Πως προμηνύεται το μέλλον των αγγλικών φυλών στην χώρα μας…
- Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε τη φυλή του αγγλικού σέττερ μιας και σχεδόν 20 χρόνια κυριαρχεί στις προτιμήσεις των Ελλήνων κυνηγών. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν τα σέττερ των κυνηγών αντιπροσωπεύουν τα στάνταρ, τόσο της εργασίας όσο και της μορφολογίας.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός, ότι η συνάφεια που υπάρχει μεταξύ του αριθμού των σέττερ και των αποτελεσμάτων που αυτά φέρνουν στους αγώνες, έχει τρομερά μεγάλη απόκλιση.
Αναφέρομαι στους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων κάθε είδους, διότι αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί στις κάθε είδους συγκρίσεις που αφορούν σκύλους κυνηγίου, ο μόνος τρόπος όπου κάποιος μπορεί να συγκρίνει δύο ή περισσότερους σκύλους την ίδια μέρα, στον ίδιο τόπο, με τις ίδιες συνθήκες, και με το ίδιο θήραμα, αντικειμενικά είναι μόνο οι αγώνες.
Όμως εδώ το μεγάλο πρόβλημα που εντοπίζεται στη φυλή, παρατηρείται στην μεγάλη απόκλιση μεταξύ των ατόμων εργασίας με τα άτομα που κινούνται κυρίως στον κόσμο της μορφολογίας.
Το μέλλον των αγγλικών φυλών: Η εµµονή µε το πρότυπο της µορφολογίας…
Θέλοντας να ξεκαθαρίσω τη θέση μου εξαρχής, πρέπει να τονίσω, ότι σε καμία περίπτωση δεν προτίθεμαι να αμφισβητήσω το στάνταρ της φυλής του αγγλικού σέττερ, αλλά ούτε και την εργασία που έχουν επιτελέσει καταξιωμένοι εκτροφείς επάνω σε αυτό.
Δεν μπορώ όμως να μην… καυτηριάσω ορισμένες πρακτικές, που ακολουθούνται από μία μερίδα κυνόφιλων αλλά και εκτροφέων, οι οποίοι θέλοντας να ενδυναμώσουν την άποψή τους, υποστηρίζουν αποκλειστικά και μόνο τη μορφολογία, χωρίς να έχουν σχεδόν καμία επαφή με το κομμάτι της εργασίας.
Το λάθος που κάνουν πολλοί, είναι ότι πιστεύουν πως το μορφολογικό πρότυπο μιας φυλής, αποτελεί μία εγκυκλοπαίδεια που περιέχει όλη τη γνώση του σκύλου σχετικά με τη φυλή του.
Στην ουσία όμως, η σύνθεση μιας στιγμής είναι η παρουσία ενός σκύλου εργασίας στην έκθεση.
Στην ζωοτεχνία, σημασία δεν έχει μόνο η ομορφιά, δηλαδή η απόλυτα αισθητική ομορφιά, αλλά η «προσαρμοστική» χρηστική ομορφιά όπου μπορεί να συνυπάρξει με τέλεια αρμονία η εξωτερική ομορφιά με την λειτουργικότητα στην εργασία, την οποία καλείται να εκτελέσει το αγγλικό σέττερ. Κατά συνέπεια, το χρήσιμο ζώο είναι ιδιαίτερα όμορφο, όταν τα όργανά του και τα συστήματά του ταιριάζουν απόλυτα στη δουλειά που πρέπει να κάνουν.
Στην κυνοτεχνία η μορφολογία δεν είναι κάτι που πρέπει ικανοποιεί το βλέμμα του εκτροφέα, όπως ένας πίνακας ζωγραφικής που δημιουργεί ένας καλλιτέχνης και τον θαυμάζει παρατηρώντας τον απεριόριστα, αλλά όλα όσα δείχνουν μία καλή δομή και μία κατασκευή σε συνδυασμό με την λειτουργικότητα.
Η ιστορία έχει δείξει, ότι τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια σε ότι αφορά τα αγγλικά σέττερ, υπάρχουν δύο διαφορετικοί κόσμοι, δηλαδή ο κόσμος της εργασίας και ο κόσμος της μορφολογίας.
