Φάσσα: Mια κούρνια που θα θυμάμαι
Τέλη Γενάρη, απομεσήμερο με το όπλο στην πλάτη και τον Ρούντι παρέα, ψάχναμε για μπεκάτσες στο ντούσκο. Ο κάμπος και το μισό βουνό ξέχιονο, ενώ από τη μέση και πάνω το είχε πιάσει από το προηγούμενο βράδυ και συνέχιζε να ψιλορίχνει.
Στους πρόποδες του βουνού είχαμε μουσκέψει από το ψιλόβροχο, αλλά όσο κι αν βρεχόμασταν οι μακρομύτες δε μας έκαναν τη χάρη. Μπεκάτσα δε σηκώναμε πουθενά, παρά τις ιδανικές συνθήκες που επικρατούσαν, αλλά καθώς στριφογυρνούσαμε ανεβοκατεβαίνοντας, μικρά κοπαδάκια φάσσες περνούσαν συχνά πυκνά προς τα πάνω.
Τις έβλεπα, αλλά ήμουν τόσο τσατισμένος με τις μπεκάτσες που δεν τους έδινα σημασία. Τι μακρομύτες! Πάντα να επιβεβαιώνουν τον ασταθή και απρόβλεπτο χαρακτήρα τους. Αλλά δε θα τα παρατούσα τόσο εύκολα, ήμουν αποφασισμένος να βραδιάσω ψάχνοντας. Το κακό βέβαια ήταν ότι μπεκάτσες ήταν γραφτό να μη βρω, όχι όμως και φάσσες.
Πραγματικά πολλές…
Κάποια στιγμή φτάνοντας κοντά στα όρια του χιονιού, κάμποσα δυνατά φτερουγίσματα με έκαναν να σηκώσω τα μάτια μου από τις βατσινιές και τα κέδρα, στις κορυφές των βελανιδιών που ακουμπούσαν στο χιόνι. Ήταν γεμάτες φάσσες! Ήταν τόσες πολλές, που τρόμαξα…
Άρχισαν να σηκώνονται με θόρυβο και να πετούν πέρα δώθε κοπάδια μεγαλύτερα και μικρότερα, πουλιά που είχαν συγκεντρωθεί ανεβαίνοντας όλο το απόγευμα, για να κουρνιάσουν στα όρια της ασπρίλας. Εκεί τους άρεσε, εκεί μαζεύτηκαν εκείνη την κρύα χειμωνιάτικη μέρα για να βγάλουν τη νύχτα τους.
Είχα μείνει και χάζευα. Δε θυμάμαι να είχα πετύχει στη ζωή μου τόσες πολλές φάσσες μαζεμένες στην κούρνια και η αλήθεια είναι πως ούτε ξαναπέτυχα από τότε. Ήταν τόσες πολλές και τόσο στρωμένες! Μόλις συνήλθα από την έκπληξη είπα ν’ αρχίσω να τουφεκάω, αλλά το κακό ήταν ότι η ζώνη ήταν γεμάτη με 8άρια και λίγα 7άρια. Έτσι όμως που περνούσαν τα πουλιά, αυτό δεν αποτελούσε κανένα πρόβλημα. Πρόβλημα αποδείχτηκε το γεγονός ότι είχα μόνο μία ζώνη με φυσίγγια…
Το τουφεκίδι…
Στημένος πρόχειρα πίσω από κάτι κέδρα, διάλεγα ένα – ένα τα πουλιά που έριχνα, ενώ ο Ρούντι είχε μετατραπεί για τις ανάγκες σε ένα τέλειο απορτόσκυλο. Μέχρι να πέσει το φως είχα ξεμείνει από φυσίγγια, είχα γεμίσει το σακίδιο και καθόμουν και τις κοιτούσα. Φτερουγίσματα πήγαιναν κι έρχονταν τρελαίνοντας τ’ αυτιά και τα μάτια μου.
Οι τουφεκιές που είχα ρίξει δε στάθηκαν ικανές να τις απομακρύνουν από το σημείο, αντίθετα επέμεναν να έρχονται και να ξανάρχονται στο μέρος που διάλεξαν για κούρνια. Άρχισα να κατηφορίζω για να μη νυχτώσω. Οι απροσδόκητες συναντήσεις είναι οι καλύτερες, αυτές που προξενούν τις πιο έντονες συγκινήσεις. Όμως το μυαλό μου ήταν στην επόμενη μέρα και συγκεκριμένα στο επόμενο απόγευμα.
Θα ήμουν πολύ πιο προετοιμασμένος και θα έπιανα από νωρίς το καρτέρι, φτιάχνοντας και φυλάχτρα. Έτριβα τα χέρια μου. Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε το επόμενο απόγευμα; Αυτό που γίνεται συνήθως όταν τις περιμένεις, τζίφος δηλαδή…
