Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε με… αθλητικούς όρους για τα φτερωτά θηράματα, τότε σίγουρα το τρυγόνι θα ήταν πρωταθλητής και μάλιστα με τους πιο ένθερμους οπαδούς…

“Σαν ξεκινήσεις να κυνηγάς το τρυγόνι, δεν θα το εγκαταλείψεις ποτέ”, λέγανε οι παλιοί κυνηγοί, που δεν έχαναν Απρίλη και Σεπτέμβρη.

“Και την πίστη σου αυτή, θα στην ανταποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο τα πουλιά. Γιατί ακόμα και να μην βαστάνε τα πόδια σου για άλλα κυνήγια ή να μην αντέχει πια το κορμί σου στις παγωνιές, στα τρυγόνια θα βρεις κουράγια και καταφύγιο”.

Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε με… αθλητικούς όρους για τα φτερωτά θηράματα, τότε σίγουρα το τρυγόνι θα ήταν πρωταθλητής και μάλιστα με τους πιο ένθερμους οπαδούς. Είναι το θήραμα, που μόνο με την εμφάνισή του εξιτάρει τον κυνηγό, ακόμα και όταν βρίσκεται πολλές δεκάδες μέτρα μακριά από το τουφέκι του.

Άξιος μαχητής

Είναι ακόμα η κομψή θωριά του και το χαρακτηριστικό του πέταγμα, με τη συνεχή εναλλαγή δύο απανωτών δυνατών φτεροκοπημάτων και ενός με μικρότερη δύναμη, αλλά και οι απότομες μικρές αποκλίσεις στον άξονα της ταχύτατης πτήσης του, ώστε το πουλί να φαίνεται ότι γυρίζει πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη πλευρά, που θαμπώνουν τον κυνηγό. Και ταυτόχρονα τον κάνουν να αναρωτιέται, αν έχει τα «κότσια» για να αναμετρηθεί με τον εξαιρετικά γρήγορο και άξιο μαχητή. Γιατί στο κυνήγι, το τρυγόνι αποδεικνύεται πραγματικός μαχητής. Έχοντας απόλυτη αίσθηση του κινδύνου, θα προσπαθήσει να τον αποφύγει με ταχύτατους ελιγμούς, αλλά και σκαγιασμένο ακόμα, αν δεν είναι «κοψόφτερο», θα πετά όσο αντέχει και θα πέσει μακριά από το διώκτη του.

Το απρόσμενο

Η κρυφή γοητεία των τρυγονιών όμως, δεν εντοπίζεται μόνο στο σπαθάτο πέταγμα ή στην αντικειμενικά δύσκολη τουφεκιά. Βρίσκεται στην αγωνία ή αν προτιμάτε, στο φόβο του κυνηγού, αν τα πουλιά που εντόπισε ένα πρωινό, θα τα βρει στον ίδιο τόπο το επόμενο. Πόσες φορές δεν έχει συμβεί αυτό με τα ντοπιάρικα τρυγόνια, αλλά και αυτά των περασμάτων του Σεπτέμβρη. Και πόσες φορές δεν μετρήσαμε εκατοντάδες τρυγόνια τη παραμονή της έναρξης και την επομένη μείναμε με άδεια τσάντα και με… το τουφέκι στα χέρια.

Μας φοβήθηκαν άραγε τα πουλιά, γιατί μαζευτήκαμε πολλοί και τα ανησυχήσαμε; Ή ακολουθώντας το πανάρχαιο μεταναστευτικό ένστικτο, έφυγαν μαζικά, γιατί έτσι τα βόλευε ο καιρός και άδειασαν το τόπο, αφήνοντας «σύξυλους» τους κυνηγούς. Αλλά και πάλι, λίγες είναι οι φορές που η παρουσία τους ήταν απογοητευτική στα ανιχνευτικά, πριν την έναρξη, και ανήμερα να μένουμε άναυδοι από τα πολλά τρυγόνια και να μη  ξέρουμε που να πρωτορίξουμε;

