Η εκάστοτε ρυθμιστική μπορεί να βάζει το γενικό πλαίσιο διεξαγωγής του κυνηγίου, όμως, αν οι ίδιοι οι κυνηγοί δεν φροντίσουν για τη σωστή διαχείριση των θηραμάτων και ειδικά του λαγού, τότε το μέλλον φαντάζει εξαιρετικά αβέβαιο…

Του Στάθη Καβαθούλη 

Οι ημέρες και η χρονική περίοδος για το κυνήγι του λαγού, δεν ορίζονται επειδή έτσι αρέσει σε κάποιους, αλλά προκύπτουν μέσα από μελέτες και επιστημονικά στοιχεία. Αυτό λέγεται διαχείριση και αυτός είναι άλλωστε και ο ρόλος του κυνηγού, όμως από μόνο του δεν αρκεί για να εξασφαλίσει σε έναν λαγοκυνηγό ότι οι περιοχές που κυνηγά θα έχουν πάντα λαγούς.

Πέραν των γενικών κανόνων διαχείρισης, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ο κυνηγός θα πρέπει να λαμβάνει τα δικά του, επιπλέον μέτρα, για να προστατεύει τις συγκεκριμένες περιοχές που κυνηγά. Εξάλλου, είναι δεδομένο, ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν οι γενικοί κανόνες διαχείρισης, αν ένας κυνηγός καταστρέψει, από την πλεονεξία του, μία περιοχή που παραδοσιακά είχε λαγούς. Το αποτέλεσμα θα είναι ο κυνηγός αυτός να ζητά επιπλέον μέτρα ή να επιρρίπτει οπουδήποτε αλλού τις ευθύνες, θέλοντας έτσι να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του. Οι έμπειροι λαγοκυνηγοί γνωρίζουν ότι δεν αρκούν μία ή δύο περιοχές για να ασκούν, κάθε φορά στις ίδιες, το κυνήγι τους. Πρέπει να υπάρχουν περισσότερες από τρεις ή τέσσερις ώστε να μπορούν να τις εναλλάσσουν, με αποτέλεσμα να μην ασκείται μόνιμη πίεση σε κάποιες συγκεκριμένες, που όσο και καλές να είναι, κάποια στιγμή θα εμφανίσει σημάδια «κόπωσης».

Δεν κυνηγάμε μόνο εμείς

Με την διάνοιξη των αγροτικών δρόμων, πολλά λαγοτόπια που ήταν δύσκολα και μακρινά έγιναν εύκολα και κοντινά. Μόνοι μας δεν κυνηγάμε στο βουνό, ούτε έχουμε υπογράψει συμβόλαια ότι εκεί που κυνηγάμε εμείς δεν θα έρθουν άλλοι. Στις περιοχές που κάποτε θεωρούσαμε «δικές μας» πλέον έχουν πρόσβαση και άλλοι. Η παράμετρος αυτή αυξάνει ακόμα περισσότερο την κυνηγετική πίεση που δέχεται κάποια περιοχή. Πλέον, θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη, ότι αν η περιοχή μας έδινε 5 ή 6 λαγούς το χρόνο, τώρα θα μας δώσει λιγότερους και μάλιστα οι λαγοί αυτοί θα είναι πολύ πιο δύσκολοι, γιατί δεν θα έχουν κυνηγηθεί μόνο από εμάς.

Αν διαπιστώσουμε ότι έχει αλλάξει κατά πολύ η συμπεριφορά των λαγών, με βάση αυτά που γνωρίζαμε, αυτό θα οφείλεται ξεκάθαρα στην αυξημένη πίεση που δέχονται και, η σωστή αντίδραση από την πλευρά του κυνηγού είναι να αραιώσει τις επισκέψεις του στον συγκεκριμένο κυνηγότοπο.

Αυτό είναι το λογικό και το σωστό, κι αν δεν το καταλάβουν και οι υπόλοιποι που κυνηγούν σε αυτήν την περιοχή, τότε πολύ σύντομα ο συγκεκριμένος τόπος θα «καεί» και θα σταματήσει να είναι λαγότοπος. Μπορεί οι γέννες σε μία περιοχή να πήγαν καλά και να υπάρχει ικανοποιητικός αριθμός λαγών, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, ότι το κομμάτι αυτό θα το κυνηγάμε συνέχεια για μία περίοδο. Όσο μεγαλώνουμε τα διαστήματα που επισκεπτόμαστε έναν λαγότοπο, τόσο πιο εύκολο είναι το να βρούμε λαγό και να μην αντιμετωπίσουμε πρωτόγνωρες και παράξενες συμπεριφορές, που θα οφείλονται στην αυξημένη πίεση που δέχονται οι λαγοί.

