«Αποσυμφόρηση» στους κάμπους – Οι ορτυκάδες µόνοι στον δικό τους «παράδεισο»
Είναι πλέον κανόνας, οι κάμποι να “αποσυμφορίζονται” χρονικά σε τρεις περιόδους από την μεγάλη “πίεση” που δέχονται με την έναρξη.
Αρχικά στις 15 Σεπτέμβρη που “τελειώνουν” οι ζώνες και ξεκινά ο λαγός, μετά την 1η Οκτώβρη που αρχίζει η πέρδικα και ολοκληρωτικά στα μισά του Οκτώβρη, μόλις αρχίσουν τα μπασίματα με τσίχλες, φάσσες και μπεκάτσες.
Τα ορτύκια ταξίδεψαν για άλλες πατρίδες, οι περισσότεροι κυνηγοί τράβηξαν για τα μετερίζια τους και οι καμπίσιοι κυνηγότοποι επανήλθαν πάλι σε φυσιολογικούς ρυθμούς, με λίγα και λίγους…
Μέχρι τώρα, όλοι τον κάμπο έβλεπαν ως μοναδική “διέξοδο”… Για να ρίξουν μία τουφεκιά, για να ξεμουδιάσουν τα σκυλιά τους, για να κάνουν μία βόλτα. Από τώρα και μετά όμως, κάθε κατεργάρης βρίσκεται στον πάγκο του. Και ποιοι απομένουν;
Τα ντοπιάρικα πουλιά
Συνεχίζουν οι ερωτευμένοι με τα καμποχώραφα, οι κολλημένοι με τα ορτύκια που τώρα μέσα στους “άδειους” ορτυκότοπους ξαναβρίσκουν την ησυχία και τον παράδεισό τους. Εκείνοι που με ήλιο, βροχή, λάσπη, ομίχλη και παγετό, πάλι θα συνεχίζουν να τον περπατούν ορεξάτοι συντροφιά με τα σκυλιά τους, αναζητώντας με δύσκολες συνθήκες και μικρές πιθανότητες, κάποια από τα ντοπιάρικα πλέον ορτύκια. Και ποια άραγε ντοπιάρικα αναζητούν;
Υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν πως πρόκειται για τα πουλιά που γεννήθηκαν, παρέμειναν, και για δικούς τους λόγους αρνήθηκαν να μεταναστεύσουν. Αυτή η άποψη προέρχεται κυρίως από κυνηγούς περιστασιακούς στο ορτύκι. Διαφορετική γνώμη έχουν οι περισσότερο μυημένοι.
Ισχυρίζονται, πως παρά το έντονο κυνήγι που δέχθηκαν ως τώρα σε όλους τους κυνηγότοπους της χώρας, οι πληθυσμοί τους ενισχύθηκαν σταδιακά και σημαντικά με τα περάσματα που ακολούθησαν Σεπτέμβρη και Οκτώβρη.
Επιμένουν πως μέσα σε κατάλληλους βιότοπους, από όλα τα ορτύκια που πέφτουν εκεί κάνοντας “σταθμό” στο ταξίδι τους, πάντα κάποια μένουν δίχως να συνεχίσουν.
«Ενισχύσεις» από τα περάσματα
Εμπειρικά καταλήγω στο συμπέρασμα, πως μάλλον η δεύτερη εκδοχή στέκει περισσότερο. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις μέχρι τώρα που αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα επιβεβαίωσης. Αφορούσαν συγκεκριμένες περιοχές, όπου οι θηραματικές μεταβολές που μεσολάβησαν από τα τέλη Σεπτέμβρη και μετά, μόνο απαρατήρητες δεν πέρασαν…
Περιοχές που πηγαίναμε έχοντας κατά νου πως τριγύρω εκεί διέφυγαν 2-3 πουλιά και φθάνοντας να συναντάμε περιφερειακά αρκετά περισσότερα. Σε άλλες περιπτώσεις, διασχίζοντας εκτάσεις που είχαν ερευνηθεί πρόσφατα χωρίς να παρουσιάζουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον, διαπιστώναμε, πως “γέννησαν” ορτύκια.
Οι αλλαγές σε αυτά τα κραυγαλέα παραδείγματα οφείλονταν σε “φερτά” ορτύκια. Τα ντοπιάρικα πάλι αλλά με την πραγματική έννοια της λέξης, αυτά δηλαδή που γέννησαν ή γεννήθηκαν και έμειναν σε κάποιον κάμπο, μέσα στις καλαμποκιές είχαν βρει ως τώρα απόρθητο καταφύγιο και στα βαμβάκια την εναλλακτική διαφυγή.
