Το ψάρεμα αυτό θα μπορούσαμε να το αντιστοιχήσουμε με τα ψαρέματα της ζόκας και του φύλακα που γίνονται από βάρκα, γιατί έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά…

Του Μιχάλη Μαντά 

Σε παλιότερες εποχές, γίνονταν διάφορες προσπάθειες σύλληψης όσο το δυνατόν μεγαλύτερων θηραμάτων με ψαρέματα από τη στεριά. Πολλοί τότε προσπαθούσαν να προσελκύσουν μεγαλύτερα ψάρια δολώνοντας μικρά ζωντανά ψαράκια ή κεφαλόποδα ή μεγάλα δολώματα σε μεγαλύτερα αγκίστρια και χοντρότερες μεσηνέζες. Αντιμετώπιζαν όμως πολλά προβλήματα, όπως π.χ. η αδυναμία να στείλουν το πεταχτάρι τους σε κάποια σεβαστή απόσταση από τη στεριά.

Η εξέλιξη της τεχνολογίας

Στη σύγχρονη εποχή όλα αυτά βρήκαν τον σωστό τρόπο έκφρασης και πραγματοποίησης, με τη βοήθεια των εξελιγμένων καλαμιών, των νημάτων, μερικών σύγχρονων τεχνασμάτων, καθώς και όλων των υλικών, τεχνικών και μέσων που μας προμήθευσε η εξέλιξη της τεχνολογίας. Λόγω μεγέθους των αναμενόμενων θηραμάτων και αυξημένης αντοχής των χρησιμοποιούμενων υλικών και μέσων, αυτό το είδος πεταχταριού ονομάσθηκε χοντρό (ή βαρύ) πεταχτάρι, (heavy casting).

Σε γενικές γραμμές το ψάρεμα αυτό θα μπορούσαμε να το αντιστοιχήσουμε με τα ψαρέματα της ζόκας και του φύλακα που γίνονται από βάρκα, γιατί έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, τα παρακάτω:

– Χρησιμοποιούν τα ίδια πάνω κάτω δολώματα.

– Απευθύνονται στα ίδια είδη θηραμάτων.

– Χρειάζονται περίπου ίδιας αξίας εξοπλισμό.

Όμως, αν συγκρίνουμε τον τρόπο που εκτελούνται αυτά τα δυο είδη ψαρεμάτων, τότε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ψαράς της στεριάς.

Ας τις δούμε επιγραμματικά:

Σε ότι αφορά την εξεύρεση ζωντανού δολώματος, είναι φανερό ότι ο ψαράς από βάρκα έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες, όχι μόνο για τη σύλληψη αλλά και τη διατήρηση ζωντανού δολώματος. Σε αντίθεση ο στεριανός ψαράς θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσοχή στη μεταφορά του δολώματός του, γιατί η δυνατότητα τροφοδότησης με φρέσκο θαλασσινό νερό είναι πολύ περιορισμένη. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί επί πλέον μηχανισμούς, οξυγονωτή κ.λπ. για να τα καταφέρει.

Ευτυχώς, από τη στιγμή που θα φτάσει στον τόπο που θα ψαρέψει, τα προβλήματα της διατήρησης του ζωντανού δολώματος δεν είναι το ίδιο δύσκολα για τον στεριανό ψαρά. Αρκεί ένα διάτρητο πλαστικό δοχείο, μέσα στο οποίο τοποθετούμε το δόλωμα και το βυθίζουμε δεμένο με ένα σκοινάκι ώστε τα δολώματα να βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον.

Ο ανιχνευτής ψαριών 

Τα θηράματα στα οποία στοχεύει ο ψαράς της βάρκας τα ανακαλύπτει με τον ανιχνευτή του βυθομέτρου του πριν ακόμη τα ψαρέψει. Στα εξελιγμένα βυθόμετρα ο ανιχνευτής ψαριών (fish finder) μπορεί να πληροφορήσει όχι μόνο για την ύπαρξη αλλά ακόμη και για το είδος και το μέγεθος των υποψήφιων θηραμάτων. Ο στεριανός ψαράς όμως ψαρεύει εντελώς στην τύχη και έχει εμβέλεια ένα πολύ περιορισμένο πεδίο εφαρμογής της τεχνικής του. Επόμενο είναι οι πιθανότητες να συναντηθεί με το πολυπόθητο θήραμα να είναι σημαντικά λιγότερες από αυτές που έχει ο ψαράς από βάρκα, ο οποίος παρ’ όλα τα πλεονεκτήματα που διαθέτει και πάλι δύσκολα πετυχαίνει το σκοπό του, με τις σημερινές συνθήκες, όπου τα ψάρια έχουν και λιγοστέψει και πονηρέψει αρκετά, κατά γενική ομολογία.

Ακόμη και σε ότι αφορά τον εξοπλισμό σε καλάμια, μηχανισμούς, υλικά και μέσα, ο στεριανός ψαράς υστερεί, με την έννοια ότι χρειάζεται πολύ ακριβότερα εργαλεία αφού έχει να αντιμετωπίσει το σοβαρότατο πρόβλημα μεταφοράς του δολώματός του στη θέση που υποθέτει ότι βρίσκεται το θήραμα, σε αντίθεση με τον ψαρά της βάρκας, ο οποίος έχοντας ήδη ανακαλύψει το θήραμα, δεν έχει παρά να κατεβάσει το δόλωμά του με «ελεύθερη πτώση» στο στόμα του.

