Πώς πρέπει να φερμάρει το μπεκατσόσκυλο; Πώς πρέπει να ποντάρει και πως να ανεβάζει την αναθυμίαση; Το θήραμα είναι αυτό που θέτει τους κανόνες. Ο σκύλος μας, για να είναι αποτελεσματικός, οφείλει να τους κατανοήσει…
Δε φτάνει η φέρμα να είναι σίγουρη και σταθερή. Το δάσος δεν ευνοεί την ορατότητα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είναι επιθυμητή μια φέρμα όχι σε πολύ μεγάλη απόσταση από το θήραμα. Οπότε, κοντινή φέρμα πάση θυσία; Η ερώτηση μοιάζει αυθόρμητη και η απάντηση μου φαίνεται αυτονόητη και αρνητική.
Υπάρχουν συνθήκες, ατμοσφαιρικές, περιβαλλοντικές και συμπεριφορές, που χαρακτηρίζουν κάποιες μπεκάτσες, οι οποίες απαιτούν, από πλευράς του σκύλου, υπερβολική επιφυλακτικότητα.
Μέρες που οι μπεκάτσες είναι νευρικές, απλησίαστες. Μέρη στα οποία η μακρομύτα μας δε θέλει να παίξει στο παιχνίδι μας. Στις οξιές, για παράδειγμα, ή στα ψηλά ντούσκα, όπου το έδαφος από κάτω είναι καθαρό, χωρίς χαμηλή βλάστηση, αισθάνεται ανασφάλεια, με αποτέλεσμα να ποδαρώνει επί μακρόν και να σηκώνεται μακριά. Ιδίως αν έχει ξανακάνει με σκύλους και κυνηγούς. Στις παραπάνω περιπτώσεις, αλλά και σε άλλες ακόμα, ο σκύλος για να αποφύγει πρόωρες αποχωρήσεις, πρέπει να ξέρει να κρατάει απόσταση ασφαλείας όταν φερμάρει, αλλά και όταν ποντάρει. Κατά τα άλλα βολεύει μια φέρμα μη μακρινή, η οποία εννοείται ότι δεν οφείλεται σε μία μέτρια μύτη, αλλά στην επίγνωση της εμπειρίας και των ικανοτήτων του. Κάτι το οποίο αποδεικνύεται πολύ αποδοτικό σε κλειστά μέρη. Ένας σκύλος ο οποίος υποδεικνύει με ακρίβεια που βρίσκεται η βελουδομάτα, μας διευκολύνει στο να πάρουμε καλύτερη θέση. Στο πυκνό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να γνωρίζεις, τουλάχιστον κατά προσέγγιση, το πιθανό σημείο απογείωσης.
Αυτός είναι και ο λόγος ο οποίος καθιστά καταλληλότερους γι’ αυτό το κυνήγι τους σκύλους τους οποίους φερμάρουν την αναθυμίαση την οποία προέρχεται απευθείας από θήραμα και όχι τη βοσκή. Αυτοί οι σκύλοι στρέφουν το ρύγχος τους πάντα προς το σωστό σημείο. Αυτοί οι οποίοι είναι εύκολοι στο να μπλοκάρονται με την πρώτη επαφή με τα ίχνη της μπεκάτσας, συνήθως δεν σου λένε που είναι, με όλες τις εκπλήξεις που μπορούν να ακολουθήσουν οι μη ακριβείς ενδείξεις.
Η μπεκάτσα, συνήθως, μένει καρφωμένη στο έδαφος, όταν αισθάνεται στριμωγμένη από κοντά. Πιστεύει ότι θα περάσει απαρατήρητη και ότι με την ακινησία θα τη γλυτώσει. Σε μια μακρινή φέρμα, σε γενικές γραμμές, τείνει να απομακρυνθεί όσο ο κίνδυνος είναι μακριά.
