Σε νερά τρεχούμενα οι μπεκάτσες
Γενάρης με 17 βαθμούς και κοντομάνικο – Εξόρμηση
Γενάρης και με τα σκαμπανεβάσματα που παρουσιάζουν οι μπεκατσότοποι, πιστεύω πως ακόμη κανείς δεν είναι σε θέση να «βαθμολογήσει» το έως τώρα διάστημα. Για άριστα βέβαια ούτε λόγος να γίνεται, όμως και για κάτω από την βάση πάλι υπερβολή θα είναι…
Σίγουρα δεν πρόκειται για μπεκατσοχρονιά όπως κάποιες άλλες πρόσφατες, όμως και τραγική την έως τώρα εικόνα, μάλλον άστοχο θα ήταν να την χαρακτηρίσουμε. Ο καιρός από τις αρχές του υποτιθέμενου φθινόπωρου εξελίχθηκε “εχθρικός” απέναντι στις προσδοκίες όλων των κυνηγών που αναζητούν φτερωτά θηράματα.
Επιμονή και τύχη
Ειδικότερα για τους μπεκατσάδες, το συμπέρασμα που βγαίνει από όσους έχουν τη δυνατότητα να την ψάχνουν αρκετά συχνότερα, είναι ότι την περυσινή χρονιά η διαδοχή συναισθημάτων μεταξύ ενθουσιασμού και απογοήτευσης ήταν συχνή…
Οι συνθήκες ανάγκασαν τα πουλιά να μετακινηθούν από παραδοσιακούς τόπους “κοτέτσια” σε άλλους λιγότερο ιδανικούς, και οι ίδιες πάλι τα οδήγησαν σε μέρη που σε άλλες εποχές ούτε εμείς, ούτε και τα σκυλιά μας θα πλησιάζαμε…
Με δυο λόγια αποδείχθηκε πως υπήρξαν τόποι όπου στη μία πλευρά του βουνού, ψηλά ή χαμηλά κάποια πουλιά υπήρχαν, και στην άλλη ψάχναμε έστω για κουτσουλιά. Από την ορεινή Ναυπακτία, την Ευρυτανία, τα Τρίκαλα, την Ημαθία και την Δράμα, μας έτυχαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να μου επιτρέπουν να υποστηρίζω αυτή την άποψη.
«Στέγνα» παντού στα ψηλώµατα
Και τις πρώτες μέρες του νέου έτους οι μπεκατσότοποι αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών. Το λιγοστό νερό που είχε πέσει δεν πότισε το χώμα και καταμεσήμερο σκάβοντας με το άρβυλο σκορπιζόταν ξερό… Ελάχιστα νοτισμένο το έδαφος τριγύρω από ιδανικά ανοίγματα με φτεριάδες, κι αυτό εξαιτίας της υγρασίας που έπεφτε το βράδυ λόγω άπνοιας.
Τα μετρημένα κατηφορικά βουρκά του οροπεδίου της Σέττας είχαν περιοριστεί σε ελάχιστη έκταση και μόνο ένας μικρός κύκλος στο κέντρο κρατούσε ίχνη νερού. Όλα μαρτυρούσαν πως εκεί πουλί δεν θα μπορούσε να μείνει για πολύ. Μαζί με τις δύο προηγούμενες στα τέλη Δεκέμβρη, συμπλήρωνα τρεις μέρες έρευνας σε αυτά τα μέρη χωρίς τα σκυλιά να κολλήσουν κάπου.
Βέβαια πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι από τότε που μαθεύτηκε ότι ψυχανώμαλοι “έσπειραν” φόλες στη Σέττα, και αποδεδειγμένα πλέον υπήρξαν τουλάχιστον δύο κυνηγόσκυλα θύματα, εγώ τουλάχιστον έπαψα να κυνηγώ στα “μέρη μου”…
Και μπορεί να είναι πράγματι απολαυστική η μοναξιά, και πανέμορφα τα χρώματα του δάσους τέτοια εποχή, ωστόσο όταν τα “μηδενικά” έρχονται συνεχόμενα η διάθεση χαλάει εύκολα. Θεωρούσα αδιανόητο διανύοντας τις πρώτες μέρες του Γενάρη να μην υπήρχαν πουλιά σε τόσο χαρακτηριστικούς κυνηγότοπους. Πιθανότατη αιτία είναι οι κλιματικές συνθήκες, όμως να μην βρω ούτε μία;
Αναζητώντας παρηγοριά, θυμήθηκα μία ανάρτηση του Σπύρου Ασπρογέρακα στις 8/1, όπου κρατώντας μία μπεκάτσα, “ποζάριζε” φορώντας μόνο το γιλέκο, έχοντας τα χέρια γυμνά από τους ώμους!!!
