Σε αυτό το άρθρο γράφουμε για την προσαρμογή του ιχνηλάτη στο λαγοκυνήγι, ανάλογα με το έδαφος και τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν. Αρχικά, θα επικεντρωθούμε στην προσαρμογή του ιχνηλάτη με τον εκπαιδευτή του, αλλά και με τον άνθρωπο που τον οδηγεί στο λαγότοπο.
του Στάθη Καβαθούλη
Καταρχήν είναι απαραίτητο να υπάρχει «δέσιμο» μεταξύ του κυνηγού και του ιχνηλάτη, προκειμένου να μπορέσει να αποδώσει όσο καλύτερα γίνεται. Ένας σκύλος ο οποίος είναι σωστά φροντισμένος, ξεκινώντας πρώτα από το σπίτι, δηλαδή να είναι σωστά ταϊσμένος, να μην του λείπει το άφθονο καθαρό νερό, να έχει σωστά κοινωνικοποιηθεί χωρίς προβλήματα συμπεριφοράς, να είναι απαλλαγμένος από οποιαδήποτε ασθένεια και πάνω απ’ όλα να μην έχει ψύλλους και τσιμπούρια, τότε θεωρείται υγιής και μπορεί στο λαγότοπο να αποδώσει τα μέγιστα.
Μπορεί κάποιοι από εσάς όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές να αναρωτηθείτε, πόσοι ιδιοκτήτες έχουν σήμερα την οικονομική δυνατότητα να παρέχουν όλα αυτά που χρειάζεται ένας ιχνηλάτης. Σας διαβεβαιώ όμως, πως ακόμα και σήμερα, δηλαδή στην Ελλάδα της κρίσης, υπάρχουν πολλά τέτοια σκυλιά και μάλιστα ίσως να είναι και περισσότερα συγκριτικά με παλαιότερες εποχές. Αυτό δείχνει ότι ο σημερινός κυνηγός – κυνόφιλος, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, είναι πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένος.
Πάνω από όλα ένας κυνηγός πρέπει να γνωρίζει τη συμπεριφορά του σκύλου του απέναντι στο θήραμα, έτσι ώστε, ανά πάσα στιγμή να μπορεί να καταλαβαίνει την αντίληψη του σκυλιού του στον κυνηγότοπο. Όταν αυτό συμβαίνει, μπορεί να τον βοηθήσει στις δύσκολες ημέρες και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στα σκυλιά που έχουμε μεγαλώσει και εκπαιδεύσει εμείς οι ίδιοι, αλλά και σε αυτά που μπορεί να πήραμε σε μεγαλύτερη ηλικία από κάποιον άλλον και να ήταν ήδη εκπαιδευμένα.
Το σκυλί πρέπει να καταλαβαίνει ότι του έχουμε εμπιστοσύνη και πάνω απ’ όλα πρέπει να του δείχνουμε την αγάπη μας για να μπορέσει και αυτό με τη σειρά του να μας δείξει τον καλύτερο εαυτό του.
Υπάρχουν σκυλιά που δεν κατάφεραν ποτέ να προσαρμοστούν στο καινούργιο τους αφεντικό και δεν έδειξαν ποτέ αυτό που πραγματικά ήταν. Δεν υπήρξε δηλαδή, το απαραίτητο “δέσιμο” σκυλιού και ανθρώπου, αλλά και ο τρόπος που κυνηγούσε το παλιό αφεντικό είχε μεγάλη διαφορά, με αποτέλεσμα να παίζει και αυτό ρόλο στην προσαρμογή του ιχνηλάτη.