Όταν ο ενδιαφερόμενος να ψαρέψει με αυτή την τεχνική, θα ανακαλύψει ότι ίσως χρειαστεί να μεταφέρει το δόλωμά του ακόμη και… κολυμπώντας, ίσως αναγκαστεί να το… ξανασκεφτεί και να αρχίσει να μαζεύει λεφτά για να αγοράσει μία βάρκα! Ευτυχώς στη σύγχρονη εποχή το πρόβλημα αυτό λύθηκε, έστω κάπως δύσκολα και με το αζημίωτο, από τότε που ανακαλύφθηκαν τα τηλεκατευθυνόμενα σκαφάκια, μέσω των οποίων το δόλωμά μας μπορεί να ταξιδέψει αρκετά μακρύτερα από εκεί που θα μπορούσαμε να το στείλουμε… κολυμπώντας. Μαθαίνω ότι τελευταία στο χορό μπήκαν και τα drones, αυτά τα μικρά τηλεκατευθυνόμενα ιπτάμενα διαολάκια που κάνουν ένα σωρό δουλειές.

Το… τελεφερίκ

Επειδή όμως όσοι ψαρεύουν από τη στεριά δεν είναι ταυτόχρονα και … παραλήδες ώστε να αγοράζουν τηλεκατευθυνόμενα σκαφάκια ή drones, η εφευρετικότητα πήρε για άλλη μια φορά μπροστά και παρήγαγε το «τελεφερίκ».

Πρόκειται για ένα απλό και κυρίως φθηνό κολπάκι που δίνει τη δυνατότητα μεταφοράς του δολώματός μας, όχι βέβαια τόσο μακριά όσο μπορεί να το στείλει ένα τηλεκατευθυνόμενο βαρκάκι ή drone, αλλά πάντως σε μια απόσταση που μπορεί, με αρκετή τύχη πάντα, να συναντήσει ένα υποψήφιο θήραμα. Το «τελεφερίκ», είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά του. Ένας τρόπος να ταξιδέψει το δόλωμά μας από τη θέση που βρισκόμαστε στη στεριά μέχρι κάποιο σημείο του βυθού της θάλασσας το οποίο θα βρίσκεται σε κάποια απόσταση, όχι όμως πολύ μακρινή. Το εξάρτημα που αποτελεί εν προκειμένω το «βαγονέτο» του «τελεφερίκ» πωλείται έτοιμο, αλλά δεν είναι και πολύ δύσκολο να το κατασκευάσει κάποιος για να κάνει και λίγη οικονομία.

Επειδή η δύναμη που κινεί το «τελεφερίκ» είναι η βαρύτητα, για να γίνει αυτό χρειάζεται η διαδρομή να είναι σημαντικά «κατηφορική» αλλιώς δεν γίνεται. Για το λόγο αυτό ο ψαράς επιλέγει υποχρεωτικά σημεία όπου το βάθος της θάλασσας είναι σημαντικό ακόμη και πολύ κοντά στη στεριά. Στη γλώσσα των θαλασσινών οι τοποθεσίες αυτές λέγονται «κρεμαστά νερά». Πρόκειται δηλαδή για τόπους όπου αμέσως μετά τη στεριά ακολουθεί βυθός που βυθίζεται απότομα. Αυτή η μεγάλη κλίση της πετονιάς μας είναι η «κινητήρια δύναμη» του «τελεφερίκ».

Με βαρίδι τύπου «άγκυρα»

Στην πράξη αυτό εκτελείται ως εξής: Αφού ο ψαράς εγκατασταθεί στο κατάλληλο σημείο της στεριάς, εκσφενδονίζει ένα βαρίδι τύπου «άγκυρα» όσο μακρύτερα μπορεί και αφού πατώσει το σέρνει λίγο ώστε να σκαλώσει κάπου για να πάρει τα μπόσικα του νήματός του και να το τεντώσει κατά το δυνατόν. Όταν αυτό τακτοποιηθεί κρεμάει στη μάνα της πετονιάς του το «τελεφερίκ» πάνω στο οποίο έχει αρματώσει το δολωμένο παράμαλλό του.

Με τη δύναμη της βαρύτητας το αρματωμένο «τελεφερίκ» ταξιδεύει μέχρι λίγο πριν το βυθό όπου και σταθμεύει περιμένοντας το πολυπόθητο θήραμα. Όταν αυτό τσιμπήσει όλα τα άλλα τα αναλαμβάνουν ο μηχανισμός και τα φρένα του καλαμιού του, αν και ο κίνδυνος βραχώματος του θηράματος είναι αρκετά αυξημένος σε σχέση με τα αντίστοιχα ψαρέματα από βάρκα, λόγω του ότι μέχρι το θήραμα να έρθει στην απόχη του ψαρά έχει πολλές φορές να διανύσει μια διαδρομή ανάμεσα σε βράχια και ιδανικά σημεία σκαλώματος. Επομένως, αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και τις δυσκολίες που δημιουργούν τα διάφορα σκαλώματα στα βράχια και τα βραχώματα των θηραμάτων, που είναι πολύ συχνά, καταλαβαίνουμε ότι το χοντρό πεταχτάρι, (heavy casting), είναι μια πολύ «πονεμένη» ιστορία, που θα χρειαστούν πολλά κουράγια και πείσμα σε κάποιον ρέκτη αυτής της τεχνικής για να την επιχειρήσει.