Πέρδικες στις γιδόστρατες της Πυραμίδας
Σε κάποιους τόπους πράγματι ο καιρός δεν ευνόησε τις γέννες των περδικών, αλλά αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε χρόνο αφού πουθενά στην επικράτεια δεν παρατηρούνται ίδιες συνθήκες από Απρίλιο μέχρι Ιούλιο.
Φαλακρό και Μπέλες μεταξύ τους χωρίζονται από μικρή απόσταση, κι όμως θυμάμαι χρονιές που ξεκινώντας από τον Βόλακα βρίσκαμε κοπαδάκια με 4-6 πουλιά, και λίγες μέρες αργότερα πάνω από το Πετρίτσι τα μπουλούκια αριθμούσαν 12 και 15 πέρδικες.
Τα αλπικά της “Πυραμίδας”, όπως ονομάζεται η υψηλότερη κορυφή της Γκιώνας στα 2.510 μέτρα, είναι πλέον περδικότοποι για κυνηγούς με νιάτα.
Εμείς αποφασίσαμε αναζητήσεις σε χαμηλότερα πατάρια, έχοντας ”σκαλίσει” πολύ τις αναμνήσεις, κι αναζητώντας ένα άθλιο χαλικόδρομο που κατέληγε στα δυτικότερα “στεφάνια” του βουνού.
Δεν ξέρω τι έγινε και δεν τον βρήκαμε. Νύχτα ήταν και ίσως περάσαμε χωρίς να τον δούμε, ήταν όμως για καλό μας.
Στα γνώριμα λημέρια
Γυρίσαμε καθυστερημένοι στην διαδρομή που ξέραμε και με την μέρα να φωτίζει φτάσαμε στο ίσωμα του διάσελου με τα κέδρα. Κότσος δεν ακούστηκε, άλλο αυτοκίνητο δεν υπήρχε, ούτε όμως και ήλιο ξαναείδαμε.
Χαμηλή ομίχλη παντού, σφηνωμένη σε φαράγγια και ρεματιές και ο ουρανός κατέληξε γρήγορα σκεπασμένος, με σύννεφα που ολοένα πύκνωναν.
Ερημιά από λαγάδες και περδικάρηδες, με τον καιρό όμως να δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για κυνήγι. Είχαμε στο πρόγραμμα τρεις περιοχές από προηγούμενη αυτοψία. Οι δυο από τις αντίθετες πλευρές μιας απέναντι κορυφογραμμής και η τρίτη αρκετά κοντινότερα και χαμηλότερα.
Με την πιθανότητα τα πουλιά να είχαν κυνηγηθεί εκεί την πρώτη εβδομάδα, χωριστήκαμε για να σχηματίσουμε γρηγορότερα εικόνα. Όποιος πρώτος θα έβρισκε κάπου ενδιαφέρον θα ειδοποιούσε. Ο Βασίλης έλυσε επί τόπου και με δυο σκυλιά πήρε τον ανήφορο.
Τα δικά μου έμειναν στο λουρί ώσπου τέλειωσαν τα κοτρόνια και άρχιζε η πυκνότερη βλάστηση. Πρώτα ακούστηκε ο ντουμπλές και μετά ο ήχος του κινητού. Είχε σηκώσει ένα 6άρι μπουλούκι, πήρε μία, κράτησε σημάδι το στεφάνι που έπιασαν οι υπόλοιπες και ζητούσε να πάω για κλείσιμο.
Διπλές χαμένες ευκαιρίες
Πριν πάρω όμως τα μπρος πίσω, πουλιά βρέθηκαν και στη δική μου στράτα. Ο μικρός από κοντά, ο μεγάλος άφαντος.
Σφύριζα ξανά και ξανά χωρίς να φανεί. Γύρισα πάλι προς τα ντυμένα και τότε κάπου αριστερά ακούγοντας φευγαλέα το μπίπερ τον είδα να επιμένει γύρω από ένα ορθοβραχωτό με σφηνωμένα πάνω του κέδρα.
Μαρμαρωμένος έστεκε, με το κορμί τρεμουλιαστό από μάνιασμα και δίπλα του μαθητής για άριστα ο κούταβος. Κατηφόρα και εύκολος ο τόπος βρέθηκα πίσω τους με μία ανάσα.
Όσα ακολούθησαν μετά και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα δεν αποτελούν συνηθισμένη εικόνα στους περδικότοπους, έχουν συμβεί όμως και σε άλλους. Η απόσταση που με χώριζε από τα σκυλιά μικρότερη από 30 μέτρα.
