Κυνηγώντας τρυγόνια στα σταροχώραφα της Βόρειας Ελλάδας και γράφοντας χιλιόμετρα μέσα στις ζώνες διάβασης αποδημητικών, πάντα θα βρεις φάσσες να βοσκάνε στα θερισμένα, οι οποίες ανάλογα με τη χρονιά μπορεί να είναι και πολλές.
Τα στάρια αποτελούν, βέβαια, την κύρια καλλιέργεια σ’ αυτά τα τόπια, όμως δεν λείπουν και λίγες φακές, καθώς και κάποιες πρασινάδες με τριφύλλια. Όλα αυτά συμπληρώνουν το σιτηρέσιο της φάσσας αυτή την περίοδο, προσφέροντάς της τόσο ποσότητα, όσο και μια ικανοποιητική ποικιλία διατροφής.
Οι περιοχές που κρατάνε φάσσες συνορεύουν συνήθως με τα «ντυμένα», δηλαδή τα δάση της βελανιδιάς που αφθονούν γύρω από τους κάμπους. Μέσα σ’ αυτά φωλεοποιούν, γεννούν και ανατρέφουν τους νεοσσούς τους με ασφάλεια και, όταν τα μικρά αρχίσουν να πετούν, αρχίζουν μαζί τους τα «πέρα – δώθε» στα σταροχώραφα για φαγητό.
Έχω παρατηρήσει ότι τα δάση αυτά είναι όλα πυκνά, αλλά μοιάζουν μεταξύ τους και ως προς κάτι άλλο: είναι απόκρημνα και δυσπρόσιτα. Οι πλαγιές τους είναι απότομες, με κέδρα και με δέντρα φυτρωμένα πάνω από βράχια και γκρεμούς και προφανώς επιλέγονται για να παρέχουν τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια στα πουλιά, από τους επίδοξους άρπαγες.
Τέτοιες τοποθεσίες στη μακεδονική γη είναι συνηθισμένο να μπλέκουν με τις καλλιέργειες των σταριών, καθώς οι αγρότες εκμεταλλεύονται από άκρη σε άκρη το πολύτιμο και εύφορο αυτό χώμα, που φτάνει μέχρι και τους γκρεμούς χωρίς να γίνεται πετρώδες.
Μαζεύονται στ’ απαγορευμένα…
Οι φάσσες που συναντάς στις αρχές του Αυγούστου βγαίνουν νωρίς το πρωί από το δάσος και πιάνουν στα ξερά δέντρα που βρίσκονται στα όριά του. Αφού κάθονται λίγη ώρα για να «βιγλίσουν» την περιοχή, πέφτουν μέσα στα σταροχώραφα χωρίς να δείχνουν κάποια ιδιαίτερη καχυποψία.
Όμως μετά τις πρώτες μέρες και αφού πέσουν οι σχετικές τουφεκιές, μαζεύονται σε περιοχές λιγότερο επικίνδυνες, στις ατέλειωτες σταριές που για την ώρα το κυνήγι δεν έχει επιτραπεί. Και μέχρι τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου οι περισσότερες δεν «ξεμυτίζουν» εύκολα από κει.
Όπως και να έχει πάντως, είτε περισσότερες είτε λιγότερες, οι ντόπιες φάσσες αποτελούν μια καλή εναλλακτική επιλογή για τους καρτεριτζήδες των πρώτων ημερών, αν έχουν την τύχη να κυνηγούν στα μέρη που κρατούν πουλιά. Μπορεί βέβαια τα ανιχνευτικά να κοστίζουν «χρυσάφι», αλλά το ψάξιμο στη φάσσα είναι κανόνας. Έτσι είναι σχεδόν αναπόφευκτο να περιπλανηθείς αρκετά, αν θέλεις να είσαι αποτελεσματικός…
Διαβάστε ακόμη:
