Δυόμισι μήνες κρατά η σύντομη θηρευτική περίοδος της πετροπέρδικας κι από αυτούς φέτος κυνηγήσαμε τον ένα, καθώς την πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη το κυνήγι σταμάτησε λόγω των σχετικών περιοριστικών μέτρων.
Στις εξόδους που κάναμε τον Οκτώβριο η εικόνα ήταν αρκετά καλή. Κάθε φορά θα βρίσκαμε περισσότερα ή λιγότερα πουλιά και το παρήγορο ήταν ότι τα συναντούσαμε σε μέρη που πέρσι ήταν στέρφα. Αυτό είναι ενθαρρυντικό, γιατί πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι ο Οκτώβρης έχει και πολλή φασαρία στο βουνό.
Αυξημένος αριθμός φερματζήδων, καθώς η μπεκάτσα δεν έχει πιάσει ακόμη καλά ώστε να εκτονωθεί προς τα εκεί κάποιος αριθμός κυνηγών, αλλά και λαγάδες που έχουν ήδη ξεκινήσει το κυνήγι νωρίτερα. Κοντά σε αυτά βάλε και την ξηρασία, καθώς οι λίγες βροχές που είχαν πέσει δεν στάθηκαν ικανές να μαλακώσουν την μεγάλη στέγνια που προηγήθηκε το προηγούμενο διάστημα.
Ο διψασμένος τόπος τράβηξε το νερό και στα πόδια δεν έβλεπες ίχνος υγρασίας. Αισθάνθηκα ότι τα πουλιά ήταν τραβηγμένα χαμηλά στο πηχτό. Παρόλα αυτά είχε πέρδικες για όλους, αν πέρα από τη δική μας εμπειρία κρίνω από τις τουφεκιές που ακουγόταν στις κορφές, αλλά και από συζητήσεις που κάναμε με άλλους περδικάδες. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι δεν ανεβαίνεις στα ψηλά, παρά για ένα ζευγάρι στην καλύτερη περίπτωση.
Χάθηκαν οι καλύτερες μέρες…
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ήταν κι εύκολες. Όλοι οι περδικάδες παίζουμε συνήθως το τελευταίο μας «χαρτί» πάνω στα φρύδια των γκρεμών. Τα κοψίματα μπορεί να είναι επικίνδυνα, αλλά συνήθως δε σ’ αφήνουν να φύγεις δυσαρεστημένος, αν προλάβεις τα πουλιά λίγο πριν το χάος.
Όπως και να έχει πάντως, οι καλύτερες μέρες της πέρδικας έρχονται καθώς ο καιρός προχωρά. Περιμένεις τις βροχές να τις ανεβάσουν από τα χαμηλότερα, τα χιόνια να τις κατεβάσουν από τα απάτητα. Μιλάμε δηλαδή για λίγες εξόδους στα τέλη του Νοέμβρη και όσες από τον Δεκέμβρη επιτρέψει ο καιρός.
Δυστυχώς όμως, αυτές οι έξοδοι φέτος δεν έγιναν…
