Οι άγραφοι νόμοι στο Κυνήγι Λαγού
Aξιοπρέπεια και αλληλοσεβασμός είναι στοιχεία χαρακτήρα που συνοδεύουν όσους κυνηγούς ξεχωρίζουν… Ωστόσο υπάρχουν και κάποιες στιγμές που μπορεί να παρασυρθούμε σε λάθος αντίδραση, όμως η μετέπειτα εξέλιξη θα καθορίσει το αν και το κατά πόσο είμαστε κυνηγοί με σωστή συμπεριφορά.
Το συμβάν που κατέληξε σε δικαστική διαμάχη θα σας περιγράψω εν συντομία. Δυο κυνηγοί που αναζητώντας διαφορετικά θηράματα, βρέθηκαν κάποια Κυριακή του Δεκέμβρη στον ίδιο κυνηγότοπο, κατέληξαν αργότερα στις δικαστικές αίθουσες μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Μακεδονίας, διεκδικώντας ο καθένας για λογαριασμό του την δικαίωση. Αφορμή στάθηκε ένας λαγός, αιτία η χειροδικία και μερικές φθορές στα αυτοκίνητα… Αμφότεροι υπέβαλαν μηνύσεις, οι φίλοι τους κατέθεσαν ως μάρτυρες και οι ίδιοι ξοδεύτηκαν για μετακινήσεις, δικηγόρους και δυο αναβολές. Ευτυχώς το Άγιο Πνεύμα των Χριστουγέννων τους έδωσε φώτιση, μετάνιωσαν, τα βρήκαν και απέσυραν. Ας “δούμε” όμως το περιστατικό, κι ας επιχειρήσουμε να μπούμε στη λογική των πρωταγωνιστών, αφού ένα παρόμοιο συμβάν μπορεί να μην είναι καθημερινό, δεν είναι όμως και εντελώς άγνωστο.
Κυνηγάμε λοιπόν σε κάποιο περδικότοπο ή μπεκατσότοπο με σκυλιά φέρμας ή με απορτατζίδικα σκυλιά σ’ ένα τσιχλότοπο, όταν από μακριά ακούμε κλαφουνητά από τα λαγόσκυλα που έχουν ξεφωλιάσει τον λαγό και με καταδίωξη τον οδηγούν προς το μέρος μας.
Πετάγεται μπροστά μας λοιπόν ο αυτιάς, τον τουφεκάμε, τον ξαπλώνουμε και μετά από λίγο καμαρώνουμε δίπλα στην αναπάντεχη επιτυχία μας.
Κάναμε καλά που ρίξαμε, ή δεν έπρεπε να συμμετέχουμε καθόλου σε μια κυνηγετική σκηνή που δικαιωματικά άλλοι πρωταγωνιστούσαν;
Στο δικαστήριο, αν αυτή η υπόθεση συνεχιζόταν, είναι βέβαιο πως οι δικαστές δεν θα έψαχναν το ποιος είχε δικαίωμα να τουφεκίσει, αλλά θα καταδίκαζαν εστιάζοντας περισσότερο στο ποιος χειροδίκησε, ποιος προκάλεσε, ποιος με δόλο κλώτσησε τις πόρτες και βούλιαξε τις λαμαρίνες του αυτοκινήτου. Και σε μια τέτοια περίπτωση, σίγουρα ο δικός μου φίλος ο λαγάς, πήγαινε χαμένος. Όμως οι άγραφοι κυνηγετικοί νόμοι, αυτοί που μας ήρθαν κληρονομιά από γενιές παλαιότερων και σοφότερων κυνηγαραίων άλλα λένε, και σίγουρα θα τον δικαίωναν τουλάχιστον στο σκέλος εκείνο που αφορά την μπαμπέσικη “κλοπή” του θηράματος.
Φανταστείτε το σκυλί σας φερμαρισμένο πίσω από την πουρνάρα, εσάς μακριά και κάποιο άγνωστο κυνηγό επειδή είδε τη σκηνή και βρέθηκε κοντά, να σας τουφεκάει την μπεκάτσα. Αν δεν πήγαινε το πιθανότερο είναι να προλαβαίνατε να πάτε, όπως και ο λαγοκυνηγός που βέβαιος για την συνέχεια μετά το ξεφώλιασμα, περίμενε καρτεράτος στο μονοπάτι.
Στο κυνήγι λαγού, δεκάδες αφτιάδες θηρεύονται κάθε χρόνο από περιστασιακούς λαγάδες. Μπορεί να είναι κυνηγοί που με σκυλιά ή και χωρίς αυτά, ψάχνουν για τσίχλες, φάσσες, πέρδικες, ορτύκια και μπεκάτσες. Μόνο το λαγό δεν έχουν κατά νου, όμως αν η μέρα ανήκει στις επιτρεπόμενες, κανείς δεν μπορεί να τους απαγορεύσει να τον τουφεκίσουν και να τον απολαύσουν στο τραπέζι τους. Είτε γιατί τυχαία ξεπετάχτηκε από τα πόδια μας, είτε γιατί τα πουλόσκυλα μας με σηκωμένη τρίχα στον σβέρκο, κάτι μύρισαν, πλησίασαν και τον ξεφώλιασαν, αυτός ο λαγός δικαιωματικά μας ανήκει, αν σταθούμε διπλά τυχεροί και μετά τον εντοπισμό ακολουθήσει και εύστοχη βολή.
Από εκεί όμως, μέχρι του σημείου να ρίξουμε σε θήραμα που γνωρίζουμε ότι άλλοι σκύλοι κι άλλοι κυνηγοί κόπιασαν να το εντοπίσουν, υπάρχει απόσταση, ίσως και δόλος. Μια καλοπροαίρετη ερμηνεία μπορεί να μας δικαιολογήσει για το ενδεχόμενο να αιφνιδιαστήκαμε… Τυπικά δεν υπάρχει παράβαση, όσους τόμους του ποινικού δίκαιου κι αν ξεφυλλίσουμε. Κυνηγάμε νόμιμα, κάποιο επιτρεπόμενο θήραμα βγήκε, του ρίξαμε, μας ανήκει.
Όμως εκείνοι οι άγραφοι νόμοι άλλα λένε. Λένε λοιπόν πως με τον λαγό ανά χείρας περιμένουμε, ή πηγαίνουμε προς τον λαγοκυνηγό, του λέμε τι έγινε και του δίνουμε τον αυτιά που κυνηγούσε και εμείς χτυπήσαμε. Αν είναι τυπικός θα μας πει ένα ευχαριστώ, θα μας δώσει ένα φυσίγγι και θα φύγει. Αν όμως είναι μερακλής και με μπέσα, σίγουρα θα το εκτιμήσει όπως πρέπει και ίσως μετά την πρώτη γνωριμία να ακολουθήσουν επαφές και στέριωμα δυνατής φιλίας. Δεν μας ανήκει αυτό το θήραμα παιδιά και το κακό ξεκινάει από την ώρα που θα θελήσουμε να το κρατήσουμε.