Δεν μπορούσα όμως να πλησιάσω άλλο σκαρφαλώνοντας, γιατί με όπλο στην πλάτη πιθανότατα θα έχανα το ξεπέταγμα. Οι πέρδικες όμως είχαν χωριστεί πριν μπλοκαριστούν.
Στο μισό βήμα που έκανα αριστερά, τρεις πετάχτηκαν πάνω στα μούτρα μου αιφνιδιάζοντας με και ρίχνοντας στον γάμο του καραγκιόζη, την ώρα που οι υπόλοιπες με φτεροκόπημα και ατουφέκιστες βουτούσαν στην απέναντι πλαγιά.
Έξι ή εφτά νομίζω πως ήταν. Η ευκαιρία αυτή πήγε χαμένη αναζητώντας τα λάθη της βιασύνης μου.
Η περιοχή εκεί τριγύρω είναι εύκολη στο περπάτημα και όσο χαμήλωνε με το πράσινο να καλύπτει την πέτρα θα μπορούσε να θεωρηθεί και μπεκατσότοπος για μπασίματα. Εκεί είχα δει τα πουλιά να πιάνουν και θεωρώντας το σημείο εύκολο πήγα.
Το μπίπερ κτυπούσε, το κουδουνάκι του κούταβου σιωπούσε, όμως οπτική επαφή δεν υπήρχε. Το μέρος από θάμνους και κλαδιά δεν ήταν αδιαπέραστο, όμως μέχρι να βγω σε καθαρό οι πέρδικες μου επέτρεψαν μόνο να τις ακούσω…
Εκείνο το Σάββατο είχε κάνει φτερά και η δεύτερη ευκαιρία μαζί τους.
Τρίτη και «φαρμακερή»
Μέχρι τις 3 είχα σταυρώσει όλη την επιφάνεια σε πλαγιές και οροπέδιο δίχως άλλη συνάντηση.
Τα σκυλιά ωστόσο κόλλησαν σε κάποιες πρόσφατες θέσεις από κούρνιες και βοσκή με φρέσκες κουτσουλιές.
Ήταν ολοφάνερο πως οι πέρδικες προς τα δυτικότερα του βουνού ήταν πιο πολλές από ότι στην άλλη πλευρά. Είχα ευκαιρίες, όμως τις διαχειρίστηκα λάθος κι έτσι κατάκοπος και απογοητευμένος πήρα το δρόμο προς το αυτοκίνητο.
Λίγο κουράγιο ακόμη ήθελα να βγω στο πλάτωμα όταν η τύχη με αγκάλιασε. Τρεις πέρδικες, προφανώς σπασμένες από το μπουλούκι που ακολούθησε ο φίλος μου βρήκαν καταφύγιο σε ένα θεοσκότεινο σκιερό του βράχου με τα σκυλιά καρφωμένα πίσω τους στα 7-8 μέτρα.
Το σημείο ψηλοανηφορικό αλλά τριγύρω ισάδι και καθαρό από βλάστηση. Κράτησα δυο, που στο γιλέκο μπήκαν ζευγαρωτές, ορεινές κοκκινοπόδαρες από ένα ξεσήκωμα.
Δυο μπουλούκια, από τα μικρότερα αριθμητικά που μπορεί να “εμφανίσει” η Γκιώνα και τρία πουλιά στην τσάντα, ήταν οι αράδες που γράφτηκαν στις σημειώσεις εκείνης της εξόρμησης, αφού την Κυριακή πιάσαμε όλο τον “πίσω τόπο” με ήλιο κατακούτελα, ζέστη στους 21 και τις πέρδικες άφαντες…
Και µία λεπτομέρεια
Σε εκείνα τα καταράχια την Κυριακή οι περδικάδες ήταν αρκετοί.
Όντως δεν βρήκαμε ούτε πουλιά ούτε ίχνη τους σε κάποιες πλαγιές του βουνού που κυριαρχούν τα “στεφάνια”… Ιούλιο σε εκείνα τα περδικίσια “μπαλκόνια” της Γκιώνας είχαμε σχηματίσει πολύ καλύτερη εικόνα.
Βρήκαμε όμως πολύ παραπέρα θέσεις με φρέσκες κουτσουλιές που σημαίνει ότι υπάρχουν. Γιατί και σε μία αυτοψία του Σεπτέμβρη, κάπου εκεί γύρω, και μεγάλα μπουλούκια υπήρχαν και πουλιά σε “σημαδεμένα” σημεία… Κάπου εκεί κοντά λοιπόν σκοπεύουμε να συνεχίσουμε και βλέπουμε…
