Το πιστεύετε δεν το πιστεύετε, πολλές από τις “υπερβολικές” ιστορίες που έχουν ακουστεί πάνω στα τσίπουρα, είναι… πέρα για πέρα αληθινές!

Είναι γνωστή η ρήση του Μπίσμαρκ ότι, “τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται ύστερα από το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές”.

Και συνήθως, κάθε κυνηγός που θα σκαλίσει πρόχειρα τα συρτάρια του μυαλού του, μπορεί εύκολα να ανασύρει μία ιστορία που εντυπωσιάζει με την υπερβολή της και αγγίζει – πολλές φορές – τα όρια του μύθου. Όμως, πολλές από τις “υπερβολικές” ιστορίες που έχουν ακουστεί πάνω στα τσίπουρα, είναι… πέρα για πέρα αληθινές!

Ένα γεράκι από το πουθενά

Όπως, για παράδειγμα, η ατυχία του Νίκου Ανδριάνα σε μία εξόρμηση στην Αρκαδία:
– “Είχαμε πάει στην Τρίπολη για μπεκάτσες. Η ημέρα είχε αρχίσει στραβά και εξελισσόταν στραβά, γιατί μπεκάτσες είχε αλλά εγώ δεν μπορούσα… να στραβώσω καμία. Ώσπου στο τέλος, λίγο πριν μαζέψω τα σκυλιά και αποχαιρετήσω την ατυχία μου, βλέπω μία φέρμα σταθερή και με ανοιχτό πεδίο για τουφεκιά.
Η μπεκάτσα φεύγει σαν ορτύκι, εγώ πατάω τη σκανδάλη και το πουλί πέφτει. Τα σκυλιά τρέχουν προς τα εκεί, αλλά από μία ελιά ξεχύθηκε ένα γεράκι που παρατηρούσε τη σκηνή, άρπαξε την μπεκάτσα και χάθηκε στον ουρανό! Τα σκυλιά κοίταξαν εμένα, εγώ τα σκυλιά… και όλοι μαζί το γεράκι”.

Ο κάπρος που αναστήθηκε

Τη σκυτάλη σε ιστορίες παίρνει ο Γιάννης Τσακανίκας:
– “Ήμασταν για αγριογούρουνα στον Άνεμο του Τυμφρηστού και πολύ γρήγορα μας ενημέρωσε ο Ντάλας ότι, χτυπήθηκε ένας κάπρος – θηρίο! Μπήκαμε στ’ αυτοκίνητα και κατευθυνθήκαμε προς τον τόπο όπου ο Μπόνιας είχε τουφεκίσει τον αγριόχοιρο. Πραγματικά, το ζώο ήταν από τα πιο μεγάλα που έχουν χτυπηθεί στην περιοχή.
Σε λίγο, όλοι της ομάδας είχαμε αφήσει τα όπλα και είχαμε πάρει πόζες γύρω στον ξέπνοο αγριόχοιρο, για τις καθιερωμένες φωτογραφίες… Πρώτα, είδαμε την έκπληξη και την ταραχή του φωτογράφου! Αμέσως μετά αντιληφθήκαμε ότι το γουρούνι είχε σηκωθεί και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Σε δευτερόλεπτα πάτησε γερά και εξαφανίστηκε στο πυκνό, ενώ όλοι μας πανικόβλητοι, τρέχαμε προς τα τουφέκια. Δεν προλάβαμε, όμως! Το ζώο είχε επανακτήσει τις αισθήσεις του και ξέφυγε αφήνοντάς μας πετρωμένους…
Ποιος άκουσε, τότε, τον αρχηγό τον Ντάλα και δεν τον φοβήθηκε;”
Επίσης, όλοι θυμούνται τον Λευτέρη τον Νικολάου στον Ταΰγετο, που του βγήκε πέντε φορές αγριόχοιρος, αλλά και τις πέντε δεν κατάφερε να τον “πάρει”… Την πρώτη είχε ασφάλεια στο τουφέκι, την δεύτερη έπαθε εμπλοκή η καραμπίνα, την τρίτη αστόχησε μέσα στην ταραχή του, την τέταρτη είχε πάρει έναν υπνάκο, ενώ για την τελευταία ο ίδιος ομολόγησε αργότερα: “θα ήταν κρίμα να το σκοτώσω, τέσσερις φορές είχε ξεφύγει…”
Βέβαια, οι κακοπροαίρετοι υποστηρίζουν πως και την πέμπτη φορά, ο Λευτεράκης κοιμόταν επίσης!

