Είναι γνωστό ότι ένα από τα δημοφιλέστερα θηράματα των Ελλήνων κυνηγών είναι ο αγριόχοιρος, που είναι και το μοναδικό μεγάλο θήραμα, του οποίου το κυνήγι επιτρέπεται στην Ελλάδα.
Είναι ξεκάθαρο ότι τα κίνητρα καθενός κυνηγού είναι διαφορετικά και ο καθένας από εμάς βλέπει το κυνήγι, μέσα από το δικό του πρίσμα. Κάθε άποψη είναι σεβαστή και θα ήταν λάθος να υποστηρίξουμε ότι το κυνήγι ενός θηράματος, είναι καλύτερο από το κυνήγι ενός άλλου, ή ότι οι κυνηγοί θα πρέπει να σκέπτονται όλοι κατά τον ίδιο τρόπο. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πέρα από τις προτιμήσεις μας, παίζουν ρόλο και άλλα πράγματα, όπως οι δυνατότητές μας. Δεν μπορούμε όλοι να απολαμβάνουμε αυτό που μας αρέσει, διότι υπάρχουν και εξωγενείς παράγοντες που μας το απαγορεύουν. Ο κάτοικος για παράδειγμα ενός νησιού στα Δωδεκάνησα, δεν μπορεί να χαρεί το κυνήγι του αγριόχοιρου, όπως δεν μπορεί ο κάτοικος της Κρήτης να απολαύσει το κυνήγι των υδροβίων κ.ο.κ.
Το κυνήγι του αγριόχοιρου απαιτεί άριστη οργάνωση και δεν ενδείκνυται για ανθρώπους που δεν έχουν άριστη γνώση της περιοχής. Προσωπικά θεωρώ, ότι η άριστη γνώση της περιοχής είναι θέμα μη διαπραγματεύσιμο και δεν θα κυνηγούσα ποτέ αυτά τα ζώα σε άγνωστο τόπο, έστω κι αν γνώριζα, ότι σε κάθε θάμνο από κάτω, κοιμάται και από ένα γουρούνι. Αυτός είναι και ο λόγος που υπακούω τυφλά τις προσταγές του αρχηγού της παρέας, όποτε θα βρεθώ με την παρέα μου, χωρίς να κάνω καμία κίνηση, αν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για την ασφάλεια των γύρω μου και βέβαια τη δική μου.
Είναι γνωστό σε όλους, ότι αυτό το είδος κυνηγίου είναι ένα αγκάθι, που καρφώνει την καρδιά της κυνηγετικής οικογένειας, διότι έχουμε θρηνήσει δυστυχώς θύματα, εξαιτίας της επιπολαιότητας με την οποία θύτες ή και θύματα, αποφάσισαν να κινηθούν χωρίς να ενημερώσουν την παρέα, ή να πυροβολήσουν χωρίς να βεβαιωθούν για το στόχο τους. Ορισμένοι κανόνες ασφάλειας, παρά το γεγονός ότι έχουν καταντήσει κλισέ, δεν τηρούνται και η υπερβολική σιγουριά, η επιπολαιότητα, ή η συνήθεια ορισμένων, οδηγεί στο μοιραίο λάθος.
Αναμφισβήτητα όλοι θέλουμε να «πάρουμε» το θήραμα και όλοι μέσα μας έχουμε την ελπίδα ότι θα είμαστε οι τυχεροί της ημέρας, που θα συναντηθούν τα βλέμματά μας με εκείνα του αγριόχοιρου πριν τραβήξουμε τη σκανδάλη. Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η ζωή κανενός αγριόχοιρου, δεν έχει την αξία της ζωής ενός ανθρώπου, είτε πρόκειται για τη δική μας, είτε για τη ζωή κάποιου άλλου.
Ένα λάθος σε αυτό το κυνήγι είναι μοιραίο, σπάνια επανορθώνεται και θα ταλανίζει για όλη του τη ζωή, εκείνον που τράβηξε τη σκανδάλη και στέρησε τη ζωή του φίλου, του συγγενή, του αδελφού, του πατέρα ή του παιδιού. Υπάρχουν ορισμένοι κανόνες ασφάλειας, τους οποίους θα πρέπει να τηρούμε απαρέγκλιτα χωρίς αναστολές, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς διαμαρτυρίες. Άλλωστε ορισμένα πράγματα ρυθμίζονται δια νόμου και ορισμένα άλλα θα έπρεπε να ρυθμιστούν. Να ‘χει ο Θεός καλά, τον Κιλτίδη που εισάκουσε τις εισηγήσεις ορισμένων Ομοσπονδιών πριν από μερικά χρόνια και θέσπισε νομοθετικά το πορτοκαλί γιλέκο σε αυτό το είδος κυνηγίου. Πιστεύω ότι η χρήση του έχει σώσει ανθρώπινες ζωές και έχει βάλει πολλούς σε θέση ευθύνης, απέναντι στον εαυτό τους αλλά και το συνάνθρωπό τους. Γνώμη μου είναι ότι οι θηροφύλακες θα πρέπει να δείχνουν μηδενική ανοχή σε τέτοιου είδους παραβάσεις, δηλαδή σε όποιον ανεγκέφαλο δεν θέλει να πειθαρχήσει σε αυτό το μέτρο, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του και τη ζωή των άλλων.
