Η ξεκούραση, η ανάπαυση του αθλητικού κυνηγητικού σκύλου, είναι υψίστης σημασίας, τόσο για την υγεία του, όσο και για τις εργασιακές του επιδόσεις. Το γεγονός αυτό συχνά το παραβλέπουν ορισμένοι μανιώδεις κυνηγοί με ολέθρια αποτελέσματα…
Το έχω ξαναγράψει, πως συχνά οι σκύλοι πέφτουν θύματα του μύθου τους. Οι εκφράσεις “αντέχει σαν σκυλί” και “δουλεύει σαν σκυλί” το αποδεικνύουν. Οι εκφράσεις αυτές έχουν σχετική αξία μόνο, σε ότι αφορά την σύγκριση στην αντοχή και στην ταχύτητα μεταξύ σκύλου και ανθρώπου.
Πράγματι ο σκύλος τρέχει πιο γρήγορα και για περισσότερη ώρα από τον άνθρωπο. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο σκύλος δεν κουράζεται. Τι σημαίνει όμως κούραση; Πως εξαντλείται ένας οργανισμός; Τα πράγματα είναι λίγο πολύ απλά. Κατά την διάρκεια της άσκησης-άθλησης (κυνήγι) ο σκύλος χρησιμοποιεί τα ενεργειακά του αποθέματα. Στην αρχή τους υδατάνθρακες και αργότερα το λίπος. Όταν τα συστατικά αυτά αρχίζουν να ελαττώνονται κάτω από ένα όριο, τότε ο σκύλος εμφανίζει σημεία κόπωσης. Η κόπωση όμως δεν οφείλεται μόνο στην μείωση των ενεργειακών αποθεμάτων. Στους μυς, καθώς ο σκύλος κινείται συσσωρεύονται διάφορες ουσίες παράγωγα του μεταβολισμού, όπως το γαλακτικό οξύ το οποίο μειώνει την ικανότητα των μυών να συσπώνται και να παράγουν έργο. Η συσσώρευση γαλακτικού οξέος αφορά όλους τους μυς του σώματος και όχι μόνο αυτούς των άκρων. Ο κάθε μυς αποτελείται από μυϊκές ίνες, μερικές από τις οποίες σπάνε κατά την διάρκεια ενός έντονου κυνηγίου. Αυτοί οι μικροτραυματισμοί των μυών προσθέτουν στο φαινόμενο της κόπωσης. Αποτέλεσμα των βιοχημικών μεταβολών στους μυς είναι να δημιουργείται αυτό που λέμε χρέος οξυγόνου, με αποτέλεσμα η αναπνοή να βαραίνει και συνήθως ο σκύλος να βγάζει την γλώσσα έξω και να αναπνέει ταχύτερα, σε μια προσπάθεια να «ρουφήξει» από την ατμόσφαιρα το οξυγόνο που του λείπει. Η προσπάθεια αυτή μπορεί να «κρατήσει» τον σκύλο για κάμποση ώρα, αν έχει το πάθος να κυνηγήσει, αλλά από ένα σημείο και μετά το ζώο σταματάει διότι δεν μπορεί πλέον να οξυγονωθεί αποτελεσματικά. Οι αρθρώσεις, οι σύνδεσμοι και οι τένοντες, είναι επίσης σημεία τα οποία υποφέρουν από την άσκηση. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κυνηγετικός σκύλος δεν αθλείται σε γήπεδο με χορτάρι ή σε στίβο με ταρτάν. Ο κυνηγότοπος είναι ένα απαιτητικό ανώμαλο συχνά πετρώδες έδαφος. Επιπλέον ο σκύλος αναγκάζεται να κάνει άλματα και απότομες στροφές και αυτά σε εναλλασσόμενο ρυθμό. Συνεπώς υπάρχει μεγάλη πίεση στις αρθρώσεις και στους τένοντες και μάλιστα τόσο περισσότερη είναι η πίεση αυτή, όσο πιο έντονο είναι το κυνήγι. Όπως στους μυς έτσι και στους τένοντες δημιουργούνται μικροτραυματισμοί.
Εδώ μπαίνουμε στο «ψητό», δηλαδή στην σημασία της ξεκούρασης. Ο οργανισμός είναι προικισμένος από την φύση να μπορεί να επιδιορθώνει μόνος του μικρές βλάβες. Οι τραυματισμοί των μυϊκών ινών και των τενόντων μπορούν να αποκατασταθούν από τον οργανισμό υπό δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η καλή διατροφή ώστε να αποκατασταθούν τα ενεργειακά αποθέματα. Η δεύτερη είναι η ξεκούραση. Ο οργανισμός χρειάζεται την ανάπαυση ώστε να επιδιορθώσει τις βλάβες του. Να μπορέσει να επικεντρωθεί απερίσπαστος στην επιδιόρθωση αυτή, χωρίς ταυτόχρονα να πρέπει να δαπανήσει ενέργεια και συστατικά αλλού. Η επιδιόρθωση αυτή όμως θέλει τον χρόνο της και σε αυτό η φύση δεν διαπραγματεύεται. Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει τρόπος να ζορίσουμε τον οργανισμό να βιαστεί επειδή θέλουμε και την επόμενη μέρα να βγούμε κυνήγι με τον ίδιο σκύλο. Είναι πολύ σημαντικό να δώσουμε στη φύση το χρονικό περιθώριο που χρειάζεται για να δουλέψει σωστά. Σε αντίθετη περίπτωση η δουλειά θα γίνει μισή και τότε υπάρχει ο κίνδυνος, οι μικρές βλάβες να γίνουν πολύ σοβαρότερες. Οι τένοντες μπορεί να χαλαρώσουν ή να σπάσουν, ενώ οι μυς ενδέχεται να παρουσιάσουν μυοπάθειες και σοβαρές θλάσεις. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε ο σκύλος θα πρέπει να απουσιάσει αρκετές ημέρες ή ακόμα και μερικές εβδομάδες από τον κυνηγότοπο.
Θα πρέπει λοιπόν να δούμε με πολύ διαφορετικό μάτι την ξεκούραση του σκύλου. Όχι σαν χαμένο κυνηγετικό χρόνο, αλλά σαν συντήρηση και φυσική αποκατάσταση του σκύλου, χωρίς την οποία μπορεί να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα.
