Ο χιονιάς «ξετόπισε» τις φάσσες – Σε ρέματα «καβάτζες» τα πουλιά
«Φτιαγμένη για ταλαιπωρία η φάρα των φασσάδων», έλεγε ένας παππούς στο Λιβαδερό Κοζάνης
Πρώτα θα τις αναζητήσουν και αν τις βρουν, ίσως κυνηγήσουν. Ίσως, γιατί και τότε ακόμα εξαρτάται από το πόσοι άλλοι τις έχουν δει, πως θα τις τουφεκίσουν, πόσο θα “καεί” ο τόπος.
Έτσι ήταν ανέκαθεν οι φάσσες. Με συνεχείς μετακινήσεις, απρόβλεπτη συμπεριφορά και “ταμείο” συνήθως άδειο…
Στα καρτέρια δεν χρειάζονται πολλοί μαζί για να γίνει ζημιά… Και ένα τουφέκι μόνο να ρίχνει εκείνες τις περίφημες 3άρες ακόμη και σε ύψη αντιαεροπορικού, αρκετό είναι για να τις αναγκάσει να ξενιτευτούν. Γιατί όσο οι μπεκάτσες θέλουν ποδάρια κι οι τσίχλες τουφέκια, τούτες οι κυράδες θέλουν ησυχία.
Ξενιτεύεσαι για μέρες αν θέλεις να έχεις κάποιες ελπίδες να τις ανταμώσεις. Κι όλα τούτα μαζί για να κάνουν το κυνήγι τους αβέβαιο και πολυέξοδο.
Στο ρέμα τα πουλιά
Μέχρι και δύο μέρες πριν την πρώτη πανελλαδική εμφάνιση του χειμώνα στις 25 Γενάρη, ξέραμε πως αρκετά πουλιά έφερναν γύρω ανάμεσα στις δυό ρεματιές. Ήταν εκεί για διάστημα περίπου εβδομάδας, και είχαν κυνηγηθεί μόνο ένα απόγευμα από ντόπιο φίλο που μας περίμενε. Φτάνοντας όμως δεν υπήρχε καμία… Μετακινηθήκαμε σε πολύ χαμηλότερα πλέον υψόμετρα, και χωματόδρομους όπου λάσπη και χιόνι έβαζαν “δύσκολα”, ψάχνοντας για να τις βρούμε. Στάση, τουφεκιά στα καραούλια και μετά ξανά πορεία για αλλού.
Πουλιά είδαμε όταν κόντευε μεσημέρι στο ρέμα προς Δασοχώρι. Δεν ήταν περισσότερα από 20-25, όμως το διαρκές σούρτα φέρτα με τις μονές διπλές, οι φασσάδες το θεωρούν “βούτυρο στο ψωμί τους”…
Το μέρος δεν έδειχνε φασσότοπος, και άλλο φτερωτό πέρα από κίσσες, σπίνους και κοτσύφια δεν πετούσε, όμως ήταν φανερό ότι οι φάσσες έτρωγαν κάπου στην αριστερή πλαγιά. Εκεί φτιάξαμε κατσόλες, και καλά προφυλαγμένοι πήραμε αρκετές, ρίχνοντας μόνο σε “σίγουρες”…
Δεν αδειάσαμε πολλά φυσίγγια, όχι επειδή φοβόμαστε μήπως ακουστούν οι τουφεκιές, αφού εκεί είμαστε χαμένοι κι από δορυφόρο, αλλά γιατί δεν θέλαμε να “κάψουμε” το μέρος… Σκεφτήκαμε ότι επειδή ήταν ήδη απόγευμα και αφού παρά τις τουφεκιές τα πουλιά επέμεναν στην ίδια περιοχή, το πιθανότερο θα ήταν να έβγαζαν και την νύχτα κάπου εκεί γύρω, οπότε διαχειριστήκαμε τα φυσίγγια με σύνεση.
Φεύγοντας γύρω στις 4:30’ βλέπαμε θέαμα μάλλον ασυνήθιστο για τέτοια ώρα, με δύο κοπάδια που αναζητώντας κατάλυμα πετούσαν θεωρητικά προς Αντιχάσια. Για την εικόνα εκείνη προφανώς η αιτία ήταν ο ξαφνικός χειμώνας, που τα ανάγκαζε σε μετακίνηση και αναζήτηση τροφής χαμηλότερα…
Έμειναν λίγες
Σάββατο χάραμα φύγαμε δίχως τον Τάσο, με αποτέλεσμα από βιασύνη να μπερδευτούμε σε κάποια διασταύρωση, κι ώσπου να βρούμε τα “σημάδια” προσανατολισμού που μας έδινε τηλεφωνικά ο φίλος μας, και τελικά δεν βρήκαμε, χάσαμε το πρωινό.
