{module Kyrgias}
Η μπεκάτσα στις μέρες μας εμφανίζει την τάση να «ξανακάθεται» πολύ πιο μακριά από εκεί που θα την σηκώσει ο κυνηγός την πρώτη φορά, και αυτό είναι ένα στοιχείο που πλέον την χαρακτηρίζει.
Οι μπεκάτσες γίνονται όλο και πιο ακριβοθώρητες, όχι γιατί ο αριθμός τους έχει μειωθεί, αλλά επειδή το είδος εξελίσσεται και προσαρμόζεται στην αυξημένη κυνηγετική πίεση που υφίσταται ακόμα και στις χώρες όπου αναπαράγεται.
Όταν ο κυνηγός σήκωνε μία μπεκάτσα πριν από 15- 20 χρόνια αλλά δεν κατάφερνε να την καρπωθεί, αυτό που συνέβαινε ήταν μετά από ένα πέταγμα 40, το πολύ 50 μέτρων, το πουλί να καθίσει ξανά. Αν από ατυχία ή από αστοχία ο κυνηγός την έχανε στην επόμενη απόπειρα, ήταν δυνατό να τη σηκώσει και 3η και 4η φορά και πάντα σ’ έναν πολύ περιορισμένο χώρο. Η μόνη διαφορά στην συμπεριφορά της μπεκάτσας ήταν ότι μετά το πρώτο σήκωμα, δεχόταν λιγότερο τη φέρμα, κάτι που θεωρείται απολύτως λογικό.
Αυτήν την τάση των πουλιών να ξανακάθονται σε κοντινή απόσταση, ο μπεκατσοκυνηγός τη συναντούσε τόσο στις μπεκάτσες που μόλις είχαν φτάσει, όσο και σ’ εκείνες που ξεχειμώνιασαν εδώ, έχοντας εξοικειωθεί με το περιβάλλον. Οι πρώτες, συνήθως, έκαναν ένα πολύ μικρό πέταγμα και ξανακάθονταν οπουδήποτε. Οι δεύτερες, αντίθετα, έφευγαν για να πάνε να «ξαναπιάσουν» σε προκαθορισμένα σημεία εκτός της επικράτειάς τους.
Η ουσιαστική διαφορά ήταν, ότι η νεοφερμένη μπεκάτσα αν σηκωνόταν 2-3 φορές χωρίς επιτυχία, εγκατέλειπε την περιοχή, ενώ η «ντοπιάρα» αρνούνταν να κάνει κάτι τέτοιο, και γίνονταν όλο και πιο «προβληματική» μετά από κάθε συνάντηση με τον κυνηγό και το σκύλο του.
Κάθε «μπάσιμο» είναι διαφορετικό από χρονιά σε χρονιά. Με εξαίρεση τις πρώιμες αφίξεις, στις οποίες σε γενικές γραμμές τα πουλιά διακρίνονται για το μικρό σωματικό βάρος τους, ο μεγαλύτερος όγκος των περασμάτων μέσα στον Νοέμβρη ή τον Δεκέμβρη, χαρακτηρίζεται από την παρουσία πουλιών σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Γεγονός που «οδηγεί» στο προφανές συμπέρασμα ότι τα πουλιά επωφελήθηκαν από τις διάφορες στάσεις που έκαναν κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους.
Το θέμα, βεβαίως, είναι ότι στην πάντα αυξανόμενη επιφυλακτικότητα των μπεκατσών πρέπει να προσθέσουμε και την καλή φυσική τους κατάσταση, η οποία είναι ένα εξαιρετικό μέσο άμυνας.
Σήμερα, τις περισσότερες φορές, ύστερα από το πρώτο άκαρπο σήκωμα, οι μπεκάτσες κάνουν πετάγματα απίστευτου μήκους και είναι πλέον δύσκολο να υπολογίσεις που θα τις ξαναβρείς. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι μπεκάτσες που γίνονται …άφαντες μετά το πρώτο σήκωμα γίνονται ολοένα και περισσότερες. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απρόσιτες, αλλά ότι το κυνήγι τους απαιτεί την έρευνα διαφορετικών γειτονικών περιοχών και κατά συνέπεια μεγαλύτερη κατανάλωση ενέργειας από την πλευρά του κυνηγού αλλά και των σκυλιών.
