Τα πάντα είναι ρευστά γύρω μας. Η καθημερινότητά μας βρίσκεται κάτω από καθεστώς μεγάλων πιέσεων, τα βράδια γύρω στις 20:00 η τακτική τηλεοπτική πληροφόρηση συνεχίζει να είναι απαισιόδοξη, κακά μαντάτα εξακολουθούν και υφίστανται σε οποιονδήποτε τομέα και το χειρότερο, στις καθημερινές μας συναντήσεις βλέπεις πρόσωπα που δεν χαμογελούν πια και δεν έχουν όρεξη ούτε για καλημέρα!

Του Νίκου Λιώδη 

Για όλους εμάς τους κυνηγούς, υπάρχει τουλάχιστον η προσδοκία και η λαχτάρα της έναρξης. Σκέψη που αν μη τι άλλο κάθε χρόνο μας κάνει χαρούμενους – ευτυχισμένους και μας ανεβάζει την διάθεση. Βλέπω εμένα και τους φίλους κυνηγούς, διαφοροποιημένους από το σύνολο. Χαμογελάμε μέσα μας, σκεφτόμαστε, ονειρευόμαστε, προσδοκούμε, χαλαρώνουμε, έχουμε μια απίστευτη για την εποχή διάθεση…

Πρόσφατα σε μια κοινωνική εκδήλωση είχα καθίσει σε ένα τραπέζι όπου η συζήτηση είχε “ανάψει”. Κυρίαρχο θέμα (για ακόμα μία φορά) η οικονομική κρίση και η πορεία της οικονομίας στην Ελλάδα…

Μαύρισε η ψυχή μου, η καλή μου διάθεση “έπεσε” πιο χαμηλά και από τις σόλες των παπουτσιών μου, το βλέμμα μου ήταν στο άπειρο και δεν έβλεπα την ώρα που η σύζυγος θα μου έλεγε το πολυπόθητο… “Δεν σηκωνόμαστε σιγά σιγά γιατί είναι η ώρα να φεύγουμε; Έχουμε και δρόμο μπροστά μας”.

Το μάτι μου έπεσε σε ένα μπρελόκ πάνω στο τραπέζι, με το ασημένιο κεφάλι ενός Σέττερ. Μια λάμψη στο μάτι μου για κάποια ξαπλωτή “φέρμα” μου εξίταρε την περιέργεια. Ποιος άραγε να είναι από τους συνφαγητές μου ο κάτοχός του; Σηκώθηκα από την θέση μου, πήγα στον κάτοχο του μπρελόκ και του το ζήτησα να το δω.

“Σέττερ” μου λέει, τα ξέρεις; “Κάτι έχω ακούσει”, του απαντώ και συγχρόνως του κάνω την ερώτηση: “Κυνηγάς;”. “Ναι”, μου είπε και ένα αυθόρμητο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα πρόσωπά μας αλλάζοντας αυτόματα τη διάθεση μας.

“Άνθρωπέ μου που ήσουν τόσες ώρες, κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να τα πούμε”, μου πρότεινε. Για τις επόμενες δύο ώρες, που πέρασαν χωρίς να το καταλάβω, ήμασταν οι μοναδικοί δύο, σε μια συντροφιά εξήντα ατόμων, που γελούσαμε τόσο δυνατά, αφού ακουγόμασταν από τα Βόρεια προάστια της Αθήνας μέχρι την πιο μακρινή Αλπική ζώνη της Ελλάδος – και δεν ήταν το κρασί που έφερε ευφορία. Απλά, πολύ απλά, συζητούσαμε για το κυνήγι και για τις αγαπημένες φάσεις με τα σκυλιά για τα ιδανικά φυσίγγια της έναρξης, για τους οικονομημένους οίκο(παρά)λόγους που μετράνε τους πληθυσμούς του κότσυφα στο Χαλάνδρι και το Μαρούσι.

