Μεταξύ τσίπας και βατσινιάς εκτυλίχθηκε η ακόλουθη κυνηγετική ιστορία και όχι μεταξύ φέρμας και τουφεκιάς. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Μέσα της δεκαετίας του ’80 ήταν και τρία πιτσιρίκια αποφασίσαμε να πάμε για κυνήγι, ένα φθινοπωρινό απόγευμα. Και μπορεί για όπλο να κρατούσαμε σφεντόνες, αλλά τυχαίνει να είχαμε και «φέρμα», τον «Τζακ» (ένα ημίαιμο νεαρό σκυλί του Σταύρου ακαθόριστης ράτσας και με αμφίβολα κυνηγετικά προσόντα).
Αλλά όσες αμφιβολίες και να είχαμε για τις ικανότητές του, δυο πράγματα ήταν σίγουρα: το πρώτο ότι δε φέρμαρε και το δεύτερο ότι δεν υπήρχε κίνδυνος να το χάσουμε. Δεν ανοιγόταν παραπάνω από 15 – 20 μέτρα…
Με τέτοια λοιπόν «οργάνωση» και με οδηγό το κυνηγετικό μας πάθος, ξεκινήσαμε για πουλιά. Όλο και κάποιο σπουργίτι, ή καμιά τσιώνα θα βρισκόταν στο δρόμο μας. Για κοτσύφια και τσίχλες δεν είχαμε και πολλές φιλοδοξίες, ενώ η μπεκάτσα ανήκε στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.
Όχι ότι δε σηκώναμε κάμποσες, αλλά χωρίς όπλα πώς να τις βάλεις στο χέρι. Τις χαζεύαμε να απομακρύνονται μεγαλόπρεπα και αρχοντικά και βάζαμε στο νου μας να μεγαλώσουμε λίγο ακόμη, να μπορέσουμε κι εμείς να τις κυνηγήσουμε σαν άνθρωποι.
Όσο όμως απίθανο κι αν ακουγόταν, έλα που καμιά φορά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Καθώς περιπλανιόμασταν μέσα στην πανέμορφη φθινοπωρινή φύση, με τα κόκκινα φύλλα και τις πρασινάδες στα χωράφια, ο Τζακ κόλλησε πίσω από μια καρυδιά.
Βέβαια αυτό δεν ήταν κάτι πρωτότυπο, συνέχεια κάπου καθυστερούσε παίζοντας. Όμως αυτή τη φορά ήταν τυχερός, μιας και μπροστά στη μούρη του έτυχε να κάθεται μια μπεκάτσα. Το φτεροκόπημα που έκανε στο ξεσήκωμα, μας διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα.
Μια ιστορία που κρατάει…
Αλλά μπεκάτσα ακούγαμε και μπεκάτσα δε βλέπαμε. Τι γινόταν, συνήθως μετά τον θόρυβο εξαφανίζονταν. Τρέξαμε πίσω από την καρυδιά, πραγματικά αυτό που συνέβαινε ήταν απίστευτο! Ενοχλημένη από τον Τζακ η μπεκάτσα πετάχτηκε όπως όπως και στην προσπάθειά της να διαφύγει σκάλωσε πάνω σε μια παλιά τσίπα που δεν φαινόταν καθόλου ανάμεσα στις βατσινιές.
Σαν δίχτυ την γράπωσε το παλιό σκουριασμένο πλέγμα και της έκοψε το δρόμο. Χωρίς να χάσουμε ευκαιρία την πήραμε στα χέρια. Πραγματικά τα λόγια είναι φτωχά να περιγράψουν τα συναισθήματα – ζούσαμε αυτές τις στιγμές ή το φανταζόμασταν;
Ο Τζακ, ήταν ΤΟ κυνηγόσκυλο. Τον είχαμε υποτιμήσει, το σκυλί άξιζε το βάρος του σε χρυσάφι. Πήραμε το πουλί και γυρίσαμε στο σπίτι, όπου οι μεγαλύτεροι μας είπαν (προς μεγάλη μας απογοήτευση) ότι η μπεκάτσα δε ζει σε κλουβί. Το επόμενο πρωί την αφήσαμε και πάλι να πετάξει, με κρύα καρδιά για τον αποχωρισμό.
Η σύντομη αυτή ιστορία, δυστυχώς είχε τελειώσει εκεί. Η άλλη όμως ιστορία, της προσπάθειάς μας να την ξαναβρούμε στις φθινοπωρινές μας περιπλανήσεις, μόλις είχε αρχίσει και κρατάει ακόμη ως τα σήμερα …
