Οδοιπορικό των πρώτων ημερών του Οκτώβρη – Από τα περάσματα στα μπασίματα
Την φθινοπωρινή μεταναστευτική περίοδο, τα περάσματα με τα τρυγόνια και τα ορτύκια, αλλά και τα μπασίματα με τις τσίχλες, τις φάσσες και τις μπεκάτσες, χρειάζονται τους ευνοϊκούς βόρειους ανέμους
Αφότου ο καιρός γύριζε σε βοριά από τη 1η Οκτώβρη και καθώς θα βρισκόμουν για οικογενειακούς λόγους στην Πάτρα, σχεδίαζα την Κυριακή 2 του μήνα να πάω στην περιοχή του Λάππα Αχαΐας για τρυγόνια και την επομένη μέρα (Δευτέρα 3/10) στα καρτέρια στην Άνω Αλισσό για μπασιάρες τσίχλες.
Αργά για τρυγόνια νωρίς για τσίχλες
Παρακινδυνευμένο και πολύ αισιόδοξο θα πείτε, καθώς για τα τρυγόνια είναι αργά και για τις τσίχλες νωρίς. Έλα όμως που με τα πουλιά και την κλιματική αλλαγή δεν βρίσκεις άκρη και συχνά τα γεγονότα είναι έξω από τα όρια της κυνηγετικής τάξης και λογικής;
Την Κυριακή λοιπόν και μετά από μία άκαρπη πρωινή ώρα που αφιερώθηκε στο πιθανό πέρασμα των τελευταίων τρυγονιών και πηγαίνοντας για το αυτοκίνητο, ένα ζευγάρι φετινάρια δεύτερης γέννας μας ξάφνιασε, αλλά πέρασε ατούφεκο, αφού το φυσίγγι στη θαλάμη είχε αφαιρεθεί για λόγους ασφαλείας.
Στον χωματόδρομο της επιστροφής, είδαμε έναν αγριοκόκορα (τσαλαπετεινό) που ανέμελος έπιασε κοντά για να βοσκήσει. Δευτέρωσαν έτσι τα σημάδια, ότι με την αλλαγή του καιρού από νοτιοδυτικό σε βορειοδυτικό, κάποια από τα μεταναστευτικά φθινοπωρινά είδη ταξίδεψαν τη νύχτα.
Και να τις βλέπεις αρκεί
Το πρωινό της Δευτέρας με βρήκε να θαυμάζω την ανατολή και το πεντακάθαρο του ορίζοντα. Καιρός ιδανικός για μπάσιμο, πρώιμο οπωσδήποτε. Και παρόλο που δεν είμαι πρωτάρης στις “κούφιες” μέρες, η συγκυρία θέλησε να αντικρύσω τις πρώτες τσίχλες της φετινής χρονιάς.
Ήταν 7:50’ όταν ένα ζευγάρι κελαηδότσιχλες πέρασαν σε ύψος βολικό για τουφεκιά, αλλά στα 100 μέτρα μακριά μου. Αυτό όμως διόλου με ενόχλησε, αφού τα μάτια μου δεν χόρταιναν να τις παρακολουθούν μέχρι να χαθούν στα κυπαρίσσια του κοντινού λόφου.
Πέντε – έξι λεπτά αργότερα, μία μονή τσίχλα ακολούθησε την ίδια πορεία με τις προηγούμενες, για να με υποχρεώσει να μετακινηθώ, ώστε να πλησιάσω τον εναέριο διάδρομο της πτήσης τους. Μάταιος κόπος όμως, καθώς για την επόμενη ώρα που επέμεινα, μόνο οι κίσσες και ένα – δύο ντοπιάρικα κοτσύφια πηγαινοέρχονταν στα κυπαρίσσια.
Οι ελπίδες ανανεώνονται
Την Τετάρτη 5/10 βρέθηκα και πάλι στα πανέμορφα καρτέρια της Αλισσού με άνεμο βορειο-ανατολικό 3 μποφόρ. Μέρα με διαύγεια και ηλιοφάνεια και με πολλές τις ελπίδες για κάτι καλό. Επέμεινα μέχρι τις 9:30’ χωρίς όμως αποτέλεσμα, αλλά χόρτασαν τα μάτια με όμορφες εικόνες, τα αφτιά απόλαυσαν το κλαφούνισμα των σκύλων ενός λαγοκυνηγού και τα πνευμόνια γέμισαν με καθάριες ανάσες.
