Η κυνηγετική περίοδος που τελείωσε, άφησε πίσω της μία ξινόγλυκη γεύση. Ομολογουμένως ήταν μία καλή χρονιά από πλευράς παρουσίας θηραμάτων και όσοι μπόρεσαν να κυνηγήσουν το απόλαυσαν πραγματικά. Η γενική άδεια θήρας, προβλημάτισε ωστόσο αρκετούς κυνηγούς.
Ένας μεγάλος αριθμός συναδέλφων, δεν είχε την «πολυτέλεια» να ασχοληθεί με αυτό που όλοι εμείς αγαπάμε, καθώς τα οικονομικά ολοένα και περισσότερων Ελλήνων δεν επιτρέπουν δαπάνες, πέρα από τις απολύτως απαραίτητες.
Η προηγούμενη περίοδος πήγε στράφι, καθώς η πολιτεία μας έδειξε ότι θεωρεί την κυνηγετική δραστηριότητα περιττή πολυτέλεια και απαγόρευσε τις μετακινήσεις για κυνήγι, για την προστασία, δήθεν, από τον κορωνοϊό.
Φαίνεται ότι αυτοί που μας κυβερνούν, μας θεωρούν τελείως αφελείς και βαφτίζουν το άσπρο, μαύρο, χωρίς αισχύνη και αναστολές. Η περίοδος αυτή πέρασε και το μόνο που «κερδίσαμε» (αν μπορεί να θεωρηθεί κέρδος), είναι ότι δεν πληρώσαμε για την έκδοση των αδειών τέλη υπέρ του δημοσίου. Όπως κι αν έχει το θέμα, οι άδειες για όσους τις είχαν θεωρήσει πέρσι, ήταν φτηνότερες.
Παρόλα αυτά, κάποιοι κυνηγοί δεν έδειξαν προθυμία να τις θεωρήσουν για την περίοδο 2021-2022, αφενός επειδή φοβήθηκαν μήπως έχουμε και πάλι lock down, αφετέρου διότι ακόμη και τα 88 περίπου ευρώ που στοίχιζε, δεν υπήρχαν διαθέσιμα.
Εκτός αυτού, οι περισσότεροι έβλεπαν ότι έστω κι αν θεωρούσαν την γενική άδεια θήρας, δύσκολα θα μπορούσαν να την αξιοποιήσουν πηγαίνοντας για κυνήγι με τη συχνότητα που πηγαίναμε τα προηγούμενα χρόνια.
Δυστυχώς το δυσκολότερο πράγμα σε τούτη τη ζωή, είναι να αλλάξουμε τις συνήθειές μας. Κάποιοι λένε πως «η συνήθεια είναι δεύτερη φύση» και δεν έχουν άδικο.
Οι εποχές όμως άλλαξαν και για να επιβιώσουμε πρέπει να προσαρμοστούμε. Το κυνήγι είναι για τους περισσότερους από εμάς, ένας μεγάλος έρωτας. Ένα πάθος το οποίο μας κυβερνάει και χωρίς αυτό δεν αισθανόμαστε ότι ζούμε. Εφόσον λοιπόν το αγαπάμε και δυσκολευόμαστε να το απολαύσουμε, θα πρέπει να συμβιβαστούμε με ορισμένα πράγματα για να μπορέσουμε να το συνεχίσουμε.
Συμβιβασμός όμως δεν σημαίνει εγκατάλειψη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να περιορίσουμε τις κυνηγετικές μας δαπάνες, χωρίς να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να κρεμάσουμε το τουφέκι και να μην ανανεώσουμε την γενική άδεια θήρας.
Ας δούμε μερικές από τις περικοπές που μπορούμε να κάνουμε περιορίζοντας τα κυνηγετικά έξοδα, χωρίς να σκεπτόμαστε την οριστική εγκατάλειψη.
Η άδεια κυνηγίου
Πολλοί από εμάς βγάζουμε Γενική άδεια θήρας (ή και Περιφερειακή) από συνήθεια, αν και κυνηγάμε σε ένα μόνο τόπο (κυρίως στην ιδιαίτερη πατρίδα μας). Εφόσον δεν θα αξιοποιήσουμε την Γενική άδεια θήρας (Περιφερειακή), γιατί δεν συμβιβαζόμαστε με μία Τοπική (ή Περιφερειακή αντίστοιχα); Η διαφορά κόστους μπορεί να φτάσει ακόμη και τα 60 ευρώ, ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο.
Ο Νόμος μας δίνει το δικαίωμα αν θελήσουμε κάποια στιγμή, επειδή μας προέκυψε μία ευκαιρία να κυνηγήσουμε σε περιοχή που δεν καλύπτει η Τοπική ή η Περιφερειακή, να την επεκτείνουμε όποτε θέλουμε. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να βγάζουμε μεγάλες Άδειες «μήπως» χρειαστεί να κυνηγήσουμε σε άλλη περιοχή.
Η επέκταση γίνεται σε μία μόλις ημέρα και η επιβάρυνση δεν είναι μεγαλύτερη από την αρχική διαφορά.
Το αυτοκίνητο
Επειδή προέρχομαι από μία γενιά που πηγαίναμε στο κυνήγι αρχικά με φορτηγά, δίκην προβάτων, στη συνέχεια με πούλμαν, κατόπιν με ΙΧ στοιβαγμένοι ανά πέντε άτομα, για να καταλήξουμε στα ενεργοβόρα τετρακίνητα, τα οποία μοναδικό επιβάτη είχαν τον οδηγό τους, έχω περάσει από όλα τα στάδια και δεν αισθάνομαι καμία δυσκολία να γυρίσω πίσω, προκειμένου να απολαύσω αυτό που αγαπάω.
Αντίθετα η παρέα στο αυτοκίνητο έχει πολλά θετικά εκτός από την οικονομία. Η σύσφιξη των σχέσεων που τόσο μας λείπει τα τελευταία χρόνια, η αλληλοβοήθεια και το καλαμπούρι στο ταξίδι, είναι μέρος της απόλαυσης του κυνηγίου. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια, έχουμε κακομάθει και δεν θέλουμε να περπατήσουμε ούτε 100 μέτρα για να φτάσουμε στον κυνηγότοπο.
Το κυνήγι όμως είναι κυρίως περπάτημα (για όσους έχουν γερά πόδια). Για ποιο λόγο θέλουμε να έχουμε όσο πιο κοντά μας γίνεται το αυτοκίνητο; Ειδικά στα δύσβατα εδάφη που κινούμαστε, τα αυτοκίνητα καταναλώνουν διπλάσια καύσιμα απ’ ότι καταναλώνουν στον καλό δρόμο. Κάποιοι νομίζουν ότι αν δεν έχεις τετρακίνητο Off Road, δεν μπορείς να κυνηγήσεις. Κάνουν μεγάλο λάθος.
Σήμερα υπάρχουν παντού δρόμοι και μπορούμε να φτάσουμε σε πολλές περιοχές ακόμη και με συμβατικά αυτοκίνητα. Τα Off Road ήταν απαραίτητα όταν δεν υπήρχαν δρόμοι. Όχι τώρα. Άλλωστε το περπάτημα κάνει καλό στην υγεία!!!
Ο κυνηγότοπος
Μία συνήθεια που αποκτήσαμε πολλοί στην πορεία των χρόνων, είναι να κάνουμε μεγάλα ταξίδια, νομίζοντας ότι όσο πιο μακριά πάμε, τόσο περισσότερα θηράματα θα βρούμε. Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Ακόμη και οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου της Αττικής, μπορούν να απολαύσουν το κυνήγι χωρίς να ξενιτευτούν.