Για να υπάρξει μία αρμονία και μία σύγκλιση (όσο βέβαια αυτό είναι δυνατό) ανάμεσα σε αυτούς του δύο κόσμους, πρέπει να γίνουν βήματα και από τις δύο πλευρές.
Όπως γνωρίζουμε, οι φυλές δεν είναι στατικές οντότητες, αλλά ομάδες με πολλά κοινά χαρακτηριστικά, οι οποίες βαίνουν συνεχώς εξελισσόμενες σε συνδυασμό με την αλλαγή που παρατηρείται γενικότερα στο περιβάλλον.
Άρα, τα μορφολογικά πρότυπα δεν θα πρέπει να είναι κατά κάποιο τρόπο «παγωμένα» και αμετάβλητα, αλλά περιοδικά επαληθεύσιμα, μέσω συνεχών ελέγχων που θα συνδυάζουν ανατομικές και βιομετρικές μετρήσεις, με τελικό σκοπό την εργονομία ενός αγγλικού σέττερ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, και είναι κάτι που δεν αναφέρεται σχεδόν από κανέναν, ότι η τελευταία αναθεώρηση του στάνταρ του αγγλικού σέττερ δημοσιεύθηκε το 2009, ενώ το αρχικό έγινε αποδεκτό από την διεθνή κυνολογική ομοσπονδία το 1963.
Στο τέλος της δημοσίευσης των χαρακτηριστικών βρίσκουμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σημείο, εκεί όπου υπάρχει η παράγραφος «Σφάλματα», η οποία αναφέρει χαρακτηριστικά:
Οποιαδήποτε απόκλιση από τα παραπάνω σημεία θα πρέπει να θεωρείται σφάλμα, η σοβαρότητα του οποίου θα πρέπει να αξιολογείται και να είναι σε ακριβή αναλογία με τον βαθμό και την επίδρασή του στην υγεία και την ευημερία του σκύλου, αλλά και την ικανότητά του να αποδίδει την παραδοσιακή του εργασία.
Η τελευταία πρόταση προστέθηκε στην δημοσίευση του στάνταρ του 2009 και φυσικά έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Αυτό ασφαλώς το ερμηνεύει κανείς κατά το δοκούν πολύ δε περισσότερο οι κριτές μορφολογίας, οι οποίοι έχουν και την ευθύνη για την πλήρη εφαρμογή του.
Και αναφέρομαι κυρίως στους κριτές, διότι έχει παρατηρηθεί πολλές φορές, κάτι που πραγματικά αποτελεί σχήμα οξύμωρο.
Δηλαδή ένας σκύλος που παρουσιάζεται σήμερα σε μία έκθεση να λαμβάνει CAC και την επόμενη μέρα ο ίδιος σκύλος να λαμβάνει εξαίρετος.
Αυτό πραγματικά αποτελεί μυστήριο, μιας και θα είχε βάση μόνο σε αγώνα εργασίας όπου οι συνθήκες είναι συχνά μεταβαλλόμενες.
Ο κόσµος της εργασίας
Μιας και πιάσαμε τον κόσμο της εργασίας πρέπει να πούμε, ότι και εδώ τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και αυτό κυρίως έχει να κάνει με την ανεπάρκεια αρκετών ατόμων που κινούνται μέσα και γύρω από αυτόν και όχι απαραίτητα από δόλο.
Μεγάλη ευθύνη έχουν ασφαλώς όσοι εκτρέφουν και περισσότερο αυτοί που εκτρέφουν χωρίς κανένα πρόγραμμα, αλλά απλά και μόνο για την λάμψη της στιγμής.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα όταν βλέπουμε ότι κατά κόρον πραγματοποιούνται γέννες από άτομα που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε έναν επίσημο αγώνα εργασίας, (αλλά ούτε και σε έκθεση μορφολογίας), με κύριο γνώμονα το κέρδος και φυσικά χωρίς κανέναν ηθικό δισταγμό.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξηγείται και το γεγονός, ότι μέσα στην τελευταία δεκαετία, ενώ οι γεννήσεις των αγγλικών σέττερ έχουν παραμείνει σχεδόν ίδιες (το 2009 ήταν 2.474 και 2020 ήταν 2.338) τα άτομα που παρουσιάστηκαν στο φετινό ντέρμπι ήταν λιγότερα σε σχέση με τα πόιντερ, που έχουν λιγότερες από τις μισές γεννήσεις.