Την επόμενη μέρα μείωσα δραματικά τον αριθμό των τσιγάρων που άναβα καθημερινά, άρχισα να ανεβαίνω τους ορόφους με τις σκάλες αφήνοντας στην ησυχία του το ασανσέρ, στην οθόνη του κομπιούτερ μου έβαλα τον τελευταίο λαγό της περσινής κυνηγετικής περιόδου μαζί με τα σκυλιά μου και τον καλύτερο μου φίλο συνκυνηγό και έκοψα τις μεσημεριανές παραγγελίες στην απέναντι πιτσαρία. Συνειδητοποίησα ότι το εργασιακό περιβάλλον στην εταιρία μου με κοιτάει καχύποπτα για τις αλλαγές που βλέπει και σίγουρα κάτι περίεργο θα έχουν βάλει με το μυαλό τους.. π.χ. ότι κάτι θα έπαθα και άλλαξα τόσο ξαφνικά συνήθειες και συμπεριφορά.. Με βλέπουν να κρατώ συνέχεια ένα ημερολόγιο και να σημειώνω. Έχουν ανησυχήσει …

Ο κυνηγός μετράει τις μέρες μέχρι την έναρξη και φτερουγίζει η ψυχή του. Σημειώνει στο ημερολόγιό του τις ελλείψεις σε φυσίγγια και σε εξοπλισμό. Ενημερώνει τις σημειώσεις του για τα εμβόλια των σκύλων του και τα αντιπαρασιτικά χάπια. Η ψυχή του πετάει ψηλά ή γιατακιάζει με ασφάλεια όταν βρίσκεται με όμοιούς του ή με ανθρώπους που μπορούν να τον καταλάβουν – εκείνον και τις ανάγκες του. Και η δική μου ανάγκη είναι τα σκυλιά μου να παραμείνουν υγιέστατα και σε φόρμα.

Το κυνήγι του αγριοκούνελου έχει τις δικές του ανάγκες για τις καταστάσεις που εμείς οι κυνηγοί του πρέπει να αντιμετωπίσουμε.Το ιδανικό όπλο και τα φυσίγγια σε αυτό το κυνήγι, με έχουν απασχολήσει πολλά χρόνια. Τα συμπεράσματά μου τα έβγαλα με την μέθοδο των δοκιμών των σημειώσεων και του “αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις”.

Με το παρόν άρθρο που αφορά το όπλο και τα ιδανικά φυσίγγια, δεν διεκδικώ να μεταφέρω στον αναγνώστη τις γνώσεις που θα μπορούσε να μεταφέρει ο ειδικευμένος αρθρογράφος για όπλα και βλητική, γιατί πολύ απλά δεν τις έχω. Οι γνώσεις αυτών των ανθρώπων μπροστά στις δικές μου, είναι επιπέδου master. Ο Σοφοκλής Κοσκινάς και ο Μηνάς Ιορδάνογλου, είναι οι «καθηγητές» που μπορούν να απαντήσουν σε όλα τα ερωτήματα που τυχόν σας δημιουργούνται και σε εκείνους θα τρέξω και εγώ για βαθύτερη και πιο τεκμηριωμένη γνώση και άποψη, όταν θα έχω κάποια εξειδικευμένη ερώτηση μετά από δοκιμή ή «πάθημα».

Το συγκεκριμένο κυνήγι θεωρείται από τα δύσκολα. Περπάτημα, σκαρφάλωμα και αντίξοες καιρικές συνθήκες με υψηλές θερμοκρασίες, μεγάλη υγρασία στην ατμόσφαιρα και εύκολα γυρίσματα του καιρού.