Αυτή η τάση, δηλαδή να «ξανακάθεται» πολύ πιο μακριά από εκεί που θα την σηκώσει για πρώτη φορά ο κυνηγός, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης μπεκάτσας.
Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι «κανονικές» μπεκάτσες δεν έχουν χαθεί, παραμένουν πιστές σε μία μόνο περιοχή και ακολουθούν σχετικά προβλέψιμες διαδρομές. Αν και δεν είναι εύκολο να τις μπλοκάρεις, και ακόμα περισσότερο να τους ρίξεις, τουλάχιστον ο κυνηγός γνωρίζει που, πάνω- κάτω, θα τις αναζητήσει. Πάντως, στους περισσότερους θα έχει τύχει να συναντήσουν κάποια μπεκάτσα που επέστρεψε πολύ γρήγορα στο σημείο απ’ όπου την σήκωσαν για πρώτη φορά.
Άλλωστε, όλοι οι μπεκατσοκυνηγοί γνωρίζουν την τάση της μπεκάτσας να επιστρέψει στην πρώτη της θέση μετά από μερικά σηκώματα. Κάποιες το κάνουν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και άλλες σχεδόν αμέσως, έχοντας προηγουμένως διαπιστώσει ότι ο κίνδυνος πέρασε.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι «κανόνες», που αν τους ακολουθήσει ο κυνηγός, αυξάνει, ενδεχομένως, τις πιθανότητες να βρει το πουλί μετά το πρώτο σήκωμα. Για παράδειγμα.
· Αν η μπεκάτσα σηκωθεί σ’ ένα σημείο του δάσους, που βρίσκεται κοντά σ’ ένα μονοπάτι ή σ’ ένα ρέμα, η πιο πιθανή θέση για να ξανακαθίσει είναι το όριο μεταξύ δάσους και μονοπατιού ή ρέματος.
· Αν και το δεύτερο σήκωμα είναι ανεπιτυχές, τότε η μπεκάτσα θα πρέπει να αναζητηθεί στην ευρύτερη περιοχή, απ’ όπου σηκώθηκε την πρώτη φορά.
· Η μπεκάτσα αρέσκεται να σταθμεύει στα όρια του δάσους, κοντά σε μονοπάτια, ξέφωτα, στάνες και συνήθως αποφεύγει να διασχίσει ανοιχτούς χώρους. Αν λοιπόν σηκωθεί σ’ ένα κομμάτι δάσους που συνορεύει με χωράφι το πιο πιθανό είναι να «βουτήξει» και να «πιάσει» πριν το τελείωμα του πυκνού.
· Επίσης, αν η μπεκάτσα, κατά το πέταγμά της προς την κρυψώνα της συναντήσει ένα ρέμα ή έναν χωματόδρομο, είναι δυνατόν να τα ακολουθήσει για λίγο, ώσπου να ξανακαθίσει στις άκρες τους και ύστερα, ποδαρώνοντας, να μπει στο δάσος.
· Τέλος, αν η βασίλισσα βρίσκεται στο τελείωμα μιας πλαγιάς και την σηκώσει ο κυνηγός χωρίς να καταφέρει να την καρπωθεί, το πιο πιθανό είναι να διπλώσει και να καθίσει αμέσως μόλις βγει από το οπτικό του πεδίο.
Δεν εγκαταλείπουν την ηρεμία
Αν κυνηγάτε σε περιοχές που γνωρίζετε πολύ καλά, τότε όλα γίνονται αυτομάτως απλούστερα. Αν έπειτα η περιοχή που κυνηγάτε δεν δέχεται μεγάλη πίεση και με την πάροδο του χρόνου έχει παραμείνει παρθένα από ανθρώπινες παρεμβάσεις (δρόμους, αυθαίρετα, κ.λπ.). τότε όσα είπαμε ειπώθηκαν σας αφορούν μονάχα εν μέρει. Οι «μπεκάτσες σας» δεν έχουν κανέναν λόγο να το σκάνε στην άλλη άκρη του κόσμου και να εγκαταλείπουν θέσεις ήρεμες και πλούσιες σε φαγητό.