Αν για παράδειγμα το σκυλί έχει μάθει να κυνηγάει στα δάση της Μακεδονίας, θέλει οπωσδήποτε χρόνο μέχρι να προσαρμοστεί σε κάποιον κυνηγότοπο της Ηπειρωτικής Ελλάδας και φυσικά μην ξεχνάμε και την ποιότητα του σκύλου γιατί μπορεί και να μην καταφέρει να προσαρμοστεί ποτέ. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να προτιμούνται σκυλιά που έχουν μάθει να κυνηγούν σε τόπους οι οποίοι μοιάζουν με αυτούς που θέλουμε να κυνηγήσουμε. Βέβαια να έχετε υπόψη σας, ότι ένα πραγματικά πολύ καλό λαγόσκυλο θα κυνηγήσει όπου και να το πάμε, απλώς θα θελήσει λίγο παραπάνω χρόνο για να συνηθίσει στις καινούργιες συνθήκες. Υπάρχει και η περίπτωση ένα σκυλί να μην μπορεί να αποδώσει σε συγκεκριμένα λαγοτόπια και να προτιμά κάποια άλλα. Αυτό μπορεί να συμβεί λόγω του ότι, ο τρόπος εργασίας του δεν ταιριάζει με το βουνό που θέλουμε εμείς να κυνηγήσουμε.
Αν ένας ιχνηλάτης είναι πολύ αργός «ντοριάρης» και τον κυνηγάμε σε ένα πολύ πυκνό δάσος, σίγουρα η απόδοσή του, δεν θα είναι το ίδιο καλή όπως σε ένα ανοιχτό βουνό γιατί ο τρόπος εργασίας ευνοεί την ιχνηλασία και την δίωξη στα ανοιχτά βουνά. Προκειμένου να έχουμε καλά αποτελέσματα, πρέπει να μάθουμε να οδηγούμε τα σκυλιά σε διαφορετικά μεταξύ τους λαγοτόπια, όταν αυτά είναι σε μικρή ηλικία, και όταν λέω διαφορετικά αναφέρομαι στη διαμόρφωση του εδάφους (κλειστά ή ανοιχτά λαγοτόπια), στο διαφορετικό υψόμετρο (π.χ. μηδενικό υψόμετρο), αλλά και στην Αλπική ζώνη.
Μπορούμε στην αρχή της κυνηγετικής περιόδου να πάμε τα σκυλιά σε μεγάλο υψόμετρο για να βρούμε καλύτερες καιρικές συνθήκες (περισσότερη υγρασία, χαμηλότερη θερμοκρασία, ανήλιες ρεματιές) που βοηθούν στην καλύτερη απόδοση του σκυλιού μας. Στη συνέχεια, όσο προχωράει ο καιρός και μετά τις πρώτες βροχές που στα μεγάλα υψόμετρα πέφτουν ομίχλες και πολλές δροσιές, μπορούμε να κατέβουμε υψόμετρο και ειδικά όταν κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα χιόνια και οι παγωνιές, όπου το σκυλί αρχίζει να ζορίζεται.
Πάμε δηλαδή σε πιο ιδανικά λαγοτόπια, προκειμένου η έκβαση του λαγοκυνηγίου να είναι καλύτερη και η εργασία του ιχνηλάτη πιο αποτελεσματική. Με αυτή την τακτική και εμείς κυνηγάμε σε καλύτερες καιρικές συνθήκες, αλλά και τα σκυλιά μαθαίνουν να δουλεύουν σε διαφορετικά λαγοτόπια, έτσι ώστε αν χρειαστεί να κυνηγήσουμε σε κάποιο άλλο βουνό, να ξέρουν να δουλέψουν και σε αυτό, γιατί θα έχουν ήδη μια εμπειρία.
Αν έχουμε μάθει ένα σκυλί να κυνηγάει στο έλατο, δεν σημαίνει ότι επειδή θα πάμε σε κάποιο άλλο νομό, πάλι με έλατο, δεν θα αποδώσει το ίδιο καλά, αλλά και ούτε ότι θα εργαστεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες εκτός από το είδος και την πυκνότητα της βλάστησης που παίζουν το ρόλο τους στην απόδοση του ιχνηλάτη. Τέτοιοι είναι η μορφολογία του εδάφους (πέτρα, χώμα κλπ) και το μικροκλίμα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο ιχνηλάτης μας δεν θα μπορέσει να εργαστεί και σε περιοχές όπως πχ τα κυκλαδονήσια, που οι συνθήκες εκεί είναι τελείως διαφορετικές.
Ακόμα και στις περιπτώσεις αυτές όμως, ο καλός ιχνηλάτης θα «δουλέψει», αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χρειαστεί μια περίοδο προσαρμογής.