Ο τύπος του όπλου που προτιμώ, είναι το λειόκανο, ημιαυτόματο – αυτογεμές ή αλλιώς η γνωστή μας καραμπίνα, που αποτελεί την σύγχρονη εκδοχή των λειόκαννων. Καραμπίνα, γιατί μου παρέχει μεγαλύτερη δύναμη πυρός, γνωρίζοντας τα μειονεκτήματα που έχει έναντι των δίκαννων, δηλαδή της στιγμιαίας αλλαγής φυσιγγίου ή της αλλαγής σύσφιξης – τσοκ, της αισθητικής και της παράδοσης. Δεν βρίσκω λόγους να κυκλοφορώ στα άγρια – απρόσιτα και γεμάτα υγρασία με αλάτι ξεροτόπια με ένα χειροποίητο κομψοτέχνημα που η τιμή του αγγίζει τις κάποιες χιλιάδες εύρω και να ‘χω στο νου μου μην ακουμπήσει το κοντάκι στη πέτρα και στον ασπάλαθο και πάθω εγκεφαλικό από την γρατσουνιά.

Μου αρέσει να τα βλέπω όμως σε Ευρωπαίους φίλους κυνηγούς – σε αυτούς που φοράνε τραγιάσκα, καρό σακάκι και γραβάτα όταν πάνε στο κυνήγι σε κάτι απίθανα “χτενισμένα” ιδιωτικά κτήματα, με τον φασιανό να μην μπορεί να πάρει τον αέρα από την υψηλών πρωτεϊνών διατροφή. Καραμπίνα, γιατί το θήραμα στον ξερονήσι έχει πάρα πολλές ευκαιρίες διαφυγής και η ίδια η φύση το έχει προικίσει με μεγάλη ταχύτητα και εξυπνάδα στην διαδρομή του προς την “κουνελότρυπα”. Τρίτο φυσίγγι, μόνο η καραμπίνα μου δίνει την δυνατότητα να έχω και το θεωρώ απαραίτητο σε αυτό το κυνήγι. Οι ευκαιρίες θήρευσης είναι πολύ περισσότερες από το κυνήγι του λαγού και οι άτυχες πρώτες και δεύτερες βολές είναι συνηθέστατες, λόγω των ελιγμών, των απίστευτα γρήγορων διαδρομών διαφυγής και των πολύ “κλειστών” και πυκνών τόπων που του δίνουν την ευκαιρία της κάλυψης και απόκρυψης. Το όπλο το προτιμώ βραχύκαννο, να διαθέτει κάνη 61cm έως και 66cm.

Η κοντή κάνη μου δίνει την αίσθηση της γρήγορης σκόπευσης και είναι θέμα εμπειρίας ή γρήγορης επώμησης, αφού μαθηματικά οι μισές και πλέον τουφεκιές, είναι «μπηχτές» λόγω του αιφνιδιασμού που σου κάνει το θήραμα κατά την διαφυγή του. Το όπλο βοηθάει τα μέγιστα να είναι εμπροσθόβαρο, αφού το σύνολο των βολών είναι με την κάνη στραμμένη προς το έδαφος.

Εάν πρέπει να είναι ελαφρύ ή βαρύ, είναι θέμα σωματότυπου, αντοχών και της αίσθησης που δίνει η ερμηνεία της λέξης στιβαρότητα στα χέρια του καθένα από εμάς. Με σιγουριά όμως, θα σας πρότεινα το όπλο να διαθέτει αορτήρα, γιατί εξυπηρετεί στο περπάτημα (και πιστέψτε έχει πολύ), και παρέχει ασφάλεια. Δύο καραμπίνες χρησιμοποιώ στο αγριοκούνελο και οι δύο είναι με σύστημα αερίων. Έχουν μειωμένο λάκτισμα σε σχέση με τις καραμπίνες με σύστημα αδράνειας και τις καραμπίνες με σύστημα ελατήριου και αισθητά μειωμένο κλώτσημα από όλα τα αλληλεπίθετα δίκαννα που έχω δοκιμάσει. Στο λάκτισμα δίνω πολύ μεγάλη σημασία γιατί σε αυτό το κυνήγι ρίχνεις 25-30 φυσίγγια Μ.Ο- δεν είναι βέβαια σαν το τσιχλοκυνήγι, αλλά αν ρίχνεις 25-30 φυσίγγια σε κάθε έξοδο, μετά από τέσσερις-πέντε συνεχόμενες εξόδους, υπάρχουν επιπτώσεις στον ώμο που επωμίζεις και είναι αρκετές οι μέρες που έχουν δύο εξόδους πρωί και απόγευμα.

