Τα υδρόβια ολοένα και αυξάνονται ως ντοπιάρικα
Παπιά, φαλαρίδες, νερόκοτες και μπεκατσίνια ολοένα και αυξάνονται ως ντοπιάρικα
Τούτο το διάστημα τα αρσενικά παπιά έχουν ήδη αρχίσει να “φορούν” τα καλά τους, αποκτώντας τους γνώριμους χρωματισμούς που τα καθιστούν εξαιρετικά όμορφα. Έχουν ήδη αρχίσει να “φορούν” τα καλά τους, και επιβεβαίωση για την αλλαγή αυτή αποτελούν τα εκατοντάδες μικρά και μεγάλα πούπουλα που παρασυρμένα από τον άνεμο έχουν κολλήσει στις όχθες και τις καλαμιές.
Ο Έβρος έχει το όνομα
Όσοι γνωρίζουν καλά τα ποτάμια κρατούν ως βασικό ζητούμενο ότι παπιά, φαλαρίδες, νερόκοτες και μπεκατσίνια ολοένα και αυξάνονται ως ντοπιάρικα.
“Ο Έβρος έχει το όνομα κι εμείς εδώ την χάρη” ήταν η προσφιλής φράση του αλησμόνητου Νίκου Σαραντόπουλου, που από τα πρώτα κιόλας χρόνια μας στα παπιά, μεγαλύτερος και μπροστάρης εκείνος, μας οδηγούσε σε φυλάχτρες λίγο μακρύτερα από το Κλειδί Ημαθίας.
“Εδώ θα ερχόσαστε άντε και μέχρι τα μέσα του Νοέμβρη, μας έλεγε. Μόλις ο καιρός βαρύνει τα πιο πολλά παπιά φεύγουν για τις εκβολές και τα απαγορευμένα, κι όσα απομένουν κυνηγιώνται πολύ, γίνονται επιφυλακτικά και δύσκολα σηκώνεις τουφέκι πάνω τους …”.
Τρεις νομοί, τρεις ποταμοί
Πιθανολογώ ότι λίγοι γνωρίζουν πως ίσως οι πλουσιότεροι σε ποσότητες νερού και μεγαλύτεροι σε μήκος παραποτάμιοι υδροβιότοποι της χώρας, έχοντας μεταξύ τους απόσταση λίγων χιλιομέτρων και καταλήγοντας στο Θερμαϊκό κόλπο, διέρχονται από τα διοικητικά όρια Θεσσαλονίκης, Ημαθίας και Πιερίας.
Με τρία ποτάμια λοιπόν, τον Αξιό βορειότερα, τον Αλιάκμονα νοτιότερα και τον μικρότερο Λουδία στη μέση, κυρίως οι Μακεδόνες βαλτοκυνηγοί, από γενιές παλαιοτέρων μέχρι και τους νεότερους έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται “προνομιούχοι…”.
Με ατέλειωτες διαδρομές για αναζητήσεις και θέσεις για καρτέρια ανάμεσα σε αμμώδεις νησίδες και χωμάτινες όχθες, ανοιχτές ή πυκνόφυτες από καλαμιές, βούρλα, αλμυρίκια, λεύκες και άλλη βλάστηση, με διάσπαρτους ρηχούς και βαθύτερους νερόλακκους, αμέτρητες λούμπες και τα αργοκίνητα γελάδια απαραίτητη “πινελιά στο κάδρο”, οι συνάδελφοι εκεί δικαιολογημένα καλλιεργούν αυξημένες προσδοκίες.
Πέρα από την εποχική και σύμφωνα με τις καιρικές συνθήκες συνηθισμένη “παρέλαση” πολλών ειδών υδροβίων πουλιών ιδιαίτερα στις εκβολές των ποταμών, συχνή, και κάποιες φορές πυκνή και με διάρκεια είναι η παρουσία τους αρκετά μακρύτερα από τις ακτές και τα υφάλμυρα νερά.
Τροφοδότες οι ορυζώνες
Μόνιμος χώρος για αναζήτηση τροφής είναι οι απέραντοι ορυζώνες κατά μήκος του Αξιού. Εκεί, με τον καιρό και πάλι να έχει τον πρώτο λόγο, εμφανίζεται το σύνολο σχεδόν των θηρεύσιμων ειδών. Οι πλέον συχνές “επαφές” έχουν να κάνουν με τα μικρότερα είδη πάπιας, τα αμέτρητα μπεκατσίνια, σπάνια με καλημάνες και σπανιότερα με χηνάρια.
Από το Ανατολικό ως την Χαλάστρα και τα Μάλγαρα στον κάμπο του Αξιού, μέχρι το Άλωρο και το Κλειδί στην “κατεβασιά” του Λουδία, οι “κουλούρες” σαν αποτέλεσμα της κάθε εξόρμησης ντόπιου κυνηγού είναι μάλλον απίθανο να προκύψουν.
Και νοτιότερα όμως, οι επίπεδες καλλιέργειες ρυζιού, καλαμποκιού κλπ. από την Μεθώνη ως την Αγαθούπολη και ανατολικά στο Αιγίνιο, εξακολουθούν να αποτελούν χώρους παροχής τροφής στα υδρόβια που διατηρούνται “ασφαλή” στα απαγορευμένα των εκβολών του Αλιάκμονα.
Νοτιότερα
Αρκετά χιλιόμετρα νοτιότερα, στις Αλυκές Κίτρους Πιερίας, υπάρχει ένας ακόμη υδροβιότοπος, από αυτούς που πέρασαν πλέον στην κυνηγετική ιστορία ως “διάσημοι”…
Ακούγοντας αφηγήσεις κυνηγαραίων από τον Κορινό και τον Μακρύγιαλο, οι βαλτότοποι εκείνης της περιοχής συγκέντρωναν απίστευτους αριθμούς από πάπιες, μόλις η μεταβολή του καιρού έκανε παγετό στα βορειότερα. Τώρα, και εκεί, με όριο στα δυτικά τις σιδηροδρομικές γραμμές και ανατολικά το Αιγαίο, η περιοχή είναι ανάμεσα στις απαγορευμένες…
Αυξάνουν τα ντοπιάρικα
Μπορεί η κλιματική αλλαγή, όπως λένε οι επιστήμονες, να έχει “καταπιεί” ιδίως το φθινόπωρο, μια εποχή “συντονιστή” για τα ενδημικά και αποδημητικά θηράματα, ωστόσο για τους κυνηγαραίους όλων αυτών των περιφερειών είναι κοινό μυστικό ότι από άνοιξη σε καλοκαίρι τα ντόπια πλέον πουλιά έχουν αυξητικές τάσεις. Όχι παντού και όχι κάθε χρόνο, όμως και μόνο το γεγονός ότι παπιά όπως πρασινοκέφαλα και σαρσέλια παραμένουν ολοχρονίς και γεννούν στην παρόχθια ζώνη μόνο ως ενθαρρυντικό λογίζεται…
Σε τέτοια μέρη, πολλά από τα νεαρά παπιά, απονήρευτα ακόμη από τους κινδύνους και με άγνοια σε ήχους τουφεκιάς, κινούνται με “θράσος” πάνω ή τριγύρω από ανθρώπινες δραστηριότητες, έστω κι αν κάποιες από αυτές τυχαίνει να είναι ιδιαίτερα θορυβώδεις!!