Η Ελλάδα έχει πολλά καλά κυνηγοτόπια σε όλη την έκτασή της και δεν χρειάζεται να ξενιτευτούμε για να κυνηγήσουμε. Ακόμη και στον ίδιο μας τον τόπο, είναι λάθος να αναζητούμε το θήραμα με το αυτοκίνητο.
Αυτό είναι μία κακή συνήθεια που έχουμε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια. Βγαίνουμε για λίγο και αν δεν βρούμε αμέσως θήραμα, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και αλλάζουμε τόπο, ξανά και ξανά.
Το αποτέλεσμα είναι αφενός να σπαταλάμε καύσιμα, αφετέρου (που είναι και το κυριότερο) να τρώμε το χρόνο μας στο αυτοκίνητο, ενώ αν τον αξιοποιούσαμε στην αναζήτηση του θηράματος, θα είχαμε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία.
Ο εξοπλισµός
Όλοι ζηλεύουμε τα καινούργια όπλα, τα καινούργια ρούχα και τα αξεσουάρ με τα οποία μας προκαλούν οι επαγγελματίες κατασκευαστές και έμποροι. Αν όμως αντιμετωπίζουμε οικονομική δυσκολία, μπορούμε να συμβιβαστούμε με το παλιό μας τουφέκι, το τριμμένο γιλέκο και τα μισολειωμένα άρβυλα.
Το κυνήγι δεν είναι πασαρέλα. Ασφαλώς δεν θα είμαστε ρακένδυτοι, αλλά το καινούργιο ρούχο μόνο και μόνο για να αλλάξει η ψυχολογία μας, δεν είναι απαραίτητο.
Τα φυσίγγια
Στην αγορά υπάρχουν εκατοντάδες επιλογές σε κυνηγετικά φυσίγγια. Οι κυνηγοί είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Εκείνοι που χρησιμοποιούν κατά κανόνα ακριβά και κατά τεκμήριο ποιοτικά φυσίγγια και εκείνοι που χρησιμοποιούν ότι φτηνότερο μπορούν να βρούνε.
Οι πρώτοι είναι συνήθως κυνηγοί που ασχολούνται με τα λεγόμενα «ευγενή θηράματα», τα οποία δεν απαιτούν μεγάλη κατανάλωση φυσιγγίων. Σε αυτή την περίπτωση, το κακό είναι μικρό, διότι επιβαρύνει ελάχιστα το κόστος του κυνηγίου. Το πρόβλημα είναι με όσους ασχολούνται με θηράματα που αδειάζουν εύκολα τις φυσιγγιοθήκες.
Η λύση σε αυτή την περίπτωση όμως δεν είναι το ευτελές φυσίγγι, αλλά η αυτοσυγκράτηση και η λογική. Ο παππούς μου έλεγε συχνά: «παιδάκι μου είμαστε πολύ φτωχοί για να αγοράζουμε φτηνά πράγματα». Εννοούσε βέβαια αυτό που λένε οι παροιμίες: «το ακριβό είναι φτηνό» ή «ότι πληρώνεις, παίρνεις».
Η λύση στο κυνήγι που χρειάζεται πολλά φυσίγγια, είναι η αυτοσυγκράτηση. Λίγα φυσίγγια στο γιλέκο, και πολύ προσεγμένες τουφεκιές. Όλοι ξέρουμε ότι η σκανδάλη είναι «γλυκιά» και πέφτει εύκολα. Αν όμως έχουμε καλά φυσίγγια, συγκρατήσουμε λίγο το δάχτυλο και πυροβολούμε στα σίγουρα, θα είμαστε διπλά κερδισμένοι.
Το σακίδιο θα δει περισσότερα θηράματα και η τσέπη μας δεν θα αδειάσει από χρήματα.
Με αυτοσυγκράτηση λοιπόν, λογική και μικρούς συμβιβασμούς θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε το κυνήγι, τώρα που οι οικονομικές δυσκολίες μας πιέζουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