Την Πέμπτη δεν κατάφερα να βρεθώ σε κυνηγότοπο, αλλά οι πληροφορίες από τους τσιχλοκυνηγούς της νότιας χώρας, μιλούσαν για μπασιάρες τσίχλες που μετριόνταν στα δάχτυλα, αλλά αυτό δεν είναι παράξενο τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη και είναι αδιάφορο αν ο καιρός είναι ιδανικός για μπάσιμο.
Οι μετακινήσεις των πουλιών δεν συμβαδίζουν πάντοτε με τις επιθυμίες των κυνηγών και συχνά γίνονται σε μέρες που δεν τα περιμένουμε. Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που στα μπασίματα και στα περάσματα, αν βέβαια μπορεί ο κυνηγός, η επιτυχία έρχεται αν βρίσκεται καθημερινά στα καρτέρια.
Από τα δυτικά στα ανατολικά
Την Παρασκευή επέστρεψα στα πάτρια εδάφη και βρέθηκα στην τοποθεσία Καραούλι της δυτικής Αττικής ανάμεσα στα βουνά Πατέρας και Πάρνηθα. Μέρα καθαρή, αλλά με τα μποφόρ του βοριά να λυγίζουν τα κοντόπευκα. Τρεις -τέσσερις μαύρες ξάφνιασαν τους λίγους κυνηγούς, για να φανούν αργότερα ένα ζευγάρι κελαηδότσιχλες, δύο κοτσύφια και το σχεδόν απίστευτο, ένα μπουλούκι με… τέσσερις δενδρότσιχλες. Και πάλι όμως έμεινα ατούφεκος με μόνη παρέα το βουητό του ανέμου και το ζεστό καφεδάκι που κουβαλώ μαζί μου.
Το Σάββατο προτίμησα και πάλι τα κοντινά του νομού, αλλά ανατολικά αυτή τη φορά στα καρτέρια της Κερατέας, λόγω των αυξημένων μποφόρ που έδινε η ΕΜΥ. Όμως ο άνεμος ούτε λεπτό δεν πέρασε τα 3 μποφόρ, ούτε υπήρχε η πρωινή παγωνιά που σε περόνιαζε στο Καραούλι.
Όμως το πρωινό κύλησε άπραγο. Ούτε ακούσαμε, ούτε είδαμε κάτι, εκτός από τις καρακάξες και τα ήμερα περιστέρια του κοντινού οικισμού. Επικοινώνησα με συνεργάτες από αρκετές περιοχές της νότιας χώρας, για να πάρω όμως από παντού αρνητικές απαντήσεις.
Η κάθε µέρα κυνηγιού είναι άλλη µέρα
Η Κυριακή 9 του μήνα ήταν… άλλη μέρα. Οι τσίχλες έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην Αμφιθέα της κεντρικής Εύβοιας που ξημερώθηκα. Το μπάσιμο των πουλιών που λίγο απείχε από το να θεωρηθεί μέτριο, πραγματοποιήθηκε με δύο κύματα. Το πρώτο ξεκίνησε στις 7:30’ και έκοψε στις 7:55’, με τα μάτια μου να μετρούν περισσότερες από 40 κελαηδότσιχλες και με μία, την πρώτη της χρονιάς, να περνά στο κρεμαστάρι.
Για μισή περίπου ώρα επικράτησε ηρεμία, και ενώ όλα έδειχναν ότι είχε σημάνει το τέλος, τα μικρόπουλα, τα τσόνια εμφανίστηκαν από το πουθενά για να ακολουθήσουν αμέσως μετά οι τριάδες και οι τετράδες των τσιχλών, περίπου 25 στον αριθμό. Με το δεύτερο κύμα που είχε διάρκεια μέχρι τις 9:00’, δευτέρωσαν και οι τσίχλες στο κρεμαστάρι.
Να σημειωθεί, ότι η μέρα ήταν ιδανική για μπάσιμο, με βοριά 1 μποφόρ και διαύγεια στην ατμόσφαιρα. Μαύρες τσίχλες δεν υπήρχαν, σημάδι ότι την προηγούμενη μέρα μπάσιμο δεν είχε γίνει, όπως ανύπαρκτα ήταν και τα ντοπιάρικα κοτσύφια. Αρκετοί όμως, ίσως περισσότεροι από το αναμενόμενο, ήταν οι κυνηγοί, παρόλο που “σύρμα” για μπάσιμο δεν υπήρχε.