Ο θερισμός όμως των δύο αυτών καλλιεργειών ξεκίνησε ήδη, και σημαντικοί αριθμοί πουλιών αναμένεται να αποκαλυφθούν από τα μουσούδια σκύλων που ερευνούν μεθοδικά.
Με «σειρά» οι χωραφιές
Περιλαμβάνει στάδια ή έρευνα για τους ορτυκάδες του χειμώνα. Με θερισμένα καλαμπόκια θα αρχίσουν, εφόσον βέβαια τα υπολείμματα που άφησε η μηχανή προσφέρουν τροφή και κάλυψη, πιάνουν μετά τα χέρσα και τις γράνες με τα ψηλά ξερά χορτάρια, συνεχίζουν κατά μήκος των φυσικών φραχτών, περνούν από “κόσκινο” κάθε βαμβακιά που θερίστηκε, αφήνοντας απείραχτη την μουχρίτσα, κι αν η μέρα αποδειχθεί “ανάποδη” μπαίνουν και σε τριφυλλοχώραφα…
Όσο προχωρά ο χειμώνας, ενώ οι επιλογές χώρου για τον κυνηγό περιορίζονται, για τα ορτύκια γίνονται περισσότερο συγκεκριμένες. Τριφύλλια “ψημένα” πλέον δεν υπάρχουν. Τα περισσότερα θερίστηκαν, τα νέα φιντάνια είναι ακόμη χαμηλά, οπότε από όσα απέμειναν και δεν δόθηκαν για βοσκή, ελάχιστα θα προτιμηθούν από τα πουλιά.
Πρώτο ζητούμενο από Οκτώβρη και μετά είναι και θα παραμείνουν εκτάσεις όπου τα μαχαίρια της μηχανής έκοψαν ψηλά τις καλαμποκιές, αφήνοντας ανέγγιχτο τον κορμό σε ύψος περίπου 30 εκατοστών, στρώμα τα φύλλα και ορατούς τριγύρω σκόρπιους τους σπόρους.
Επόμενο ζητούμενο οι βαμβακιές που για λόγους χαμηλής απόδοσης εγκαταλείφθηκαν αθέριστες, και στο εσωτερικό τους διαθέτουν χαμηλή πράσινη βλάστηση. Τέλος, επιπλέον “ζήτηση” θα έχουν κάποιες λωρίδες ή άκρες των παραπάνω καλλιεργειών που θα φυτρώνουν αγριόβλητα. Υπάρχουν τέτοιοι “προνομιούχοι” ορτυκότοποι, μερικοί από τους οποίους είτε γιατί δεν φαίνονται από διερχόμενο αυτοκίνητο, είτε γιατί στο ποδαράτο κρύβονται πίσω δέντρα και πυκνή βλάστηση, εξακολουθούν να παραμένουν αθέατοι.
Μαρτύριο οι κολιτσίδες
Έναν… προνομιούχο ορτυκότοπο ανακαλύψαμε ψάχνοντας προς την μεριά του Ορχομενού και θα πρέπει να έκρυβε μέσα ίσως περισσότερα από 20 ορτύκια.
Δυστυχώς όμως για εμάς και ευτυχώς για αυτά, η χωραφιά εκείνη δεν θα μπορούσε να κυνηγηθεί με μακρύτριχα σκυλιά όπως τα δικά μας.
Μια παρατημένη, χαμηλή, και καχεκτικά ανεπτυγμένη βαμβακιά ήταν, που όμως το καταπράσινο από ζοχούς κι άλλα χορτάρια έδαφος στις ρίζες της, μαρτυρούσε πως εκεί το τελευταίο ράντισμα έγινε πολλούς μήνες πριν…
Συνεχόμενες φέρμες, διαδοχικά απόρτ, ορτύκια παντού, παντού όμως και οι κολιτσίδες, κι ώσπου συνεπαρμένοι από το θέαμα εμείς να το πάρουμε χαμπάρι έγινε η ζημιά.
Μόνο 6 ορτύκια προλάβαμε να πάρουμε εκεί, κι όμως στο ελάχιστο αυτό διάστημα τα δεκάδες μαζεμένα αγκάθια στα σκέλια των σκυλιών προκάλεσαν σε αυτά τραύματα και σε εμάς εκνευρισμό αφού με χέρια, βούρτσα και ψαλίδι χρειάστηκε μια και πλέον ώρα να τα βγάλουμε…
Ήταν από τις στιγμές εκείνες που αναθεματίζεις γιατί “έμπλεξες” με επανιέλ και σέττερ, όμως άμα το έχει η μοίρα σου μαζί τους να γεράσεις, ε τότε το έχει και το ριζικό σου.
