Έφυγαν οι τσίχλες ή θα εμφανιστούν πάλι;
Το αγωνιώδες ερώτημα που «καίει» τους κυνηγούς που έκαναν ένα επιτυχημένο κυνήγι σε περιοχή με μεγάλο αριθμό τσιχλών, είναι αν η αιφνίδια απουσία των πουλιών έχει χαρακτήρα προσωρινό ή οριστικό.
Αν το «θαύμα» που γνώρισαν τα μάτια και τα τουφέκια τους σε μία ή σε δύο κοντινές επισκέψεις έλαβε τέλος ή θα επαναληφθεί και πάλι και θα τους χαρίσει τις καρπώσεις των ονείρων τους.
Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το «κουβάρι» της συμπεριφοράς των τσιχλών και ας βάλουμε τα πράγματα σε τάξη, μη αποκλείοντας όμως το απρόσμενο. Γιατί με αποδημητικά πουλιά έχουμε να κάνουμε.
Για να επιλέξουν οι τσίχλες ένα κυνηγότοπο μεσούντος του χειμώνα, πρέπει αυτός να εκπληρώνει τον πρωταρχικό παράγοντα που είναι η τροφή. Και όσο περισσότερο αυτή αφθονεί, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των πουλιών που θα εγκατασταθεί.
Αλλά μεγάλος αριθμός τσιχλών στον ίδιο μικρότοπο σημαίνει και πολλές έριδες μεταξύ τους για την κατοχή της καλύτερης διατροφικής θέσης και για το αδιαπραγμάτευτο της ιεραρχίας, όπερ μεταφράζεται σε αδιάκοπες μικροπτήσεις, δηλαδή στο ανέμισμα. Αυτό ακριβώς που επιθυμεί ο κυνηγός του καρτεριού για να έχει αυξημένες καρπώσεις, που όμως δεν παρατηρεί, και αναφέρομαι σε ένα αρκετά μεγάλο αριθμό κυνηγών, ποιες είναι οι κρατούσες καιρικές συνθήκες, και αρκείται μόνο στην καλή κάρπωση.
Γιατί το ανέμισμα συμβαίνει τις μέρες με ηλιοφάνεια ή αραιή συννεφιά και με άπνοια ή ασθενή άνεμο. Και δεν συμβαίνει ποτέ τις μέρες με ενισχυμένους ανέμους, ιδιαίτερα τους παγωμένους βοριάδες, με βαριά συννεφιά και απειλή βροχής και βέβαια τις βροχερές μέρες.
Πώς συμπεριφέρονται λοιπόν οι τσίχλες στη βαρυχειμωνιά, όπως αυτές τις μέρες που διανύουμε; Μα όπως ακριβώς συμπεριφέρονται και οι άνθρωποι τις αντίστοιχες μέρες. Κυκλοφορούν ελάχιστα και μόνο στην ανάγκη για την αναζήτηση τροφής, αφού δεν διαθέτουν δεύτερο πανωφόρι ή αλλαξιά.
Επειδή όμως είναι πουλιά και έχουν τη δυνατότητα της ανέξοδης μετακίνησης, τους έρχεται εύκολο να μετατοπιστούν σε τόπο κοντινό που πλήττεται λιγότερο από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, και μάλιστα πριν αυτά εκδηλωθούν.
Συχνά η μετατόπιση γίνεται στα ριζά της αντίθετης πλαγιάς του ίδιου βουνού, σε εκείνη που δεν είναι εκτεθειμένη στον άνεμο. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει με
τη Γλύφα και το Βαθύκοιλο στη Φθιώτιδα που τα χωρίζει ένα βουνό, με το Μόδι και τα Καλύβια Τιθορέας που βρίσκονται κάτω από το Καλλίδρομο και τον Παρνασσό αντίστοιχα, με τη Δήμαινα και το βουνό Αραχναίο στην Αργολίδα, αλλά και με πολλές άλλες περιοχές τις χρονιές που συγκεντρώνουν μεγάλους αριθμούς πουλιών.
Οι τσίχλες όμως θα επανέλθουν στον αρχικό τόπο με τη λήξη της κακοκαιρίας, καθώς εκεί αφθονεί η τροφή και θα παραμείνουν όσο αυτή διαρκεί. Έτσι η ανησυχία των κυνηγών μπορεί να είναι δικαιολογημένη μόνο όταν με τις ίδιες καλές καιρικές συνθήκες, χωρίς δηλαδή καμία μεταβολή, οι τσίχλες εξαφανισθούν από τη συγκεκριμένη περιοχή.
Θα εξακολουθούν όμως με τα «τερτίπια» τους να αιφνιδιάζουν τους κυνηγούς και να τους χαλούν τα πλάνα των εξορμήσεών τους. Αλλά για αποδημητικά πουλιά πρόκειται, ποτέ δεν είναι δεδομένα και αυτό κάνει ακόμα πιο όμορφο το κυνήγι τους.
