Όταν ο χειμώνας δείχνει τα «δόντια» του – Η κάρπωση ήταν μεγάλη, η ικανοποίηση απόλυτη
Τις «λευκές» μέρες περιμένει ο κυνηγός της τσίχλας για να αδράξει το τουφέκι και να βρεθεί στον τόπο που ο καιρός συγκέντρωσε τα πουλιά
Η πασπάλα χιονιού στην κοιλάδα του Βοιωτικού Κηφισού, όχι μόνο δεν ήταν απαγορευτική για κυνήγι, αλλά αποτελούσε το κίνητρο και συνάμα το δώρο του καιρού στους κυνηγούς, που μέχρι τα μέσα του Γενάρη δεν είχαν καταφέρει τίποτα το ιδιαίτερο και εντυπωσιακό.
Η ανείπωτη ομορφιά του τοπίου
Ο σκουροπράσινος όγκος του Παρνασσού είχε βάλει τη λευκή μακριά φορεσιά του και καταύγαζε στο αχνό ακόμα φως της μέρας, όταν φθάσαμε στον πέτρινο οικισμό στα Καλύβια Τιθορέας, το Σαββατιάτικο εκείνο πρωινό.
Ο κάμπος που απλώνονταν μέχρι τα ριζά του βουνού, ήταν μισο-ξεχιόνιστος και στα λιόδεντρα ίσα που στέκονταν λίγες παγωμένες νιφάδες χιονιού, κατάλοιπα της χιονόπτωσης της προηγούμενης μέρας, της πρώτης που το χιόνι άγγιξε τα χαμηλά υψόμετρα.
Η ησυχία στο παγωμένο αχνοχάραμα ήταν απόκοσμη, ίδια με αυτή την ώρα που πέφτει το χιόνι. Και τίποτα δεν την τάραζε, παρόλο που αρκετοί ήταν οι κυνηγοί που είχαν μοιραστεί από τα πετρόσπιτα του οικισμού μέχρι ψηλά στις ρεματιές που ξεκινούν από τη βάση του βουνού.
Εκείνη τη μαγική ώρα η απουσία κάθε φτερωτής κίνησης έδινε την ευκαιρία να απολαύσεις με όλες τις αισθήσεις την ομορφιά που απλωνόταν γύρω. Και διόλου βιαζόσουν να τη διαλύσεις με τις τουφεκιές, παρόλη τη πρεμούρα που κατέχει τον κυνηγό σαν φθάνει στον κυνηγότοπο.
Από την αδράνεια στην εγρήγορση
Το «ντουμπλέ» συγκλόνισε κυριολεκτικά την περιοχή και δύο προγκισμένα κοτσύφια πέρασαν γρήγορα από μπροστά μας. Αν και ήταν σε απόσταση βολής, τουφεκιά δεν έπεσε. Μας είχε αποχαυνώσει το εκπληκτικό θέαμα που αντίκριζαν τα μάτια μας, που σε συνδυασμό με τη πρωινή παγωνιά, είχε αποδυναμώσει τα ανακλαστικά μας.
Σύντομα οι τουφεκιές πύκνωσαν, καθώς οι τσίχλες εγκατέλειπαν σταδιακά την κούρνια και οδηγούνταν στις θέσεις βοσκής, περνώντας ταχύτατα, ίδια με σαΐτες, πάνω από τα τουφέκια των κυνηγών. Και ήταν πολλά τα πολύ πρωινά πουλιά, όπως πολλές ήταν και οι “κόκκινες” που δεν τις προλάβαινες από την ταχύτητα και τα τσαλίμια τους.
Για λίγο και την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος, έγινε ένα κενό στην παρουσία των πουλιών και μόνο λίγες σποραδικές τουφεκιές ακούγονταν από τον πέτρινο οικισμό και από το απέναντι Μόδι, που για άγνωστο λόγο είχε λιγότερους κυνηγούς, παρότι είναι πιο γνωστό στον κυνηγόκοσμο. Ίσως ο κατάλευκος Παρνασσός να ήταν πιο ελκυστικός από το Καλλίδρομο.
Για να πληροφορηθούμε αργότερα ότι και στο Μόδι οι κυνηγοί έμειναν κατευχαριστημένοι και πιότερο οι περπατητάδες , αλλά και όσοι καρτέρεψαν κοντά στο ποτάμι, αφού οι κοκκινότσιχλες δεν τους άφηναν… σε ησυχία.
Ο κότσυφας έχει πολλούς «πιστούς»
Από την ώρα που φώτισε καλά ο ήλιος ξεκίνησε το πραγματικό κυνήγι. Οι κελαηδότσιχλες, τα κοτσύφια και τα μικρά κοπάδια με τις κόκκινες, βρίσκονταν σε διαρκή κινητικότητα και γέμιζαν τον ουρανό.
Την ώρα που ήσουν έτοιμος να τραβήξεις σε ένα πουλί, η ματιά σου έπιανε ένα δεύτερο, έτσι που να γίνεται το λάθος του αρχάριου, να αλλάζεις τη σκοπευτική γραμμή και μοιραία να αστοχείς.
Τα λάθη όμως αυτά, σοβαρά σε άλλη περίπτωση, περνούσαν απαρατήρητα. Τα πουλιά ήταν υπερβολικά πολλά, οι συνθήκες δεν τα άφηναν να ψηλώσουν, και γρήγορα τα κρεμαστάρια άρχισαν να γεμίζουν και με των τριών ειδών τις τσίχλες.
Οι κυνηγοί που αρέσκονται περισσότερο στο κυνήγι του κότσυφα, είχαν στηθεί κοντά στα πετρόσπιτα, που είναι κλειστά τον χειμώνα, γιατί ο γύρω τόπος είναι σφιχτός με ορισμένα κομμάτια του σκέτη ζούγκλα, ό,τι δηλαδή προτιμούν τα κοτσύφια.
Και όλοι τους είχαν φορτωμένα τα κρεμαστάρια που “μαύριζαν” με τους ολόπαχους κερομύτηδες.
Οι τριπλέτες ήταν συχνές
Στις 11 με τον ήλιο ψηλά και τη θερμοκρασία να έχει ανέβει, σταματήσαμε για κολατσιό και να ψάξουμε για τα 3-4 πουλιά που είχαν πέσει στο πυκνό και δεν τα είχαμε απορτάρει.
Το τουφεκίδι όμως καλά κρατούσε και ίσως με πιο έντονο ρυθμό, καθώς οι τσίχλες είχαν ψηλώσει και οι τριπλέτες ήταν συχνές. Η εξόρμηση αναφέρεται στο τέλος του Γενάρη του 2017, ένα περίπου 10ήμερο μετά τη λήξη της απαγόρευσης του κυνηγίου που είχε επιβληθεί λόγω της βαρυχειμωνιάς.
Οι κυνηγοί άρχισαν να αραιώνουν το μεσημέρι
Οι κυνηγοί άρχισαν να αραιώνουν το μεσημέρι, κάποιοι για επιστροφή και άλλοι για να πιάσουν από νωρίς τα απογευματινά καρτέρια στο Μόδι και στην Άνω Τιθορέα ή και σε μέρη της Λιβαδειάς, για να μικρύνουν την απόσταση της επιστροφής.
Κοιταχτήκαμε, κοιτάξαμε και τα κρεμαστάρια μας και χωρίς άλλη κουβέντα βάλαμε τα τουφέκια στη θήκη και αποχαιρετήσαμε τον τόπο που μας χάρισε ώρες και στιγμές ευδαιμονίας.
