Σε προηγούμενο άρθρο αναλύσαμε κάποια χαρακτηριστικά για τη διατροφή του κουταβιού. Θα συνεχίσουμε, μιλώντας για ορισμένα βασικά λάθη που διαπράττουν συχνά οι ιδιοκτήτες των κουταβιών, συνήθως από άγνοια και πάντα με καλή πρόθεση…
Είναι δεδομένο, πως όλοι οι κυνηγοί που βρίσκονται με ένα κουτάβι στην… αγκαλιά τους, διακατέχονται από συναισθήματα τρυφερότητας και ελπίδας. Το βασικότερο μέλημά τους, είναι να προστατεύσουν το μικρό τριχωτό πλάσμα που κρατούν στα χέρια τους και στο οποίο έχουν επενδύσει τόσες προσδοκίες για ένα λαμπρό κυνηγετικό μέλλον. Οι περισσότεροι εξ ενστίκτου αντιλαμβάνονται σωστά πως η διατροφή παίζει κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη και στην υγεία του κουταβιού. Από το σημείο αυτό και μετά, ξεκινούν τα πιο σημαντικά λάθη. Αρκετοί λοιπόν φροντίζουν να έχουν πάντα το μπολ του κουταβιού συνεχώς γεμάτο. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο παρά να επιβραβεύουν και να ενθαρρύνουν την φυσιολογική λαιμαργία του κουταβιού, η οποία ωθεί το κουτάβι να καταναλώνει τεράστιες ποσότητες σε σχέση με το βάρος του. Τα προβλήματα από μια τέτοια τακτική είναι πολλά. Πρώτον, χάνεται το πλεονέκτημα που παρέχει η τροφή ως μέσο εκπαίδευσης. Ο τρόπος παράθεσης της τροφής μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στον δεσμό μεταξύ ανθρώπου και ζώου και να θέσει τις δύο πιο σημαντικές βάσεις στη σχέση αυτή: τον σεβασμό και την αγάπη. Ταΐζοντας το κουτάβι τρεις φορές την ημέρα, του μαθαίνουμε πως η τροφή δεν πέφτει από τον ουρανό, ούτε φυτρώνει στη γη, ούτε είναι ανά πάσα στιγμή δεδομένη, αλλά αντίθετα είναι ο ιδιοκτήτης που την βάζει σε καθορισμένα χρονικά διαστήματα. Αφήνοντας το μπολ στη διάθεση του κουταβιού για μικρό χρονικό διάστημα (μέχρι 10-15 λεπτά) του δείχνουμε πως η τροφή είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν σηκώνει παιχνίδι. Κατανοεί έτσι το κουτάβι πως η ζωή του εξαρτάται απόλυτα από τον ιδιοκτήτη και αυτή η εξάρτηση εκδηλώνεται μέσω του τρόπου παράθεσης της τροφής. Αντίθετα, όταν το μπολ είναι συνεχώς γεμάτο, τότε συχνά το κουτάβι θεωρεί την τροφή έτσι κι αλλιώς δεδομένη και χάνεται ο πολύτιμος συσχετισμός μεταξύ επιβίωσης και ιδιοκτήτη. Ένα άλλο πρόβλημα που παρατηρείται με την υπερκατανάλωση τροφής, είναι ο λεγόμενος αυξημένος γαστρικός φόρτος. Το στομάχι δηλαδή γεμίζει υπερβολικά με τροφή τόσο πολύ, ώστε αυτό δεν έχει τη δυνατότητα να την επεξεργαστεί σωστά, με αποτέλεσμα, είτε να προκληθεί εμετός, είτε να προωθηθεί μερικώς επεξεργασμένη η τροφή στο έντερο με συνέπεια την εμφάνιση διάρροιας. Τα φαινόμενα αυτά είναι κατά κανόνα παροδικά και υποχωρούν απλά και μόνο με μια δωδεκάωρη νηστεία, αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να υπάρξουν σοβαρότερες επιπλοκές αν εμπλακεί κάποιο μικρόβιο ή παράσιτο. Σε κάθε περίπτωση η υπερκατανάλωση τροφής οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παχυσαρκία και αυτό είναι κάτι που δεν θέλουμε για πολλούς λόγους. Το παχύσαρκο κουτάβι συνήθως εξελίσσεται σε παχύσαρκο ενήλικο, πολύ περισσότερο αν ο ιδιοκτήτης του δεν ανήκει σε εκείνους τους φανατικούς κυνηγούς που κυνηγούν μέχρι εξαντλήσεως. Πέραν αυτού όμως, το παχύσαρκο κουτάβι είναι νωθρό σε σχέση με αυτά που έχουν φυσιολογικό βάρος. Το αυξημένο του βάρος ασκεί επιπλέον πίεση στα οστά και στις αρθρώσεις με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ανωμαλιών. Το αυξημένο σωματικό βάρος όμως, ζορίζει και την καρδιά. Αυτά όλα δεν προμηνύουν τίποτα καλό για την υγεία του κουταβιού εν όψει της κυνηγετικής του εκπαίδευσης. Υπάρχει η αντίληψη πως το παχύ κουτάβι (όπως και το παχύ μωρό) είναι ένα υγιές κουτάβι (ή ένα υγιές μωρό αντίστοιχα). Η επιστήμη δείχνει το ακριβώς αντίθετο. Να μη φτάσουμε όμως στο άλλο άκρο. Να αφήνουμε δηλαδή το κουτάβι νηστικό για να μη παχύνει.
Η σωστή διατροφή δεν είναι θέμα ποσότητας αλλά ποιότητας. Αν το κουτάβι τρώει αυτό που πρέπει ποιοτικά, στην σωστή ποσότητα (αυτή που αναγράφεται στη συσκευασία της τροφής και όχι με το μάτι) και τρείς φορές την ημέρα, τότε θα είναι ένα υγιές ευτυχισμένο και χορτάτο κουτάβι.
