Φθινοπωρινές κληματαριές κι ένα κοπαδάκι τζουλμάνια που ψάχνει πάνω τους τα τελευταία σταφύλια. Φθινοπωρινές περγολιές στην αυλή κάποιου μικρού σπιτιού κι εκεί κοντά κάτι πιτσιρίκια να καρτερεύουν με το αεροβόλο, χωρίς να ξέρουν τότε…
Απλές σιδερένιες κληματαριές βαμμένες λαδομπογιά και τα σύρματα πάνω στην κρεβατίνα πλεγμένα στριφτά για να τεντώνουν. Δίπλα η συκιά, η αυλόπορτα ανοιχτή και λίγα κουτσουράκια πλάι στα σκαλιά, για να μαζεύονται οι γειτόνοι το απογευματάκι.
Εικόνες βγαλμένες από μια άλλη εποχή; Μπορεί. Ίσως από την εποχή που υπήρχε διάθεση για μια κουβέντα, χρόνος να ξαποστάσεις και να πιεις ένα τσίπουρο μετά τη δουλειά, ατέλειωτος χρόνος για τα παιδιά να παίξουν. Μια εποχή δηλαδή ανθρώπινη.
«Ξεπερασμένα πράγματα», θα πει κάποιος. Ναι, η αλήθεια είναι ότι τέτοια μικρά χαμόσπιτα δε θα βρεις πολλά. Στις πόλεις έχουν δοθεί αντιπαροχή και στα χωριά δεν τα επισκέπτεται σχεδόν κανείς πια. Η ζωή προχώρησε: πανύψηλες πολυκατοικίες, μεζονέτες πολυτελείας, πλούσιες μονοκατοικίες με πισίνες και στολισμένους κήπους. Στριμωξίδι από τη μία, χλιδή και άνεση από την άλλη.
Η ζωή προχώρησε, κι όμως σαν κάτι να λείπει απ’ όλα αυτά. Να είναι ο χρόνος που δεν περισσεύει να ζήσεις, η διάθεση για μια απλή κουβέντα που δεν υπάρχει; Καλά, για τα κουτσουράκια και τις συκιές δεν το συζητάμε. Όσο για τις σιδερένιες κληματαριές, τώρα έγιναν ακριβά αίθρια και πέργκολες αλουμινίου διακοσμητικές πάντα, όπως τα περισσότερα πράγματα σήμερα.
Έχουν ακόμη κάτι ζεστό…
Μόνο τα τζουλμάνια επιμένουν να γυροφέρνουν σ’ εκείνα τα λημέρια. Τα παρατημένα χαμόσπιτα είναι ακόμη φιλόξενα για τα πουλιά, για τα σπουργίτια, τις τσιώνες και τα κοτσύφια που τρυπώνουν στις βατσινιές που έφραξαν τον τόπο.
Είναι ακόμη φιλόξενα και για κείνα τα παιδιά με το αεροβόλο που μεγάλωσαν και περνώντας απ’ έξω κοντοστέκονται και χαζεύουν τις κληματαριές. Άρχισαν να καταλαβαίνουν τι ήταν αυτό που ζούσαν τότε και δεν ήξεραν. Δεν τα γέμισε η «πρόοδος», δεν τα κάλυψαν οι σύγχρονες πολυτελείς κατοικίες με τις πανέμορφες, αλλά πάντα διακοσμητικές τους κατασκευές.
Κοντοστέκονται κι ακούν τις γνώριμες φωνές που κάποτε βούιζαν στις άδειες τώρα αυλές. Θυμούνται. Κοντοστέκονται να νιώσουν και πάλι κάτι από αυτό που μπορούσαν εκείνα τα χαμηλά, αλλά ανθρώπινα σπιτάκια να δώσουν…