Αξέχαστα κυνηγόσκυλα

Ο Παναγιώτης Τζιμής θυμάται τότε που ο σκύλος του… καταβρόχθισε όλες τις τσίχλες της παρέας, μέσα από μία σακούλα.
– “Εβδομήντα τσίχλες με τα φτερά έφαγε, και το βράδυ… πεινούσε κιόλας”.

Ο ίδιος σκύλος, ο λαίμαργος Ροκ, κάποτε είχε φάει ένα… λαγό με τα κόκκαλα μέσα στο αυτοκίνητο!
– “Και… σκαντζόχοιρο με τα αγκάθια θα έτρωγε αν έβρισκε”, υποστηρίζουν οι φίλοι του Τζιμή.

Ο σκύλος ήταν ένα μεγαλόσωμο Ντράχτχααρ, άριστο στην έρευνα και στη φέρμα, αλλά αν τον άφηνες να κάνει απόρτ, το θήραμα δεν έφτανε ποτέ σε εσένα! Ένας άλλος σκύλος με ιστορία, ήταν ο “Πελέ”. Κούρτσχααρ δυνατό ο “Πελέ”, ήταν το καμάρι της Νέας Μάκρης: μία μπεκάτσα να υπήρχε στο βουνό, θα την έβρισκε. Ένα κοπάδι πέρδικες σε όλα τα Βαρδούσια, ο “Πελέ” θα τις εντόπιζε και θα οδηγούσε τον κυνηγό “πάνω” τους.
Όλα αυτά μέχρι που πλάι στο θρυλικό 9χρονο Κούρτσχααρ, μπήκε μαθητευόμενος ο “Ζίκο”… Ο “Πελέ” άρχισε να φεύγει μόνος, πήγαινε σε διπλανές παρέες και κυνηγούσε μαζί τους! Μάταια τον αναζητούσε ο ιδιοκτήτης του. Με το που έφθαναν στον κυνηγότοπο, ο “Πελέ” εξαφανιζόταν. Όλα αυτά κράτησαν μήνες, μέχρι που ο κυνηγός – ιδιοκτήτης του αναγκάστηκε να τον χαρίσει σε ένα φίλο του στη Λάρισα.
Την πρώτη φορά που κυνήγησε στον τόπο της “εξορίας” του, ο “Πελέ” εξαφανίστηκε! Ένα μήνα αργότερα, κι ενώ ο πρώτος ιδιοκτήτης του κυνηγούσε στον Μαραθώνα με τον “Ζίκο”, ο “Πελέ” εμφανίστηκε στη γη της Αττικής κατάκοπος, εξαντλημένος, σέρνοντας τα πόδια… Το σκυλί είχε γυρίσει από τη Λάρισα, πίσω στον πρώτο ιδιοκτήτη του. Ο “Πελέ” έζησε δύο χρόνια ακόμα, συνεχίζοντας να κυνηγάει, αλλά χωρίς τον “Ζίκο” πλάι του… Άλλωστε, Πελέ και Ζίκο ποτέ δεν έπαιξαν μαζί στην Εθνική Βραζιλίας. Πως θα μπορούσαν να συνυπάρξουν στα βουνά;

Ο έλεγχος του θηροφύλακα

Δύο κυνηγοί βάδιζαν σε έναν ερημικό δασικό δρόμο, όταν τους πλησιάζει θηροφύλακας και ζητά τις άδειές τους…
Τότε, ο ένας από τους δύο το βάζει στα πόδια! Ο θηροφύλακας τον καταδιώκει και μετά από πολύ τρέξιμο, καταφέρνει να τον πιάσει μετά από δύο χιλιόμετρα! Του ζητά με έντονο ύφος την άδειά του, και τότε ο κυνηγός βγάζει πρόθυμα από την τσέπη το θεωρημένο βιβλιαράκι και του το δείχνει.
– “Μα γιατί άνθρωπέ μου το έβαλες στα πόδια, αφού έχεις άδεια;”, ρωτάει ο απορημένος θηροφύλακας.
– “Γιατί δεν είχε άδεια ο φίλος μου…”