Με την αγέραστη ψυχή του περδικάρη
Σε καταράχια, σάρες και χαλιάδες
Αν πρόκειται για περιστασιακή διαπίστωση ή αληθινή πραγματικότητα είναι κάτι που σύντομα θα ξεκαθαρίσει… Γεγονός πάντως είναι ότι τόσοι περδικάδες, παλιοί και νέοι, που “σκαρφάλωσαν” ως τώρα στα κορφοβούνια είχαν κάμποσα χρόνια να φανούν.
Είμαι κι εγώ ανάμεσα στους “γκρινιάρηδες” για τις καλοκαιρινές συνθήκες που επικράτησαν ως και τον μισό Νοέμβρη σε όλους τους κυνηγότοπους της χώρας.
Ωστόσο έπρεπε να έρθει η “EVA” και να πάει στράφι το διήμερο για να διαπιστώσουμε πως εκείνη η καλοκαιρία είχε και τα θετικά της. Αν κοιτάξουν σημειώσεις όσοι διατηρούν και οι υπόλοιποι σκαλίσουν τις αναμνήσεις τους, θα διαπιστώσουν πως προηγούμενες χρονιές λόγω ομίχλης, χαμηλής νέφωσης και βροχής, κάποιες από τις εξορμήσεις έμεναν στα σχέδια…
Με λίγα λόγια ή δεν ξεκινούσαμε καθόλου, ή επιμένοντας πεισματικά φτάναμε στον τόπο, πίναμε δεύτερο καφέ στο αυτοκίνητο, βγάζαμε και τα σκυλιά για κατούρημα και επιστροφή με μουρμούρα.
Υπήρξε όμως και μια ακόμη παράμετρος, η οποία επισημάνθηκε πρώτα από τον φίλο μου Νεκτάριο Παππά, και επειδή αποδείχθηκε απόλυτα σωστή την αναφέρω.
Νέο «αίμα» στα βουνά
Φέτος, οι νεαρής κυρίως ηλικίας περδικάδες που εμφανίστηκαν να ερευνούν ιδίως σε “διάσημους” και φυσικά πολυσύχναστους ορεινούς όγκους, ήταν αναμφισβήτητα περισσότεροι από κάθε άλλη πρόσφατη χρονιά. Από αυτούς, όσοι τελικά μπολιαστούν με το “μικρόβιο” σε 2, 3 χρόνια θα έχουν αποκτήσει πρώτες εμπειρίες και σταδιακά δικό τους τόπο.
Σημαίνει πως από το νέο “αίμα” που άρχισε να κυκλοφορεί πάνω σε γούπατα και γκρεμίλες, όλο και κάποιους θα ανταμώνουμε όσοι χρόνια τώρα εκεί ψηλά είχαμε συντροφιά το ταίρι μας ή την αφεντιά μας…
Και ας μην βιαστούν να με παρεξηγήσουν κάποιοι συνομήλικοι ή παλαιότεροι περδικάδες, όμως πιστεύω πως οι νέοι θα διαχειριστούν καλύτερα τις κοκκινοπόδαρες…
Αρχικά ο Νεκτάριος και στην συνέχεια ο Βασίλης βάλθηκαν να παρατηρούν ότι σε περδικότοπους έπαψαν πλέον να βλέπουν μόνο τετρακίνητα.
Επειδή λοιπόν ούτε τα οικονομικά κανενός αυξήθηκαν, ούτε όμως και τα κλασικά τετρακίνητα λιγόστεψαν, η εξήγηση που απομένει είναι ότι η παρατεταμένη καλοκαιρία, με ότι αυτό σημαίνει για την κατάσταση του χωμάτινου οδικού δικτύου, επέτρεψε και σε συμβατικά οχήματα να φτάσουν σε τόπους που με φυσιολογικές φθινοπωρινές συνθήκες θα ήταν απαγορευτικοί…
Πράγματι, τα SUV και τα “εντός δρόμου” αυτοκίνητα που είδαμε ανεβασμένα σε διάφορα σημεία του Κόζιακα, του Παρνασσού κι ειδικότερα της Γκιώνας ήταν πολλά περισσότερα από κάθε άλλο Οκτώβρη.
Απόντες στο «προσκλητήριο»
Μετά από τόσα χρόνια αρθρογραφίας στην οποία επισημαίνω την διαρκή μείωση των περδικάδων, μου δόθηκε επιτέλους η ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι πως ο “κατήφορος” μάλλον παίρνει τέλος. Γιατί μπορεί πολύ σύντομα ο καιρός να αλλάξει και στα κορφοβούνια να φτάνουν πλέον μόνο με “αργά διαφορικά”, αλλά το βέβαιο είναι πως όσοι νεαροί “μπολιάστηκαν” θα βρουν τρόπο να ξαναπάνε…
Όσο όμως κι αν οι ενδείξεις είναι παρήγορες, δεν γίνεται να μην αισθανθούμε πικρία μαθαίνοντας ότι από το φετινό προσκλητήριο έλλειπαν κι άλλοι… Περδικάδες με όνομα τρανό και ιστορία, από αυτούς που το πρώτο άρβυλο που φόρεσαν (Βρετανικό απομεινάρι), κούμπωνε στο πλάι, κι από τότε ούτε και οι ίδιοι θυμούνται πόσα ζευγάρια έλιωσαν…
Κι εκεί αναλογίζεσαι πόσο άραγε “σκληρός” είναι ο χρόνος και πόσο τελικά “ευάλωτοι” εμείς.
