Την εποχή του μεσοπολέμου υπήρχαν στην Αθήνα λίγες πολυκατοικίες και λιγοστά ΙΧ αυτοκίνητα. Υπήρχαν όμως αρκετοί κυνηγότοποι, ακόμα και σε μικρή απόσταση από το τότε κέντρο της πόλης, την πλατεία Ομονοίας.
Οι παλιότεροι κυνηγοί της Αθήνας και των προαστίων, δεν γνώριζαν περιορισμούς όταν άρχιζε το κυνήγι. Με την άδεια θήρας, και αρκετοί χωρίς, εκμεταλλεύονταν τη μεγάλη περίοδο που άρχιζε στις 15 Αυγούστου και τελείωνε στις 31 Μαρτίου.
Τότε το κουμάσι βρισκόταν στην αυλή ή στην ταράτσα της μονοκατοικίας και δεν υπήρχε ανάγκη να τρέχει ο κυνηγός από την «μαύρη» νύχτα για να πιάσει ένα καλό πόστο. Έπαιρνε τα ποδαράκια του ή το ποδήλατο και στην καλύτερη περίπτωση το λεωφορείο, μαζί του το όπλο και το σκυλί και πήγαινε εκεί που ήθελε να κυνηγήσει.
Ένας κήπος η Καλλιθέα
Στην Καλλιθέα υπήρχαν μέχρι το 1935 αραιά σπίτια, μέσα σε μια θάλασσα πρασίνου, με αμπελώνες, ελαιώνες, συκιές και αμυγδαλιές, που εκτείνονταν μέχρι τις Τζιτζιφιές. Ήταν πραγματικό καταφύγιο τον χειμώνα για πλήθος τσίχλες και μπεκάτσες και το καλοκαίρι για τρυγόνια, ορτύκια και συκοφαγάδες.
Στην τοποθεσία Τζιτζιφιές, εκεί που βρισκόταν παλιότερα ο ιππόδρομος (Δέλτα Φαλήρου), σχηματιζόταν μια λιμνοθάλασσα γεμάτη με βούρλα, ψάθες και με δέντρα τζιτζιφιές, από τα οποία η περιοχή δανείστηκε το όνομά της.
Η λιμνοθάλασσα έβριθε τον χειμώνα από παπιά, τουρλιά, καλιμάνες και μπεκατσίνια και αραιά και που καμιά αγριόχηνα.
Για παπιά και τουρλιά στο Φαληρικό Δέλτα
Ένας παλιός Αθηναίος κυνηγός, ο Σπύρος Αθανασόπουλος, που σήμερα κυνηγά στους ουράνιους παραδείσους, περιγράφει στα «Κυνηγετικά Νέα» του Φεβρουαρίου 1973 ένα κυνήγι, που για τους σημερινούς κυνηγούς φαντάζει εξωπραγματικό:
“Θυμάμαι ένα χειμώνα των νιάτων μου, γύρω στο 1920, που πήγα κυνήγι στις βουρλιές και στην λιμνοθάλασσα, στις Τζιτζιφιές. Είχε κάνει δυνατό κρύο και τα χιόνια που έφθαναν μέχρι την ακροθαλασσιά είχαν κοκκαλώσει, λες και δεν ήθελαν να λιώσουν.
Οι κυνηγοί, όλα τα γερά τουφέκια της Αθήνας, της Καλλιθέας και του Πειραιά, είχαν πιάσει τα καλά πόστα στις ξέρες, ανάμεσα στις λόχμες και τις ψαθιές. Σε λίγο χάραξε καλά και φούντωσε το τουφεκίδι για το καλωσόρισμα της μέρας και τη λήξη της σιωπηλής αναμονής και της παγερής ακινησίας μέσα στα βαλτόνερα. Τα πουλιά πετάγονταν κατά σμήνη και φτερούγιζαν προς την θάλασσα για να διαφύγουν. Πυροβολισμοί, φωνές, γαβγίσματα, πανδαιμόνιο και τσαλαβουτήματα στα βαλτονέρια για την περισυλλογή του χτυπημένου θηράματος…..πάπιες, τουρλιά και πολλά μπεκατσίνια, αρμαθιές ολόκληρες κρέμονταν από τις ζώνες των περιχαρών κυνηγών”
Από τα παραπάνω διαπιστώνει κανείς, ότι η περιοχή της Καλλιθέας με τα περιβόλια και τον βάλτο της, ήταν χειμώνα-καλοκαίρι ένας έξοχος κυνηγότοπος με αφθονία θηραμάτων και τόπος καθόδου των Αθηναίων κυνηγών. Και βρισκόταν μόλις πέντε χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της μεγαλούπολης, περίπου μια ώρα περπάτημα.
Χθεσινό καρτέρι, σημερινό μηχανουργείο
Αλλά και οι ακροποταμιές του Κηφισού ήταν ένας κοντινός κυνηγότοπος για τους αθηναίους και ιδιαίτερα για το κυνήγι των ανοιξιάτικων τρυγονιών.
Πριν χρόνια κοντά στο σταυροδρόμι των οδών Ορφέως και Αγ. Άννας στον Βοτανικό, εκεί που βρίσκονται τα πρακτορεία με τα φορτηγά μεταφορών και αρκετά μηχανουργεία, και μέχρι την δεκαετία του ΄90 υπήρχαν ανάμεσά τους μικρά χωράφια με κηπευτικά, έβλεπα τακτικά έναν υπέργηρο άνδρα που καθόταν στον ίσκιο μιας μεγάλης λεύκας. Όταν ρώτησα τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου μου είπε χαμογελώντας: είναι ο πατέρας μου και από την άνοιξη και μετά κάθεται καθημερινά στην ίδια θέση κοντά στο παλιό πηγάδι. Ήταν το καρτέρι του για τα απριλιάτικα τρυγόνια.
Στη Βούλα για…μπεκάτσες
Την εποχή του μεσοπολέμου υπήρχε μια τοποθεσία κοντά στο Ασκληπιείο της Βούλας, η Πυρναρή, που ήταν γεμάτη μπεκάτσες. Ένας από τους εσωτερικούς γιατρούς του νοσοκομείου και κυνηγός, ο Θανάσης Γαροφαλίδης, γράφει στο ημερολόγιό του το έτος 1924: κάθε πρωί έβγαινα από το νοσοκομείο, που τότε ήταν δυο ξύλινα υπόστεγα και βαρούσα 3-4 μπεκάτσες και το βράδυ στο καρτέρι, μπροστά από το «Πατριωτικό Ίδρυμα» (ΠΙΚΠΑ) μπορούσα να κάνω με ευκολία 5-6 «καθαρά» παπιά.
- Προπολεμικά στα χωριά της Αττικής έβγαζαν άδεια 1-3 κυνηγοί και στα περισσότερα κανένας. Λείπουν όμως τα στοιχεία καθώς και ο αριθμός των αδειών των αθηναίων κυνηγών της εποχής του μεσοπολέμου.
