Σε όλη τη διάρκεια της επικίνδυνης “καριέρας” του, ο Κορμπέτ “απάλειψε”19 ανθρωποφάγες τίγρεις και 14 λεοπαρδάλεις, που είχαν στερήσει τη ζωή σε 1.500 Ινδούς!

Ο θρύλος του διάσημου κυνηγού ανθρωποφάγων τίγρεων Τζιμ Κορμπέτ άρχισε να πλάθεται στα 1918, στη αποικιοκρατούμενη Ινδία. Μόνο που η πρώτη επικίνδυνη αποστολή του θρυλικού κυνηγού δεν αφορούσε τίγρη, αλλά μία… λεοπάρδαλη που συνήθιζε να εισβάλει τις νύχτες στα σπίτια των αγροτών, κατασπαράζοντάς τους.

Στις ζούγκλες από παιδάκι

Το φονικό αιλουροειδές είχε σκοτώσει δεκάδες ανθρώπους, είχε επικηρυχθεί έναντι χιλίων λιρών(!), και απασχόλησε ακόμα και τη Βουλή των Κοινοτήτων στην Αγγλία! Ετών… 50 ήταν τότε ο υπάλληλος σιδηροδρόμων Τζιμ Κορμπέτ, αλλά κυνηγούσε από τα 8 του χρόνια! Και ανέλαβε να κάνει αυτό που δεν είχε καταφέρει κανένας άλλος: τελικά σκότωσε τη λεοπάρδαλη σε μία νυχτερινή του ενέδρα, αρκετούς μήνες μετά, ακριβώς τη στιγμή που σκεφτόταν σοβαρά να τα παρατήσει. Σε όλη τη διάρκεια της επικίνδυνης “καριέρας” του, ο Κορμπέτ κατάφερε να εξοντώσει 19 ανθρωποφάγες τίγρεις και 14 λεοπαρδάλεις, που είχαν στερήσει τη ζωή σε, τουλάχιστον, 1.500 Ινδούς!

Οι ινδοί χωρικοί τον θεωρούσαν “Άγιο” και τον τιμούσαν σαν θεό. Αργότερα, ο διάσημος κυνηγός θα γινόταν κήρυκας της προστασίας του περιβάλλοντος και της άγριας ζωής, έχοντας δώσει όρκο τιμής να σηκώνει το τουφέκι του μόνο σε αρπακτικά αιλουροειδή που απειλούσαν ανθρώπινες ζωές. Ο Κορμπέτ συνέβαλε τα μέγιστα στο να ιδρυθεί ο πρώτος προστατευόμενος Εθνικός Δρυμός της Ινδίας, γι’ αυτό και η προστατευόμενη περιοχή πήρε το όνομά του (Εθνικό Πάρκο Τζιμ Κορμπέτ). Ικανότατος φωτογράφος και γραφιάς, απαθανάτισε γλαφυρά τις κυνηγετικές περιπέτειές του στις ζούγκλες της Ινδίας, αλλά συνέγραψε και εκπληκτικά κείμενα για τη διάσωση των μεγάλων αιλουροειδών που κινδύνευαν από τη λαθροθηρία.

Με ραβδωτό δίκαννο…

Την εποχή που “χτίστηκε” ο θρύλος του Κορμπέτ, οι τίγρεις ευθύνονταν για τους περισσότερους ανθρώπινους θανάτους από οποιοδήποτε άλλο ζώο.

Και επειδή ζούσε και ο ίδιος σε μία περιοχή που οι ανθρωποφάγες τίγρεις τρομοκρατούσαν τον ντόπιο πληθυσμό, από το 1910 ως και το 1938 δεν θα έκανε άλλη δουλειά, από το να τις αντιμετωπίζει και… να τις “εξουδετερώνει” με το αγαπημένο του ραβδωτό δίκαννο! Δεινός ιχνηλάτης ο Κορμπέτ, συνήθιζε να κυνηγάει μόνος του, γιατί δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τις ζωές άλλων ανθρώπων (και μάλλον δεν ήθελαν … και οι άλλοι). Η μόνη του συντροφιά μέσα στη ζούγκλα ήταν ο πιστός του σκύλος, τον οποίο μνημονεύει πολλές φορές στο ημερολόγιο και στα γραπτά του πονήματα…

