“Το δίκαννο είναι το άλλοθι, για το ένστικτο του κυνηγού, που ζητά την έκφρασή του, μέσα σε έναν βιομηχανοποιημένο κόσμο, όπου ακόμα και για το βούρτσισμα των δοντιών υπάρχει μία ηλεκτρική οδοντόβουρτσα. Η ουσία να μπορείς να βρίσκεσαι στο βουνό, να ακούς τους θορύβους του δάσους, το θρόισμα των χόρτων που τσακίζουν στο βήμα σου, τη γρήγορη καυτή ανάσα του σκύλου, τις φωνές των πουλιών. Να μπορείς να νοιώθεις και να γίνεσαι ένα με όλα αυτά”. Με αυτά τα λόγια, είχε ξεκινήσει η συνέντευξη, πριν από 19 χρόνια, που μας είχε παραχωρήσει ο 27 ετών τότε, Φραγκίσκος Αλβέρτης. Ήδη καταξιωμένος σε ένα χώρο όπου η σκληρή προπόνηση, ο ανταγωνισμός και η δοκιμασία του αγώνα αποτελούσαν καθημερινότητα.
Αυτή τη φιλοσοφία του, για το κυνήγι, τη στάση ζωής -σε τελευταία ανάλυση- την επιβεβαιώσαμε αβίαστα, με την ευκαιρία της συνάντησής μας, με τον καταξιωμένο αυτόν καλαθοσφαιριστή.
Η ευκαιρία για τη συνάντησή μας με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη το 2001 (!!!), ήταν η φωτογράφησή του για το εξώφυλλο του περιοδικού Κυνηγεσία & Κυνοφιλία. Μας υποδέχτηκε στο υπόγειο του 4όροφου σπιτιού του, που το είχε μετατρέψει σε “άντρο” κυνηγετικών εικόνων. Θύμιζε ένα μικρό σαλούν από σουηδικό ξύλο, αλλά τα πάντα εκεί παρέπεμπαν στην κυνηγετική δραστηριότητα. Οι προθήκες των κυνηγετικών του όπλων έπιαναν σχεδόν έναν ολόκληρο τοίχο. Μία βιβλιοθήκη με ξενόγλωσσα και ελληνόγλωσσα κυνηγετικά περιοδικά, ένα απλό λειτουργικό τζάκι και μία γωνία με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ ιππασίας μιας και εκείνο τον καιρό, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης είχε αποκτήσει ένα πανέμορφο κατάμαυρο άλογο.
Ο αρχηγός
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, αρχηγός τότε του Παναθηναϊκού και με μία μόνιμη παρουσία, εκείνα τα χρόνια στην εθνική ομάδα μπάσκετ, είναι σίγουρα ένα από τα καταξιωμένα ονόματα στο χώρο του. Εκείνη την εποχή ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου Καλαθοσφαιριστών και ο περιορισμένος του χρόνος ήταν αυτό που τον εμπόδιζε να ασχοληθεί με τα συνδικαλιστικά του κυνηγετικού χώρου.
–“Ίσως, κάτι τέτοιο να γίνει αργότερα”, μας είχε είπε.
Για το κυνήγι
Η κυνηγετική εμπειρία του Φραγκίσκου Αλβέρτη “μετράει” πολλά χρόνια, όταν ακόμα μικρό παιδί έβγαινε δίπλα στον πατέρα του, στους ολιγοπευκόφυτους πέτρινους λόφους της Άνω Γλυφάδας.
Ο 27χρονος τότε καλαθοσφαιριστής, αναγνώριζε, ότι τα πράγματα είχαν δυσκολέψει και ότι πλέον η κυνηγετική δραστηριότητα θα πρέπει να ασκείται με επιστημονικό τρόπο, να υπάρχουν μελέτες και πρωτοβουλίες, παρεμβάσεις και μέτρα προστασίας για την αναβάθμιση και την προστασία του θηράματος.
“Έχω καταλήξει, μέσα από τα χρόνια, ότι αυτή είναι η ράτσα που μου πηγαίνει. Μου αρέσει ο χαρακτήρας τους και τα παίρνω μαζί, σε όλα τα κυνήγια που κάνω. Εξάλλου, για μένα όλα τα θηράματα είναι αγαπημένα και όπου και να πηγαίνω θέλω τα σκυλιά δίπλα μου, να μιλάω ,μαζί τους με τα μάτια, να τα καταλαβαίνω και να με καταλαβαίνουν. Ο πατέρας μου έχει επανιέλ και πόιντερ, αλλά εγώ έχω μάθει με τα δικά μου”, μας είχε πει.
Περί εντύπων…
Λίγοι, ίσως, κυνηγοί έχουν ένα τόσο μεγάλο αρχείο από κυνηγετικά περιοδικά που αρκετά από αυτά είναι και ξενόγλωσσα. Σε σχέση με τα ελληνικά κυνηγετικά περιοδικά, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, είχε δηλώσει:
“Εκτιμώ ότι τα ελληνικά κυνηγετικά περιοδικά καλύπτουν πλήρως το χώρο και είναι εφάμιλλα με τα ξένα. Εκείνο, που μου λείπει και δεν βρίσκω πια στα περιοδικά είναι οι ιστορίες. Καλές οι αναλύσεις για τη βλητική, οι αναφορές στις καθαρόαιμες φυλές, αλλά εγώ όταν πέφτω να κοιμηθώ έχω ανάγκη από μία κυνηγετική ιστορία, να χαλαρώσω και να ξεχαστώ. Θα έλεγα ότι η απουσία των κυνηγετικών ιστοριών στα περιοδικά στερούν λίγο από τη μαγεία, που έχει -ούτως ή άλλως- το κυνήγι. Κάποια στιγμή δεν θέλω να προβληματιστώ ή να ενημερωθώ, θέλω απλά να ταξιδέψω μέσα από μία κυνηγετική ιστορία. Έχω στο αρχείο μου περιοδικά από το 1960. Σε αυτά, υπάρχουν πανέμορφες κυνηγετικές ιστορίες που τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω συχνά”.
Δεν είναι, όμως, μόνον οι κυνηγετικές ιστορίες, που λείπουν από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, είναι και τα κυνηγετικά ρούχα, που λόγω ύψους δεν μπορεί να βρει.
“Συχνά, φοράω ότι βρω, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει…”.