Σε ρέματα και δασωμένα
Παρά την 6άωρη έρευνα μπεκάτσα δεν βρέθηκε και η μέρα πήγε χαμένη. Έτσι την επομένη άλλαξα τελείως εδαφολογικό τοπίο, ξεκινώντας πολύ χαμηλότερα, ανάμεσα σε δασωμένα με καστανιές, αριές, κουμαριές και ρείκια. Ιδανικός κι εκεί μπεκατσότοπος, είχα όμως και τον φόβο της φόλας και συνέχιζα νοιώθοντας σφίξιμο στο στήθος…
Αισθανόμουν επηρεασμένος γιατί μόλις είχα μάθει πως ο Μιχάλης Καλοζύμης, κι αυτός στις 8/1 έχασε από φόλα στον Βαρνάβα μία αγαπημένη του επανιελίνα…
Πήρα το ρίσκο να συνεχίσω σε μέρος εύκολο για περπάτημα, δύσκολο όμως σε ορατότητα γιατί σε νότιες πλαγιές οι καστανιές κρατούσαν ακόμη φύλλα, ενώ τα πεσμένα δημιουργούσαν ομοιόμορφο χαλί διατηρώντας τουλάχιστον εκεί υγρασία και χώμα μαλακό. Αποδεδειγμένα τα στρώματα από φύλλα καρυδιάς και καστανιάς έχουν την ιδιότητα να κρατούν από κάτω σημαντικούς αριθμούς από γαιοσκώληκες σε μικρό βάθος, και έδαφος πάντα νοτερό και αφράτο.
Αυτή την διαφορά φάνηκε πως είχαν προσέξει και κάποιες μπεκάτσες, γιατί οι λίγες που βρήκα ήταν όλες σε φτερόλακκους, σε βαρκά, χωμένες σε σφιχτά και σε βατώνες κάτω από δέντρα. Σε κυνηγότοπους με τέτοιο μορφολογικό ανάγλυφο έβγαλα 3 πουλιά.
Γι’ αυτό λέω πως αδυνατώ ως τώρα να βαθμολογήσω. Στην ίδια περιοχή ούτε φτερό τη μία μέρα και τρεις την επομένη. Καμία στα 700-1.000 μέτρα, τρεις στα 50-200.
Όλες βρέθηκαν πολύ κοντά στο τρεχούμενο αυλάκι, κάτω από καστανιές και σε άκρες με φτερόβατα ή κουμαριές. Είχα κάνει ήδη το πρώτο ζευγάρι για φέτος, όμως από το μυαλό μου δεν έλεγε να φύγει η εικόνα της τρίτης που διέφυγε ακολουθούμενη από δύο τελείως άστοχες τουφεκιές.
Με ηθικό στα ύψη συνέχισα ερευνώντας αρκετά ανατολικότερα. Είχα έμπνευση για την περιοχή και μου βγήκε, ωστόσο μετακινήθηκα με το αυτοκίνητο, επειδή εκείνο το ρίσκο μου είχε γίνει βραχνάς… Ήταν σκέψεις από τις στιγμές αυτές που σε αναγκάζουν να μετανιώνεις που κυνηγάς σε τόπο που έπεσαν “θανατικά”, βάζοντας σε κίνδυνο τα σκυλιά σου για μια δυο μπεκάτσες.
Τέσσερα πουλιά βρήκα συνολικά εκείνη τη μέρα, στο χέρι όμως άλλη δεν πήρα.. Μία σε κάστανο, μία σε φτερόβατα και δύο σε αδιάβατες πυκνούρες με ρείκια και κουμαριές.
Σαν «εφιάλτης» στον ύπνο µας
Η τελευταία μπεκάτσα ήταν αυτή που μου έβγαλε την ψυχή. Τελικά κατάφερε να ξεφύγει ατουφέκιστη μετά από τρία σηκώματα που έκανε πολύ πριν πλησιάσουν τα σκυλιά.
