Ο Τρανσυλβανικός ιχνηλάτης ήταν η αυθεντία του «περπατητού» κυνηγίου ακόμα και στις παλιές εποχές κατά την άφιξη των Αρχαίων Μαγυάρων στην Ευρώπη. Το περπατητό κυνήγι με ιχνηλάτες βασίζεται στην αρχή ότι το θήραμα καταδιώκεται από τα σκυλιά στην συνηθισμένη του διαδρομή (αυτήν που επιθυμεί), ανηφορίζοντας την πλάγια του βουνού, κυρίως κατευθυνόμενο προς το «σαμάρι» των λόφων…
Γνωρίζοντας την πορεία κατά την οποία θα προσπαθήσει να διαφύγει το θήραμα, οι κυνηγοί, ξεκινώντας από την αλλαγή στα ίχνη, άπλωναν τα δίχτυα τους ή ακόμα μερικές φορές δημιουργούσαν λάκκους. Τότε, με το συμφωνηθέν σινιάλο, το οποίο ήταν συνήθως ο ήχος από κέρατο (κόρνα), ο χειριστής των σκύλων ελευθέρωνε την ομάδα των κυνηγόσκυλων (τρανσυλβανικών ιχνηλατών) στους πρόποδες του βουνού. Οι ιχνηλάτες εργάζονταν σιωπηλοί έως ότου έβρισκαν ίχνη του θηράματος. Όταν έφθαναν στα ίχνη ξεκινούσαν το γάβγισμα με τον τυπικό και ξεχωριστό τους τρόπο. Η φωνή τους γινόταν ψιλή όταν έβρισκαν ίχνη μικρών θηραμάτων, ενώ σε μεγαλύτερα θηράματα βάραιναν τον τόνο της φωνής τους. Εκείνοι οι οποίοι γνώριζαν τα σκυλιά από τον ήχο του γαυγίσματός τους, ήξεραν και τι είδος θηράματος καταδίωκαν.
Τα δύο-τρία ή τέσσερα σκυλιά που απόλυαν την ίδια στιγμή, μπορούσαν να συνεργαστούν άψογα. Ερευνούσαν σιγά, βήμα-βήμα, δεν καταδίωκαν, αλλά χαζο-έσπρωχναν, καθοδηγούσαν, όπως το τσοπανόσκυλο το κοπάδι (σταμπάρωντας) το θήραμα προς τους κυνηγούς, μη αφήνοντας το θήραμα να τρέξει μακριά από την συνηθισμένη του πορεία. Όταν έφταναν κοντά πλέον στο θήραμα, άρχιζαν να το κατευθύνουν προς τον κυνηγό, εξαντλώντας και απορροφώντας όλη του την προσοχή. Τότε τα Kopos και το θήραμα μάχονταν εμπρός του κυνηγού. Οι σκύλοι εργάζονταν «κάτω από το όπλο».
Ένα θήραμα που είχε πρόθεση να ξεσπάσει, περικυκλωμένο από τα σκυλιά, συνήθως στεκόταν μαχητικά απέναντι στους ιχνηλάτες. Τα Kopos, πηδούσαν παράπλευρα με φοβερή επιδεξιότητα από το επιτιθέμενο μεγάλο θήραμα και αμέσως ξεκινούσαν να επιτίθενται από όλες τις πλευρές έως ότου το θήραμα είχε χτυπηθεί από το όπλο. Το ανεξάρτητο στυλ αυτών των σκύλων το οποίο πρακτικά δεν είναι επηρεασμένο από τον άνθρωπο, μπορεί μόνο να εξηγηθεί από την γενετική αξία που έχει συσσωρευτεί στο πέρασμα χιλιάδων χρόνων. Αυτός ο τρόπος κυνηγίου απαιτούσε απόλυτη ανεξαρτησία από τα Kopos, καθώς η επιτυχία του κυνηγίου εξαρτιόταν από αυτά. Το Kopo εξακολουθεί και διανύει 50-60 χιλιόμετρα κατά την διάρκεια του κυνηγίου. Χάρις την αξιοσημείωτη ικανότητα της αίσθησης προσανατολισμού του, ακόμα και αν το θήραμα το παρασύρει πολύ μακριά, μπορεί να επιστρέψει στους κυνηγούς η στο τέλος του κυνηγίου μπορεί να βρει το σημείο από το οποίο ξεκίνησε όλο το κυνήγι.
Αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν ότι στην εποχή της μετανάστευσης σκυλιά τύπου Kopo, ζούσαν στη λεκάνη των Καρπαθίων. Τα κυνηγόσκυλα έφτασαν με την κατάκτηση των Ούγγρων και αναμίχθηκαν με τους διατηρημένους απογόνους αυτών των σκύλων που ζούσαν ήδη εκεί, αυτά των Κελτών. Έτσι σχηματίστηκε η γραμμή Pannon-Kopo, ο άμεσος πρόγονος του Τρανσυλβανικού ιχνηλάτη, τον 11ο – 12ο αιώνα. Τα Kopo είχαν απεικονισθεί στις μινιατούρες παλαιών χρόνων και η πρώτη γραπτή μορφή, όπου αναφέρονταν προέρχεται από το 1237. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, και λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών του κυνηγίου, αναπτύχθηκαν αυτά τα κυνηγόσκυλα που ζουν στην Τρανσυλβανία για να είναι εξαιρετικά σκληρά και γενναία. Αυτά τα κυνηγόσκυλα που αναπτύχθηκαν στην Τρανσυλβανία πρωτοπαρουσιάστηκαν ως διακόσμηση σε ανάγλυφα και κύπελλα του 1600.
Ο Τρανσυλβανικός ιχνηλάτης εκτρεφόταν σε δύο παραλλαγές. Μία από αυτές είναι η έκδοση με τα μακριά πόδια (μακρυπόδαρος) και η άλλη είναι η έκδοση με τα κοντά ποδιά (κοντοπόδαρος). Τα μακρυπόδαρα Kopo χρησιμοποιήθηκαν αρχικά για δασικές εκτάσεις και για κυνήγι μεγάλων θηραμάτων, στο παρελθόν για Βίσονες, στη συνέχεια σε αρκούδες, αγριογούρουνα και σε λίγκες, ενώ το κοντοπόδαρο χρησιμοποιήθηκε σε θαμνώδες έδαφος για τα μικρά θηράματα, αλεπού, λαγός, καθώς και για τις βραχώδεις περιοχές για αγριοκάτσικα. Σήμερα μόνο το μακρυπόδαρο έχει αναγνωριστεί από την FCI, αλλά το κοντοπόδαρο Kopo αναπαράγεται από ορισμένους εκτροφείς που θα ήθελαν να το δουν να αναγνωρίζεται ως την δέκατη ουγγρική ράτσα σκύλου.
Κατά τον 19ο αιώνα, ο Τρανσυλβανικός ιχνηλάτης ήταν αρκετά διαδεδομένος τόσο στην Ουγγαρία όσο και στην Τρανσυλβανία. Δυστυχώς, εξαιτίας στις αλλαγές στην Λεκάνη των Καρπαθίων, η αποστράγγιση βάλτων και η αποψίλωση των δασών, ώθησε το κυνήγι με τα Kopo πίσω στις Τρανσυλβανικες ορεινές περιοχές και η Ουγγρική γραμμή των Kopo εξαφανίστηκε. Αφού κατέστη σαφές ότι η Ρουμανία δεν μπορεί να πάρει το Kopo και να αναγνωριστεί ως η εθνική φυλή σκυλιών τους και λόγω ενός Ρουμανικού κανονισμού που εκδόθηκε το 1947, ο οποίος χαρακτήρισε την φυλή ως επιβλαβή για τα άγρια ζώα, διέταξε την εξόντωση των Κopοs, μαζί με τα Ουγγρικά Greyhound.
Με τέτοια ρύθμιση, η φυλή σχεδόν καταδικάστηκε σε θάνατο. Μεταξύ 1944 και 1969, δεν ανακοινώθηκαν γέννες και από το μητρώο της FCI η φυλή είχε εξαφανιστεί. Ευτυχώς, υπήρξαν κάποιοι αφιερωμένοι πιστοί της φυλής, οι οποίοι δεν άφησαν τον Τρανσυλβανικό ιχνηλάτη να εξαφανιστεί. Στο Μαραμαροσζιγκέτ (Maramarossziget) βρήκαν Kopo τα οποία εξακολουθούσαν να εκτρέφονταν σε καθαρές γραμμές αίματος, δυο εκ των οποίων επιτυχώς πήγαν στην Ουγγαρία και η εκτροφή της φυλής μπορούσε να αρχίσει ξανά ανακαλύπτοντας σταδιακώς και άλλα καθαρά δείγματα. Αφού προετοιμάσθηκε το Ουγγρικό πρότυπο της φυλής, η FCI, επισήμως και διεθνώς αναγνώρισε τον Τρανσυλβανικόπ ιχνηλάτη ως την ένατη φυλή σκυλιών της Ουγγαρίας το 1968.