Είναι πολύ σημαντικό να επισημαίνεται στατιστικά αυτό το γεγονός, διότι οι αριθμοί σχεδόν πάντα λένε την αλήθεια. Όμως όταν μιλάμε για εργασία δεν μιλάμε μόνο για αγώνες, αλλά ασφαλώς και κατά κύριο λόγο για το κυνήγι. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι αγγλικές φυλές έχουν δημιουργηθεί για κυνηγετική χρήση. Και εδώ όμως συναντούμε μία μεγάλη ανομοιογένεια ως προς τη χρήση στο κυνήγι. Είναι αλήθεια και μάλιστα αδιαμφισβήτητη, ότι η μεγαλύτερη μερίδα των κυνηγών που χρησιμοποιούν αγγλικό σέττερ, κατά μέσο όρο κυνηγούν 1-3 ώρες σε κάθε έξοδο χωρίς αυτές να ξεπερνούν τις 2-3 εβδομαδιαίως παρά το γεγονός ότι κατά γενική ομολογία όλοι διαθέτουν στο κουμάσι τους τον υπερσκύλο. Αν υπήρχε χρονομηχανή, πραγματικά θα ήμουν πολύ περίεργος να έβλεπα την αντίδραση του ιδρυτή της φυλής E.Laverack, αν μάθαινε αυτό το πράγμα την στιγμή που ο ίδιος με τα σέττερ του κυνηγούσε από το πρωί ως το βράδυ σχεδόν όλη την εβδομάδα. Συνοψίζοντας, θα έλεγα, ότι όσο περισσότερη είναι η χρήση του αγγλικού σέττερ στο κυνήγι, τόσο περισσότερο η κατάσταση της φυλής θα βρίσκει τον σωστό δρόμο. Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι η φυλή κρίνεται και διατηρείται μόνο μέσα από τους αγώνες του κάμπου.
Πραγματικά θλίβομαι όταν καθημερινά στο διαδίκτυο αναρτώνται γελοίες δημοσιεύσεις, που έχουν να κάνουν με τη φυλή, το κυνήγι, την απόδοση, το στυλ και πολλά άλλα.
Στην ουσία, οι περισσότεροι χρήστες αγγλικού σέττερ ζουν σε έναν παραμυθένιο κόσμο, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική εικόνα της φυλής. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουν όσοι περιστρέφονται γύρω και μέσα στον κόσμο του αγγλικού σέττερ τόσο καλύτερα θα είναι για την ίδια την φυλή.
Χωρίς να θέλω να λάβω το προσωνύμιο του προφήτη σε ένα άρθρο μου, τον Ιούλιο του 2008 με τίτλο «Τράιαλερ και αναπαραγωγή» έγραφα τα παρακάτω:
– «Και σε αυτό το σημείο λοιπόν, ως λάτρης του αγγλικού σέττερ, αισθάνομαι πως πρέπει να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου, για να μην οδηγηθούμε σε λάθος μονοπάτια, από τα οποία δύσκολα θα μπορέσουμε να ξαναβγούμε. Δέχομαι ότι ακριβώς το ίδιο πρόβλημα (που υπήρχε στα πόιντερ) είναι στην γένεσή του στα αγγλικά σέττερ, ή διαφορετικά, ας πούμε, υπάρχει σε πολύ μικρό βαθμό, το οποίο όμως δεν είναι τόσο πολύ εμφανές, λόγω του μεγάλου αριθμού γεννών αγγλικών σέττερ που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια».
Μετά από δεκατέσσερα χρόνια μετά λύπης μου διαπιστώνω, ότι το πρόβλημα υπάρχει και δυστυχώς διογκώνεται, γεγονός που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις εκατοντάδες επιλογές που έχουν στη διάθεσή τους οι κυνόφιλοι, μέσω του… εργαλείου που ονομάζεται «αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων».
Ευκαιρία για διορθωτικές κινήσεις υπάρχουν, αρκεί να υπάρχουν οι σχετικές τεχνικές οδηγίες αλλά και ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι για να διαμορφώσουν αυτές τις συνθήκες έτσι ώστε το μέλλον των αγγλικών φυλών να προμηνύεται ακόμα πιο αισιόδοξο.
Διαβάστε επίσης: Το μέλλον των αγγλικών φυλών στην Ελλάδα
