Ασπίδα μας η ενότητα, και… όπλο μας η καλή μνήμη για την υπεράσπιση του κυνηγίου.
Αγανάκτηση και θυμός. Τα δύο επικρατέστερα συναισθήματα αυτή την εποχή στον κυνηγετικό κόσμο. Το κυνήγι δέχεται επίθεση σε πολλά μέτωπα.
Οι κυνηγοί αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας και δικαιολογημένα. Η απαγόρευση κυνηγίου την εποχή του lockdown, ο νόμος για τα ζώα συντροφιάς, τα εκπαιδευτικά των σκυλιών, ο περιορισμός στη θήρα των τρυγονιών και οι… επιθέσεις που δέχονται από τους αντικυνηγούς, είναι μερικές από τις αιτίες που έκαναν το ποτήρι της αγανάκτησης να ξεχειλίσει.
Αν κάτι έχουμε να επιδείξουμε σαν κυνηγετική οικογένεια και αυτό να αποτελεί το δυνατό χαρτί μας είναι η ενότητα. Προς χάριν αυτής δεν θα κλείσουμε το στόμα και τα μάτια μας σε όσα «στραβά» συμβαίνουν. Από το 1981 το κυνήγι δέχεται συνεχείς πιέσεις και ο μοναδικός στόχος των αντιπάλων του, είναι η πλήρης κατάργηση.
Ο αριθμός των νόμιμων κυνηγών τη δεκαετία του ’80 ξεπερνούσε τις 350.000 και μέσα σε λίγα χρόνια μειώθηκε στο 50%.
Αυτό έγινε, επειδή πολλοί επηρεάστηκαν από την αντικυνηγετική εκστρατεία, καθώς επίσης και από το κόστος της άδειας, το οποίο εξ’ ανάγκης ανέβαινε. Το ζητούμενο δεν είναι η προσωπική προβολή κανενός, αλλά η ομαδική προσπάθεια. Εμείς θα σώσουμε το κυνήγι!
Το κυνήγι είναι ένα, ο στόχος είναι κοινός και πρέπει να είμαστε συγκαταβατικοί και συνεργάσιμοι, ακόμη κι αν έχουμε διαφωνίες.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι σε έναν κοινό άξονα και κυρίως να προσπαθήσουμε να ενεργοποιήσουμε τους απλούς κυνηγούς.
Η κακώς νοούμενη οικολογική ευαισθησία που πίσω από αυτή κρύβεται αντικυνηγετική ιδεοληψία, αποτελεί την βασική αιτία. Ιδεοληψία, που απ’ ότι όλα δείχνουν έχει πέραση και στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Το κυνήγι δεν αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο που πρέπει, με αποτέλεσμα κάποιοι, που δυστυχώς παίρνουν αποφάσεις ή δέχονται εντολές για να τις πάρουν, να θεωρούν ότι μας κάνουν χάρη που κυνηγάμε.
Τα «όπλα» μας για τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει εναντίον του κυνηγίου δεν έχουν εξαντληθεί. Αυτές τις στιγμές χρειάζεται ενότητα και καλή μνήμη…!