Οι παρέες, θα πρέπει μόνες τους να ρυθμίζουν αυτό το θέμα και να υποχρεώνουν όποιον συμμετέχει σε κυνήγι αγριόχοιρου, να φορά πορτοκαλί ρούχα χωρίς να δέχονται εξαιρέσεις για οποιονδήποτε. Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου.
Πρέπει οπωσδήποτε να ξεκαθαρίσει το θέμα της ασύρματης επικοινωνίας. Βρισκόμαστε στο 2021 και ο καθένας είναι σε θέση να επικοινωνεί από κάθε γωνιά της γης, με όποιον θέλει, όπου κι αν είναι. Κατά ένα περίεργο τρόπο στους κυνηγετικούς κύκλους κυκλοφορεί η αντίληψη ότι η ασύρματη επικοινωνία στο κυνήγι απαγορεύεται. Αυτό που απαγορεύεται είναι η χρήση του Vhf για συντονισμό της θήρας και όχι για την προσωπική ασφάλεια του καθενός.
Βέβαια για ορισμένα είδη επικοινωνίας VHF, CB κ.λπ. απαιτούνται ειδικές άδειες από το εν λόγω Υπουργείο, το οποίο ουδεμία σχέση με το κυνήγι έχει. Η επικοινωνία είναι καταρχήν ζήτημα ασφάλειας. Κάποτε η επικοινωνία γινότανε με φωνές ή με ντουντούκες. Σήμερα υπάρχουν μέσα, τα οποία θα πρέπει να αξιοποιούμε για την ασφάλειά μας. Σε ορισμένες χώρες σε τέτοιου είδους κυνήγια, η ασύρματη επικοινωνία είναι υποχρεωτική και όσοι ταξιδεύουμε σε ξένες χώρες διαπιστώνουμε, ότι παντού χρησιμοποιείται ευρέως. Πρέπει λοιπόν να σταματήσει αυτό το κρυφτούλι και να ξεκαθαρίσει το θέμα μια κι έξω, έχοντας υπόψη ότι ακόμη και τα παιδάκια κρατούν κινητά τηλέφωνα και επικοινωνούν με όποιον θέλουν, όπου κι αν είναι.
Ένας εξίσου βασικός κανόνας για την ασφάλειά μας στο κυνήγι του αγριόχοιρου, είναι να μην μετακινούμαστε ούτε χιλιοστό από τη θέση μας, χωρίς να ενημερώσουμε τους υπόλοιπους κυνηγούς. Φανταστείτε πόσο τραγική μπορεί να είναι η εξέλιξη, αν και κάποιος άλλος κάνει την ίδια σκέψη με εμάς και μετακινηθεί αθόρυβα. Αυτόματα θα βρεθούμε και οι δύο εκτός θέσης, με κίνδυνο της ζωής μας, είτε από τα βόλια των συναδέλφων μας, είτε από τα δόντια του αγριόχοιρου.
Δεν στεκόμαστε ποτέ επάνω στο μονοπάτι, που περιμένουμε να περάσει το θήραμα. Αν αστοχήσουμε, ή αν το τραυματίσουμε μπορεί ακόμη και να μας σκοτώσει προκειμένου να φύγει. Πριν μερικά χρόνια σε κυνήγι που είχαμε πάει στην Πελοπόννησο με την παρέα του φίλου μας του Δημήτρη του «Καφέ» (κατά κόσμον Γκαβρού), ο «διάσημος» (κατά κόσμον Γιάννης Νταής), πυροβόλησε τον αγριόχοιρο ο οποίος έπεσε επί τόπου, χωρίς να κινείται έστω και ελάχιστα, για δέκα λεπτά. Οι κυνηγοί μαζεύτηκαν κοντά, τα σκυλιά απολάμβαναν το αποτέλεσμα του κόπου τους και ετοιμάστηκαν τα σχοινιά για τη μεταφορά. Ξαφνικά το νεκρό (φαινομενικά) ζώο, σηκώνεται επάνω και εξαπολύει επίθεση σε σκύλους και ανθρώπους. Ευτυχώς που φάνηκε ψύχραιμος και άξιος, ο αρχηγός της παρέας ο Δημήτρης ο «Καφές» και με ένα μονόβολο πρόλαβε τα χειρότερα.
Αυτό το είδος του κυνηγίου χρειάζεται σύνεση, συστολή, σκέψη και γρήγορες αντιδράσεις για να μην μετατραπεί η διασκέδαση σε τραγωδία, όπως δυστυχώς έχει γίνει ουκ ολίγες φορές.