Αναγκαστικά γυρίσαμε πίσω, και για να μην πάει χαμένη όλη η μέρα πήγαμε στο ρέμα και τις χθεσινές θέσεις μας. Η “κίνηση” δεν έμοιαζε σε τίποτα με εκείνη της προηγούμενης.
Έντεκα όλα κι όλα τα πουλιά που μετρήσαμε, κι όλα να περνούν “σπασμένα” σε εντός και εκτός βολής ύψη. Τέσσερα τουφεκίσαμε και ώσπου να φύγουμε ψάχνοντας αλλού για απογευματινό, μόνο ένα έπεσε.
Κυνηγοί υπήρχαν όπου κι αν περάσαμε. Πουθενά όμως δεν ακούστηκαν συνεχόμενες τουφεκιές. Δύο τρεις εδώ, μία παρακάτω και μετά ησυχία. Το ίδιο “ήσυχες” πέρασαν και οι υπόλοιπες ώρες μας, με την διάθεση να επανέρχεται φτάνοντας στο Καστράκι, όπου τα πιτόγυρα που μας περίμεναν ζεστά, ήταν παρηγοριά…
Στο ρέμα του Μαλακασιώτη
Στο ψητοπωλείο, φασσάδες που έτρωγαν δίπλα μας πριν την αναχώρηση για Αθήνα μας έδωσαν την πληροφορία, και επειδή κάμποσες φορές έχει… καεί η γούνα μας από παρόμοιες “ευγένειες”, την δεχθήκαμε με επιφυλάξεις. Πήγαμε όμως, κι ας είναι όλοι τους καλά, τους το χρωστάμε…
Μας έστειλαν με ακρίβεια εκατοστού, σε καρτέρια αρκετά πάνω από το ρέμα που έρχεται από Τρυγόνα, ώσπου να τα βρούμε όμως, λόγω ρίσκου και επικινδυνότητας, επιβάτες και τετρακίνητο φτάσαμε στα όρια. Ευτυχώς, λίγο πριν δούμε το χαρακτηριστικό τελευταίο “σημάδι” που θα μας οδηγούσε στα καρτέρια τους, ήδη βλέπαμε πουλιά να πετούν ακολουθώντας την ρότα του ρέματος.
Έχουμε κυνηγήσει αρκετές χρονιές φάσσες στο ίδιο ρέμα, αλλά και τούτη τη φορά, όπως και κάθε προηγούμενη, κοντά στις όχθες μεν, αλλά σε άλλο σημείο. Δυστυχώς ότι “κινήθηκε” ήταν μόνο για ένα δίωρο. Αργότερα, πέρασαν κάποια μονά ή διπλά πουλιά, όμως είχαμε αλλού την προσοχή μας και μας αιφνιδίασαν.
Μόνο 7 πουλιά πήραμε ως το μεσημέρι, αλλά μείναμε περιμένοντας να δούμε αν το απόγευμα θα είχαν επιστροφές. Τα σημεία ήταν εκπληκτικά φασσοκάρτερα. Τρία ήταν, καλυμμένα με φυσική κάλυψη και τριγύρω αμέτρητοι σκουριασμένοι κάλυκες. Ανάμεσά τους μερικοί “φρέσκοι”, με ενδείξεις σε νούμερα 7 και 8. Η γυαλάδα ορισμένων μαρτυρούσε πως το σημείο πρόσφατα είχε χρησιμοποιηθεί, και ακόμα ότι τα πουλιά έβγαιναν κοντά, γι αυτό προτιμούσαν ψιλά σκάγια.
Καταπληκτικό μέρος. Πονηρό κι αθέατο από πεζούς και τροχοφόρα. Με τον Βασίλη συμφωνήσαμε πως εκεί φτάνουν μόνο όσοι γνωρίζουν τον τόπο κι όσοι κατατοπιστούν με λεπτομερή καθοδήγηση.
Είχαμε “βοήθεια” στην πληροφόρηση και σταθήκαμε τυχεροί που έστω και λίγα πουλιά τα βρήκαμε. Δίχως ενημέρωση ίσως γυρνούσαμε ατουφέκιστοι, νομίζοντας πως δεν υπήρχαν πουλιά, ενώ ήταν όλα σε ρέματα καβάτζες, λίγα χιλιόμετρα μακριά μας.
Ήσυχοι τόποι, λίγα τουφέκια
Ο ξαφνικός χειμώνας “αλλαξοτόπισε” τις φάσσες, ωστόσο η θέα των κοπαδιών από μακριά μικρή σημασία έχει. Ζητούμενο είναι να βρεθεί η πορεία τους και τα σημεία που “πιάνονται”… Και το κυριότερο, λίγοι να τις δουν, και λιγότεροι να τις διαχειριστούν δίχως κάψιμο. Είναι άτιμη φάρα οι κυρίες με τα μοβ… Τόπους απόμερους θέλουν και τουφέκια λίγα.