Σκοπός δεν είναι το νούμερο

Η υπερβολή, οι κόντρες και η επίδειξη, κατέστρεψαν πολλά κυνηγοτόπια όπως και πολλές καλές φιλίες. Το ότι έχει μία περιοχή λαγούς δεν σημαίνει ότι θα τους έχει για πάντα, ειδικά αν εμείς δεν φροντίσουμε για αυτό. Όσοι λειτουργούν με το σκεπτικό του να δείξουν στους άλλους πόσο καλοί είναι, ανεβάζοντας φωτογραφίες στο διαδίκτυο ή μοστράροντας τους λαγούς στο καφενείο, είναι σίγουρο ότι μόνο τη διαχείριση των λαγότοπων δεν έχουν στο μυαλό τους. Αυτή η λανθάνουσα ικανοποίηση λειτουργεί καταστροφικά για το μέλλον των λαγών και του κυνηγιού γενικότερα. Με τη λογική αυτή δεν χρειάζονται αντικυνηγοί για να σταματήσουν το κυνήγι. Το φροντίζουν αυτό από μόνοι τους όσοι είναι οπαδοί της ποσότητας. Ευτυχώς που στην μεγάλη πλειοψηφία τους οι λαγοκυνηγοί είναι συνειδητοποιημένοι και δεν λειτουργούν με αυτό το σκεπτικό.

Αρκετές φορές, σε συζητήσεις που κάνω με κυνηγούς σε όλη την Ελλάδα, μου αναφέρουν ότι αφήνουν περιοχές να «ξεκουραστούν», ακόμα και αν γνωρίζουν ότι αυτές θα τους δώσουν ακόμα έναν ή και περισσότερους λαγούς μέσα στην κυνηγετική περίοδο. Προσωπική μου άποψη είναι, ότι οι κυνηγοί αυτοί προσφέρουν τα μέγιστα στο μέλλον του κυνηγιού. Πολύ περισσότερα από μία υπουργική απόφαση που ρυθμίζει σε γενικές γραμμές την χρονική διάρκεια, τις ημέρες και την κάρπωση.  

Τι ίσχυε παλιά και τι τώρα

Οι εποχές που ο κυνηγός έβγαινε από το σπίτι του και περπατώντας γύριζε μετά από 2 ώρες με τον λαγό στον σάκο πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι παλιοί λαγοκυνηγοί έλεγαν ότι ο λαγός προτιμά τα ανοικτά εδάφη, και ότι δεν μπαίνει στα πυκνά επειδή φοβάται την ύπαρξη της αλεπούς. Αυτό βέβαια ήταν ένας μύθος. Υπήρχε επάρκεια λαγών που ήταν σε ανοιχτά και πυκνά κομμάτια και εκείνοι επέλεγαν τον ευκολότερο τρόπο, που ήταν το κυνήγι του λαγού στα «καθαρά» μέρη. Είχαν τότε την πολυτέλεια της επιλογής. Σήμερα τους περισσότερους λαγούς τους θηρεύουμε σε πολύ πυκνά σημεία.

Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει, τα κυνηγοτόπια που επιτρέπεται το κυνήγι έχουν λιγοστέψει, άρα η πίεση που ασκείται στους λαγούς είναι μεγαλύτερη. Αρκετοί λαγοί «σέρνουν» πριν φτάσουν τα σκυλιά στο γιατάκι, άρα μειώνεται και η πιθανότητα να τουφεκιστεί ο λαγός στο ξεφώλιασμα. Οι κυνηγοί που κυνηγούσαν κοντά στα γιατάκια δεν είχαν ποτέ πραγματικά λαγόσκυλα, δηλαδή σκυλιά δίωξης με φωνές και ότι άλλο σημαίνει ένα πραγματικό λαγόσκυλο. Τα σκυλιά τους ήταν κοντινά, περιορισμένων δυνατοτήτων, χωρίς μακρινές ιχνηλασίες και σχεδόν όλα με άριστο ξεφώλιασμα. Η δίωξη μερικές φορές ήταν περιττή γιατί έχαναν χρόνο, αφού λόγω της πληθώρας των λαγών, μόλις τουφέκιζαν έναν, αν δεν τον έπαιρναν, πήγαιναν πιο κάτω για άλλον. Αυτοί οι κυνηγοί τώρα έχουν μειωθεί, ή δεν υπάρχουν, όχι γιατί δεν έχουν γνώσεις για τις θέσεις του λαγού, αλλά γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Το άρθρο αυτό το αφιερώνω στον Νικηφόρο και στον Παναγιώτη που δεν είναι πια κοντά μας. Ήταν οι άνθρωποι που με καλημέριζαν όταν έφευγα το πρωί για κυνήγι και με καλωσόριζαν όταν γύριζα.