Σε κάποιους που 70άρηδες + ακόμη συνεχίζουν, χρόνος και τύχη τους χρωστά, αντίθετα με άλλους που για διάφορους λόγους υγείας αποσύρθηκαν πολύ νεότεροι. Με έναν από αυτούς, τον Αναστάσιο Δημητριάδη ανταμώσαμε πολλές φορές στην Δάφνη της Οίτης, με τις σκηνές μας δίπλα δίπλα. Δεν το άλλαζε το βουνό αυτό ο Τάσος. Φέτος ζήτησε από τον γαμπρό του να τον πάει, να πιει τον καφέ του εκεί, να πάρει ανάσες και να αφήσει -όπως είπε- την ψυχή του λεύτερη να περπατήσει το βουνό…
Απόντες και στου Γερολέκκα στον Παρνασσό, και από την Ψηλή Τσούκα της Γκιώνας, και από τον Αμάραντο του Κόζιακα. Μόνο στη Φτέρη της Νότιας Πίνδου υπήρξε “διάδοχη” κατάσταση, αφού ο παλαίμαχος Γιάννης Ζέρβας φρόντισε πάθος και τόπο να τα κληροδοτήσει στον γιο του…
Όταν «ψηλώνουν» τα βουνά
Αντί επιλόγου, σε αυτό το κείμενο επέλεξα την ανάρτηση που έκανε στο διαδίκτυο ο Παντελής Τερζής, γνωστός για την τεράστια προσφορά του στον Όμιλο Ντράτχααρ.
– “Ήμασταν άλλη μια χρονιά εκεί», γράφει ο Παντελής. Και συνεχίζει:
– «Το βουνό μου φάνηκε ψηλότερο και μεγαλύτερο. Τα κοπάδια λειψά αυτή τη φορά και τα μονοπάτια τους χαμένα… Από επιλογή δεν πήγαμε στο τέρμα της διαδρομής κερδίζοντας υψομετρικά αρκετά μέτρα και γλυτώνοντας όλη εκείνη την “κόντρα”… Χαλάστηκα που σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι είναι ψηλό και μεγάλο το βουνό. Έσωσα την “αξιοπρέπειά μου” ότι δεν θα φτάσω κορφή, γιατί είδα κόσμο στα ψηλωμένα….
Κινήθηκα χαμηλότερα, αλλά σε πιο δύσβατα και κουραστικά μέρη. Δεν στεναχωρήθηκα για κάποιες αστοχίες, (παλαιότερα θα λύσαγα), τις φέρμες μου τις είδα, τις ντουφεκιές μου τις έριξα, και την αρχόντισσα την έπιασα στα χέρια μου… Όλα όμορφα ήταν, με παρέα που εκεί γνωριστήκαμε, ψήσαμε, φάγαμε και ξαναψήσαμε. Καλή χρονιά σε όλους”.
Δηµήτρης Γεωργίου:
«Στις κορφές ζυγίζεις τα πράγματα καλύτερα»
Από την αναφορά αυτή για τους περδικάδες δεν θα μπορούσε να λείπει και το μήνυμα που μου έστειλε ο αναγνώστης Δημήτρης Γεωργίου.
Γράφει:
– “Για κάθε άντρα όταν γκριζάρουν τα μαλλιά του είναι σημάδι μιας νιότης που χάνεται. Για τον περδικάρη όμως όταν τα μαλλιά αρχίζουν να παίρνουν εκείνο το γκρίζο χρώμα της πέτρας, σημαίνει πολλά περισσότερα, που μόνο όσοι έχουν φάει τα γόνατα τους στις σάρες και τους χαλιάδες καταλαβαίνουν…
Πριν, πήγαινες καρφί πάνω τις “κόντρες”, αλαχάνιαστος, χωρίς τσιμπήματα στα γόνατα, ακόμα κι αν ήσουν ξενύχτης. Τώρα, μετράς τις ανάσες, αρχίζεις και κάνεις “σκόντο”, ανεβαίνεις στο πλάι για να βγεις στα ταμπάνια…
Συμβαίνουν πολλά όταν είσαι μόνος εκεί ψηλά. Κάνεις ταμείο… Απολογισμό ζωής, ξεσκαρτάρισμα όσων λόγιζες για φίλους… Στις κορφές ζυγίζεις τα πράγματα καλύτερα.