H… μειονεξία των “ανθρωποφάγων”

Ο Κορμπέτ είχε στο ενεργητικό του 33 επιβεβαιωμένους και καταγραμμένους θανάτους ανθρωποφάγων αιλουροειδών. Και μολονότι οι εκτιμήσεις της βρετανικής αποικιοκρατικής διοίκησης και του ίδιου του Κορμπέτ δεν συμφωνούν απόλυτα, ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που είχαν κατασπαραχτεί από αυτά τα ζώα, ήταν κάπου μεταξύ 1.200 και 1.500 ατόμων. Η πρώτη ανθρωποφάγα τίγρη που θανάτωσε ο Κορμπέτ το 1910, είχε προλάβει να σκοτώσει… 436 ανθρώπους! Όσο διάστημα δρούσε η τίγρη στην περιοχή, κάθε άλλη οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα είχε ανασταλεί, καθώς κανένας Ινδός χωρικός δεν κυκλοφορούσε έξω από την καλύβα του.

Ακόμα και ο ιερός τόπος των ινδουιστών είχε εγκαταλειφθεί για 8 χρόνια, μέχρι ο Κορμπέτ να σκοτώσει το 1926 μία λεοπάρδαλη, η οποία είχε κατασπαράξει… 126 προσκυνητές! Ο Τζιμ Κορμπέτ ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε να αναλύσει τα κρανία και τα σώματα των ανθρωποφάγων ζώων που σκότωνε, ώστε να εντοπίσει γιατί τα συγκεκριμένα αρπακτικά αντιμετώπιζαν ως “λεία” τους ανθρώπους…

Σε πολλές περιπτώσεις βρήκε ότι οι τίγρεις που στρέφονταν εναντίον ανθρώπων, είχαν κάποια φυσική “μειονεξία” που μείωνε τις κυνηγετικές τους ικανότητες έναντι των φυσικών τους θηραμάτων. Είτε επειδή είχαν κάποιο παλιό τραύμα, είτε επειδή ήταν γέρικες, είτε επειδή αντιλαμβάνονταν ότι οι άνθρωποι ήταν ευκολότερα “θύματα” από τα ελάφια ή τους βούβαλους, αυτές οι τίγρεις γίνονταν… συστηματικά “ανθρωποφάγες”!

Πρωτοπόρος σε όλα του!

Και η δική του κυνηγετική “σταυροφορία” στα δάση της Ινδίας, δεν γινόταν για τους ίδιους λόγους “εγωπάθειας” που χαρακτήριζε του Μαχαραγιάδες, ή τους λευκούς κυνηγούς της Αγγλικής αποικιοκρατικής εξουσίας: αυτοί κυνηγούσαν συνοδεία ελεφάντων και δεκάδων υποτακτικών και παγανιέρηδων γύρω τους, ενώ ο Κορμπέτ τελείως μόνος του, αθόρυβος και σιωπηλός σαν μία σκιά.

Όπως έλεγε χαρακτηριστικά, “ακόμη και ο τρόπος που θα μπεις στο δάσος έχει τη σημασία του”, σε ένα κυνήγι όπου ζωή και θάνατος βαδίζουν πλάι – πλάι… Πέρα από τους καλύτερους κυνηγούς του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, ο Κορμπέτ ήταν ταυτόχρονα και ένας μεγάλος οραματιστής: σε μία εποχή όπου οι… οικολογικές ανησυχίες ήταν ανήκουστες, αυτός ήταν μεταξύ των πρώτων που αγωνίστηκαν για τη θέσπιση μέτρων προστασίας της πανίδας και της άγριας ζωής.