Η εξάρτηση με τα σπόρια

Αλλά και το έξυπνο πουλί, είναι μοιραίο στη παγίδα να πιαστεί. Και η «φάκα» δεν είναι άλλη από τις διατροφικές προτιμήσεις του, που τον Αύγουστο εντοπίζονται στις αποσιταριές, στις βικαριές και ιδιαίτερα στις καλλιέργειες με ηλίανθο. Είναι άλλωστε από χρόνια γνωστή η λατρεία του τρυγονιού με τα λιόσπορα. Η προσήλωσή του στα ώριμα μαυρισμένα «κεφάλια», που θα του εξασφαλίσουν θρεπτική ελαιούχα τροφή, απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι και την επιβίωσή του. Αυτή όμως η εξάρτηση από τα θρεπτικά σπόρια, κάνουν το τρυγόνι ευάλωτο στους θηρευτές του. Γιατί εκεί δίπλα στη… λιχουδιά, ελλοχεύει ο κίνδυνος από το τουφέκι, καθώς τα πουλιά είναι υποχρεωμένα να περάσουν από τα καρτέρια των κυνηγών. Και αν ακόμα δεν καταφέρουν να διαφύγουν, θα έχουν ένα θάνατο… στο φτερό, αντάξιο της αρχοντιάς τους.

Η εντυπωσιακή ταχύτητά του

Στις καθημερινές μετακινήσεις το τρυγόνι πετά με τη ταχύτητα των 60-70 χιλιομέτρων την ώρα. Όταν όμως τουφεκιστεί αναπτύσσει ταχύτητα 100 χλμ./ώρα, με αυτή δηλαδή που πετά στα μεταναστευτικά ταξίδια. Στη μεγάλη αυτή ταχύτητα οφείλονται οι αστοχίες του κυνηγού, ή καλύτερα η αποφυγή του κινδύνου και του τραυματισμού, από πλευράς του τρυγονιού. Το αντίδοτο δεν βρίσκεται στην ετοιμότητά του κυνηγού ή στο γρήγορο φυσίγγι, αλλά στη προσκόπευση. Που πρέπει να είναι ανάλογη με τη μεγάλη ταχύτητα που αναπτύσσει στη διαφυγή του το τρυγόνι και που συχνά συνοψίζεται στη φράση “του έριξα δύο, μπορεί και τρία μέτρα μπροστά για να το κρατήσω”.

Και πάλι όμως οι αστοχίες είναι συχνές, με αποτέλεσμα άλλοτε να ακούγονται από τον κυνηγό μερικά ακαταλαβίστικα… γαλλικά και άλλοτε επιφωνήματα θαυμασμού για το γοργόφτερο τρυγόνι.

Σύμμαχος ο πρωινός ήλιος

Στο κυνήγι, τα τρυγόνια δεν έχουν μόνο αντιπάλους. Έχουν και συμμάχους, με πρώτο και καλύτερο τον ήλιο και σε δεύτερο λόγο τη ζέστη και τα κουνούπια. Ο εκτυφλωτικός πρωινός χαμηλός ήλιος, είναι ότι χειρότερο για τα μάτια του κυνηγού, ιδιαίτερα για όσους δεν χρησιμοποιούν αντιηλιακά γυαλιά. Οπωσδήποτε το «στράβωμα» δεν οφείλεται στην ευφυία του τρυγονιού, αλλά στη σύμπτωση, να ενοχλούνται δηλαδή και τα πουλιά από το δυνατό ήλιο. Έτσι βάζουν τον ήλιο «πλάτη» και συχνά γίνονται αόρατα ή και χάνονται από το οπτικό πεδίο τη στιγμή της τουφεκιάς. Και το οπτικό «μαρτύριο του ήλιου» επιτείνεται, καθώς πιάνουν «δουλειά» τα κουνούπια, που μυρίζουν ιδρώτα και φρέσκο αίμα, και ταλαιπωρούν αφάνταστα τους κυνηγούς, αλλά και η καλοκαιρινή ζέστη, που γίνεται αφόρητη με τη πρόοδο της μέρας.  

Στη δυσκολία η γοητεία του

Όσο όμως και να μας παιδεύει το εξαιρετικής ομορφιάς και δυσκολίας τρυγόνι, ο κυνηγός δεν θέλει να χάσει ούτε μέρα, αν βέβαια το μπορεί, από το κυνήγι του. Παρά τις απογοητεύσεις, τις αστοχίες, το ξαφνικό φευγιό του και τα άλλα τερτίπια, δεν παύει να προσφέρει ανυπέρβλητες στιγμές και να διατηρεί στο ακέραιο το προφίλ του πιο γοητευτικού μετανάστη.