Τότε ο μέσος όρος θα αυξηθεί στα 50 φυσίγγια ημερησίως, δύο κουτιά δηλαδή (στατιστικά στοιχεία για τις εταιρίες κατασκευής φυσιγγίων, μήπως το τμήμα marketing κάποιας, δοκιμάσει να λανσάρει στην αγορά εξειδικευμένα φυσίγγια για αυτό το κυνήγι, πρωτοτυπώντας έναντι του ανταγωνισμού της και διεκδικώντας νέα μερίδια από την αγορά). Φτάσαμε και στο σημείο αναφοράς των φυσιγγίων σε συζητήσεις μεταξύ κυνηγών, κυνηγών και εμπόρων, εμπόρων και εταιριών παραγωγής. Οι προτάσεις στις σελίδες των οδηγών αγοράς είναι άπειρες, οι επιλογές στα εμπορικά καταστήματα επίσης και η απόφαση καθαρά υποκειμενική για τον καθένα. Μια μέρα ήθελα να εκμαιεύσω την γνώμη του Σοφοκλή Κοσκινά σε μια συνάντηση στα γραφεία του στο περιοδικού, πίνοντας πρωινό καφέ. Ο Σοφοκλής, ήξερα ότι ήταν ιδανικά ο ειδικός να μου απαντήσει τεκμηριωμένα και υπεύθυνα σε όποια ερώτηση αφορούσε όπλα και φυσίγγια, ακόμα και off the record γιατί ξέρει βαθιά το αντικείμενο και οι γνώσεις του είναι αστείρευτες.

Μου έδωσε την σοφότερη απάντηση στην ερώτηση ποιο θεωρεί καλύτερο φυσίγγι, ιδανικό μέγεθος σκαγιών και τέλεια γόμωση. Σήκωσε το χέρι και μου έδειξε στον τοίχο πίσω από την πλάτη μου. Γύρισα και είδα τέσσερις πίνακες δοκιμών, σε φυσικό μέγεθος, που διακοσμούσαν το τοίχο του γραφείου του, με αντίστοιχες τέσσερις διαφορετικές συγκεντρώσεις σκαγιών, ο κάθε ένας με διαφορετικές σημειώσεις από μπλε μαρκαδόρο.

“Νικόλα αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να πάρεις απόλυτες απαντήσεις στο ερώτημά σου -δοκιμές σε πίνακες με σημειώσεις για να βρεις τις απαντήσεις από τα δικά σου συμπεράσματα- το φυσίγγι είναι προσωπικό θέμα του καθένα, συνδέεται άριστα με την ψυχολογία και τον ψυχισμό μας”.

Αυτή ήταν η απάντηση, που περιείχε όλη την αλήθεια που έψαχνα. Αυτό προτείνω και για σας. Εγώ θα προσπαθήσω να συνοψίσω προσωπικά συμπεράσματα για τον αναγνώστη που τον ενδιαφέρει να κυνηγήσει κάποια φορά και δεν έχει κυνηγήσει ακόμα τον “μικρόσωμο αυτιά”. Το βάρος του αγριοκούνελου, είναι κατά μέσο όρο ενάμιση κιλό. Οι ζωικοί ιστοί του, είναι μαλακότεροι του λαγού. Το θήραμα, το έχουμε στο “ξεπέταγμα” αφού το κυνηγάμε περπατητό “καβάλα” στα σκυλιά, η τουφεκιά μας είναι περίπου στα δέκα πέντε με είκοσι μέτρα. Αν το τουφεκίσουμε κοντύτερα από αυτή την απόσταση, θα το γεμίσουμε σκάγια και θα το “χαλάσουμε”. Τα “ψιλά σκάγια” έχουν μεγαλύτερη διάτρηση και η γούνα του είναι πολύ μαλακή-απαλή για να φοβηθείς και να θες να το γεμίσεις μολύβι για να το καταβάλεις. Ένα θήραμα θα καταβληθεί σίγουρα με 3-4 σκάγια. Και 2 να πάρει στα βολικά θα το πιάσουν ύστερα τα σκυλιά.