Το μπεκατσόσκυλο όμως, πρέπει να πλησιάζει το θήραμα μετά την πρώτη αντανακλαστική φέρμα; Να διορθώσει όπως λέμε στην κυνοφιλική διάλεκτο. Με λίγα λόγια, μετά την αρχική φέρμα και εφόσον η μπεκάτσα παραμένει ακινητοποιημένη στο έδαφος στην ίδια θέση, ο σκύλος πρέπει να επιχειρήσει μια περεταίρω προσέγγιση ώστε να την μπλοκάρει καλύτερα παίρνοντας τα ρίσκα του; Κάποιοι θεωρούν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αναγκαίο και πως ο σκύλος είναι ήδη στην καταλληλότερη θέση από την πρώτη του φέρμα και ενδεχομένως κάνοντας μερικά βήματα για να την πλησιάσει θα είναι σαν να τη πιέζει και τελικά να την ξεσηκώσει. Προσωπικά πιστεύω ότι ο χαρισματικός και έμπειρος σκύλος έχει την ικανότητα να κρίνει αν και πόσο πρέπει να πλησιάσει μια μπεκάτσα μετά την αρχική του φέρμα. Ο μεγάλος σκύλος αντιλαμβάνεται τη διάθεση της μπεκάτσας. Νιώθει αν είναι νευρική και ετοιμάζεται να σηκωθεί ή να απομακρυνθεί περπατώντας. Ξέρει ακριβώς μέχρι που και βέβαια αν τον παίρνει να πλησιάσει ή να παραμείνει στην αρχική του θέση. Ξέρει να βρίσκει τη χρυσή τομή. Να σταματάει δηλαδή σε εκείνο ακριβώς το σημείο όπου η μπεκάτσα νιώθει ότι η ακινησία είναι η μόνη της επιλογή.
Και όταν η μπεκάτσα, αφού την εντοπίσει ο σκύλος και τη φερμάρει, απομακρύνεται περπατώντας; Τι πρέπει να κάνει ο σκύλος μας σε αυτή την περίπτωση; Είναι ξεκάθαρο ότι μιλάμε για το ποντάρισμα, ενέργεια διαφορετική από το πλησίασμα. Και, όπως κάθε σκύλος φέρμας ο οποίος σέβεται τον εαυτό του, έτσι και ο δικός μας πρέπει να ποντάρει και να το κάνει όλες τις φορές που για τον άλφα ή βήτα λόγο, η βελουδομάτα δε θέλει μια αναμέτρηση πρόσωπο με πρόσωπο και προσπαθεί να πάρει τις αποστάσεις από τον διώκτη της. Όμως υπάρχει πάντα τρόπος να κάνεις τα πράγματα. Όπως ήδη είπαμε στην αρχή, τους κανόνες του παιχνιδιού τους θέτει το θήραμα. Ο σκύλος πρέπει να καταλάβει και να προσαρμοστεί για να το κερδίσει. Ας το δούμε όμως στην πράξη. Αν για παράδειγμα, ο σκύλος μας έχει ανοιχτή έρευνα, τις περισσότερες φορές, από τη στιγμή που θα φερμάρει μέχρι να φτάσουμε εμείς στη φέρμα μεσολαβεί αρκετός χρόνος(από 5 λεπτά έως 20-30 λεπτά).Ας υποθέσουμε τώρα ότι στο μεταξύ η μπεκάτσα δεν αισθάνεται και πολύ άνετα και θεωρεί σκόπιμο να απομακρυνθεί λίγο ή πολύ με τα πόδια. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι η μοναδική ευκαιρία που έχει να την κρατήσει στη θέση της μέχρι την άφιξή μας συνιστάται στο να την πείσει να παραμείνει διαπραγματεύοντάς το με ένα ποντάρισμα εφάμιλλο δεινού θηρευτή. Προσωπικά δεν είμαι σύμφωνος με όσους υποστηρίζουν ότι εν απουσία τους ο σκύλος τους δε πρέπει να ποντάρει σε καμία περίπτωση. Αν ο σκύλος δε χρησιμοποιεί με τον σωστό τρόπο αυτό το βασικό εργασιακό εργαλείο, το οποίο είναι το ποντάρισμα όταν χρειάζεται, αρκετές φορές θα τον βρούμε σε φέρμα χωρίς η μπεκάτσα να είναι μπροστά του.