Με συνεχείς διαλέξεις και δημοσιεύσεις, αλλά και αξιοποιώντας τον “θρύλο” του, ο κυνηγός Τζιμ Κορμπέτ δημιούργησε τον Σύνδεσμο Διατήρησης Άγριας Ζωής της Ινδίας, αλλά και το Ινδικό Συμβούλιο για την Προστασία της Άγριας Ζωής.

Τα βιβλία του για τις “ανθρωποφάγες γάτες” έγιναν τεράστιες εμπορικές επιτυχίες στη Δύση, μεταφραζόμενα σε περισσότερες από 27 γλώσσες… Λίγο πριν κλείσει για πάντα τα μάτια του, ένα σπάνιο και απειλούμενο είδος τίγρεως της Ινδοκίνας, θα έπαιρνε το όνομά του (“Τίγρης Κορμπέτ”). 

Η στατιστική των επιθέσεων στην εποχή μας

Ακόμα και σήμερα οι τίγρεις είναι υπεύθυνες για τους περισσότερους θανάτους ανθρώπων, από οποιοδήποτε άλλο θηλαστικό του πλανήτη μας.

Οι επιθέσεις αυτού του είδους είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στην Ινδία, σε περιοχές όπου η αύξηση του πληθυσμού, η υλοτομία και η γεωργία, γειτνιάζουν ή είναι μέσα στην εδαφική επικράτεια των τίγρεων. Οι περισσότερες ανθρωποφάγες τίγρεις είναι ηλικιωμένες και με ελλείποντα δόντια, έχοντας φυσιολογική αδυναμία να συλλάβουν την κανονική λεία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η “Τίγρη του Τσαμπαβάτ”, που ευθύνεται για 430 ανθρώπινους θανάτους στην περιοχή του Νεπάλ και της Ινδίας, τον 19ο αίωνα!

Σε αντίθεση με τις λεοπαρδάλεις, πάντως, ακόμη και οι εθισμένες στην ανθρωποφαγία τίγρεις, σπάνια θα εισβάλλουν σε ανθρώπινους οικισμούς (συνήθως περιφέρονται στις παρυφές τους). Παρά το γεγονός ότι είναι, ως επί το πλείστον, νυκτόβια αρπακτικά, οι τίγρεις επιτίθενται σε ανθρώπους στη διάρκεια της ημέρας! Σύμφωνα με τον Τζιμ Κορμπέτ, δεν είχε ποτέ ακούσει για τίγρη που επιτίθεται σε ανθρώπους το βράδυ (σε αντίθεση με τις λεοπαρδάλεις, οι οποίες επιτίθενται σε ανθρώπους μόνο τη νύχτα).

Οι επιθέσεις είναι επίσης συνηθισμένες σε ανθρώπους που εργάζονται σε εξωτερικούς χώρους, ιδιαίτερα όταν η εργασία απαιτεί από αυτούς να σκύβουν, όπως οι αγρότες! Λόγω του μεγέθους και της δύναμης που διαθέτει η τίγρη, ελάχιστοι άνθρωποι επιβιώνουν από μία τέτοια επίθεση…

Ιδιαίτερο πρόβλημα κατά τις τελευταίες δεκαετίες, υφίσταται στην Ινδία και το Μπανγκλαντές, ειδικά στις περιοχές Kumaon, Garhwal και τα μαγκρόβια δάση της Βεγγάλης. Επειδή η τίγρη εκδηλώνει επίθεση πάντα από πίσω, το 1986 εφαρμόστηκε ένα εφεύρημα με ανθρώπινες μάσκες που φοριούνται στο πίσω μέρος του κεφαλιού, ώστε η τίγρη να αποθαρρύνεται. Αρχικά υπήρξε μία μείωση στον αριθμό επιθέσεων, αλλά γρήγορα οι τίγρεις συνήθισαν το “τέχνασμα”, με τα κρούσματα των επιθέσεων να επανέρχονται στους πρότερους ρυθμούς τους…

Ο θάνατός του στην Αφρική

Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας το 1947, ο Τζιμ Κορμπέτ πήγε να ζήσει με την αδερφή του στην Κένυα, όπου και πέθανε από έμφραγμα στις 19 Απριλίου του 1955.