Κάποιος θα μπορούσε να το καταβάλει και με 9άρια ή 10άρια στα δέκα μέτρα, απλά όταν το μαγειρέψει θα μασάει μολύβι και θα γεμίζει τα σφραγίσματα στο στόμα του. Το καθάρισμά του καλύτερα να μην το συζητήσουμε. Εγώ κυνηγάω σε τόπο με πολύ πυκνό, σχεδόν αδιαπέραστο, πάντα περπατητά και “καβάλα” στα σκυλιά έχοντας το θήραμα στο ξεπέταγμα. Γνωρίζοντας ότι σχεδόν πάντα θα πάρει πορεία προς τα βράχια και την θάλασσα, δεν αιφνιδιάζομαι εύκολα και του δίνω την ευκαιρία κάποιων μέτρων διαφυγής. Χρησιμοποιώ σύσφιξη ****άστρα τις μέρες με άπνοια ανέμων και ***άστρα όταν έχω 4-5 μποφόρ θαλάσσης και μεγάλα ποσοστά υγρασίας.

Μου αρέσει μια γόμωση 32gr και νούμερο σκαγιών ιδανικά 6,5 με το νούμερο 6 να είναι το συνηθέστερο στην αποθήκη του όπλου μου και το 7 όταν για κάποιο λόγο έχει έλλειψη το 6 στο μαγαζί του νησιού που παίρνω προμήθειες. Τα φυσίγγια είναι με κλείσιμο 6αστέρι και έχω βρει ιδανικά τα φυσίγγια βύσματος «τύπου» μάλλινη τάπα. Ιδανική, μαλακή, σίγουρη τουφεκιά και πολυδοκιμασμένη. Θα ήθελα να δω το αποτέλεσμα με 30gr γόμωση σε πίνακα δοκιμών με όλο το πιο πάνω συνδυασμό αλλά δεν βρίσκω. Η 28gr γόμωση μπορεί υπό συνθήκες να είναι κάτι, αλλά μιλήσαμε και για τον ψυχολογικό παράγοντα του καθένα παραπάνω και έτσι την αφήνω σαν σκέψη. Το 6άρι σκάγι μπορεί και να σπάσει το κλαδί του πυκνού την ώρα που μας «παίζει το θήραμα» σκίνο – σκίνο πριν το ξεπέταγμα.Προς θεού μεγάλη προσοχή στην επιλογή φυσιγγίων με διασπορέα και ανοιχτή σύσφιξη στην κάνη που μπορεί να δοκιμάσουν κάποιοι.  Ο κίνδυνος αφορά τα σκυλιά που εύκολα  θα τα «σκαγιάσουμε» αν δεν είμαστε ιδιαίτερα προσεχτικοί στο πάτημα της σκανδάλης. Μπορεί η διασπορά να μας παρέχει ανοιχτή τουφεκιά, άρα μεγαλύτερη σιγουριά, αλλά οι κίνδυνοι που δημιουργούνται είναι μεγάλοι. Η οικονομική κρίση και τα προβλήματα ας μην επηρεάσουν την προσοχή και τις επιλογές μας.

Πάντα να έχουμε κατά νου, ότι το «άδειο όπλο σκοτώνει» και όταν είμαστε με μαυρισμένη ψυχή και θολωμένο μυαλό από τα προβλήματα, καλύτερα να μην βγαίνουμε στο βουνό με όπλο. Είναι προτιμότερο να παίρνουμε τους τετράποδους συντρόφους μας και να τους πηγαίνουμε μια χαλαρή βόλτα να ξεδίνουν, ενώ παράλληλα εμείς θα γαληνεύουμε δια μαγείας.

Μια συμβουλή “Χαμογελάτε… και θα κάνετε τους άλλους να ανησυχούν”…