “εκτεθειμένους”.
Η δεύτερη στην Ξάνθη, στον κάμπο του Νέστου, λίγο πριν τον Κοσμήτη. Κι εκεί με καλαμποκιές ήταν οι φυλάχτρες των ντόπιων. Σε κάποιες υπήρχε νάυλον στην οροφή κι από πάνω καλαμιές, για να “δουλεύουν” και με βροχή. Έμπαινες, έβλεπες τα πάντα και δεν φαινόσουν από πουθενά. Μόνο η κάννη έβγαινε όταν έπρεπε και φάσσες ή παπιά δεν ήξεραν από που τους ήρθε.
Ήταν σαν να τα χτυπούσε ρεύμα… Έπεφταν και συνέχιζαν να περνούν τα υπόλοιπα από τα ίδια σημεία, το πολύ στα 20 μέτρα. Πήγαν κι εκεί ξενόφερτοι… Όσοι φρόντισαν να κρυφτούν κάτι πήραν… Οι υπόλοιποι ξαναγύρισαν με τα ακριβά ρούχα, τα υπέροχα τουφέκια και τα θηριώδη τετρακίνητα. Αποδείχθηκε πως τεχνολογία και εξέλιξη προσφέρουν μεν ανεκτίμητα “βοηθήματα”, όμως κάθε παραβίαση των κανόνων κυνηγιού “τιμωρείται”…
Αυτά δεν θα αλλάξουν ποτέ
Η ποιοτική αναβάθμιση των κάθε λογής κυνηγετικών προϊόντων δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. Κατά την κρίση καθενός, μερικά θεωρούνται ψεύτικα, κάποια υπερβολικά και ορισμένα άχρηστα.
Όμως ακόμη και τα πλέον χρήσιμα, ποτέ δεν θα μπορέσουν από μόνα τους να υποκαταστήσουν τις απαιτήσεις ενός κυνηγιού έρευνας ή καρτεριού. Γιατί στην έρευνα πρωταγωνιστεί ο σκύλος, στο περπατητό η μπηχτή τουφεκιά του κυνηγού και στο καρτέρι η φυλάχτρα του.
