Στα 55 χρόνια που κυνηγώ με άδεια Θήρας, πάντοτε η τελευταία μέρα της περιόδου με έβρισκε στο βουνό. Και εκεί στο τελείωμα της μέρας τιμούσα με τρείς τουφεκιές στο κενό, τη μνήμη των κυνηγών που έφυγαν. Η πρώτη είναι για τον πατέρα και τον παππού, που με μύησαν στον όμορφο κόσμο του κυνηγιού. Η δεύτερη σε φίλους κυνηγούς που έχουν φύγει από τη ζωή και η τρίτη τουφεκιά είναι αφιερωμένη στον ανώνυμο κυνηγό. Είναι το ελάχιστο χρέος σε όλους αυτούς που μόχθησαν για να αναδείξουν και να κληρονομήσουν στους νεότερους τον ανυπέρβλητο και μοναδικό τρόπο ζωής που είναι το κυνήγι.
Το σούρουπο της περασμένης Κυριακής 28 Φλεβάρη, ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού μου και ατενίζοντας τον ορίζοντα έφερα στο μυαλό τις φιγούρες των αγαπημένων αυτών προσώπων. Ένιωσα ένοχος και κατώτερος των περιστάσεων, γιατί στα χέρια μου δεν κρατούσα το τουφέκι. Τους υποσχέθηκα όμως, ότι αυτή η χρονιά της εξαπάτησης, της ντροπής και της οργής, δεν θα μείνει ατιμώρητη και δεν θα επαναληφθεί. Ποτέ ξανά ίδια χρονιά…