Μορφολογικό Πρότυπο
Κεφάλι
Τυπικό κεφάλι ιχνηλάτη, αρκετά επίμηκες, αλλά όχι μυτερό. Το δέρμα είναι λείο
Κρανιακή χώρα
Κρανίο
Βλέποντάς το ανφάς και προφίλ, είναι ελαφρώς κυρτό. Τα υπερόφρυα τόξα δεν είναι πολύ αναπτυγμένα
Στοπ
Πολύ λίγο τονισμένο
Προσωπική χώρα
Ακρορίνιο
Μεγάλα ρουθούνια
Ρύγχος
Η εμπρός άκρη του ρύγχους δεν είναι πολύ στρογγυλεμένη. Η ρινική κάλαμος είναι ευθύγραμμη
Χείλη
Στεγνά, καλύπτουν τα δόντια
Γνάθοι – Δόντια
Δόντια δυνατά και καλά αναπτυγμένα. Ψαλιδωτή άρθρωση
Οφθαλμοί
Καστανό σκούρο χρώμα, μεσαίου μεγέθους, ωοειδή και ελαφρώς λοξοί. Βλέφαρα καλά εφαρμοστά
Αυτιά
Προσφύονται σε μέσο ύψος, πέφτουν χωρίς πτυχές, πλατειάζουν προς το μέσον τους για να στενέψουν προς την στρογγυλεμένη άκρη τους. Τραβώντας τα προς τα εμπρός, καλύπτουν τους οφθαλμούς, αλλά δεν τους ξεπερνούν
Λαιμός
Τοποθετημένος σε μέσο ύψος: Μυώδης, μέσου μήκους. Στο κατώτερο τμήμα του το δέρμα παρουσιάζει ρυτίδες
Κορμός
Ακρώμιο
Τονισμένο
Ράχη
Ευθεία
Θώρακας
Θωρακικός κλωβός επιμήκης, πλατύς και όχι πολύ βαθύς. Στέρνο όχι προεξέχον
Νώτα
Όχι πολύ μυώδη, ελαφρώς κεκλιμένα
Κοιλιά
Ελαφρώς αποτραβηγμένη
Ουρά
Χαμηλή πρόσφυση. Σε στάση ηρεμίας κρέμεται με το ακραίο τμήμα της αναδιπλωμένο προς τα πάνω. Ξεπερνά τη μύτη της φτέρνας κατά 1 – 2 εκ.
Άκρα
Εμπρός άκρα
Είναι ευθεία και κρατούν το σώμα σαν κολώνες. Μέσο άνοιγμα
Ακροπόδια
Στρογγυλά, δάχτυλα καλά κλειστά. Πελματικά φύματα μεγάλα, πλατιά κι ελαστικά. Τα νύχια είναι δυνατά και μαύρου χρώματος
Πίσω άκρα
Τα πίσω άκρα είναι λοξά
Μηροί
Μυώδεις
Γάμπες
Λιγότερο μυώδεις
Φτέρνα
Τοποθετημένη χαμηλά. Ταρσός ανοιχτός εμπρός
Ακροπόδια
Στρογγυλά, με δάχτυλα καλά κλειστά. Μεγάλα πελματικά φύματα, δυνατά νύχια
Δέρμα
Με έντονη χρώση. Οι ορατοί βλεννογόνοι είναι μαύροι
Μεγάλος Ιχνηλάτης της Τρανσυλβάνιας
Τρίχωμα
Λαμπερό, πιο πυκνό και τραχύ απ’ ότι του μικρού ιχνηλάτη της Τρανσυλβανίας. Παρουσία υποστρώματος
Χρώμα
Το βασικό χρώμα αυτού του υποείδους είναι μαύρο. Είναι δυνατόν να υπάρχει μία λευκή βούλα στο στήθος, στα ακροπόδια και στην άκρη της ουράς. Μπορεί επίσης να υπάρχουν πυρόξανθες βούλες στα υπερόφρυα τόξα, στο ρύγχος και στο άνω μέρος των άκρων, μερικές φορές και στο κάτω
Ύψος στο ακρώμιο
Από 55 – 65 εκ.
Βάρος
Ελάχιστο 25 κιλά
Μικρός Ιχνηλάτης της Τρανσυλβάνιας
Τρίχωμα
Κοντό, δυνατό, ευθύ, καλά εφαρμοστό στο σώμα
Χρώμα
Το βασικό χρώμα αυτού του υποείδους είναι το καστανοκόκκινο, το οποίο ανοίγει προοδευτικά στην κοιλιά και στα άκρα. Το μέτωπο, το στήθος, τα ακροπόδια και η άκρη της ουράς μπορεί να φέρουν μικρές λευκές βούλες. Το κεφάλι είναι συχνά μαύρο-φυμέ. Το ακρορίνιο είναι συχνά καστανοκόκκινου χρώματος
Ύψος στο ακρώμιο
Από 45 -50 εκ.
Βάρος
17-20 κιλά
