Δεν είναι μόνο το θήραμα που συναντά ο σκύλος στον κυνηγότοπο. Υπάρχουν και άλλοι οργανισμοί οι οποίοι βρίσκονται εκεί και περιμένουν να … γνωρίσουν το σκύλο σας. Επιστρέφοντας από ένα εκπαιδευτικό ή από μία εξόρμηση, εκτός από ωραίες εικόνες μπορεί να φέρετε στο σπίτι σας και άλλα «πράγματα».
Ένας κυνηγότοπος μπορεί να είναι ένα «βιολογικό ναρκοπέδιο». Πέρα από την φυσική ομορφιά του τοπίου και την συγκίνηση της θηρευτικής δραστηριότητας, ο κυνηγότοπος ενδεχομένως να κρύβει πολλούς και διαφορετικούς εχθρούς για τον σκύλο σας. Στην πραγματικότητα όσο πιο πολυσύχναστη κυνηγετικά είναι μια περιοχή, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στις αστικές περιοχές, σε διάφορα πάρκα, στα οποία μοιραία συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός σκύλων από πολλά νοικοκυριά μαζί με αδέσποτα. Ακόμα και αν για κάποιο λόγο βρεθείτε μόνος σας σε έναν δημοφιλή κυνηγότοπο, ο κίνδυνος εξακολουθεί να είναι παρών, διότι πολλά από αυτά που καραδοκούν τον σκύλο σας ζουν για πολλούς μήνες στο περιβάλλον και είναι ανθεκτικά στις εξωτερικές συνθήκες. Ορισμένα εντερικά παράσιτα είναι ένα τυπικό παράδειγμα. Τα ενήλικα ζουν στο έντερο ενός σκύλου και παράγουν αβγά, τα οποία αποβάλλονται στο περιβάλλον με τα κόπρανα και ακολούθως καθώς τα κόπρανα αποσυντίθεται, τα αβγά αυτά διασπείρονται.
Ο δικός σας σκύλος καθώς ψάχνει έρχεται σε επαφή με τα αβγά (τα οποία είναι τόσο μικρά που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι και παράγονται σε μεγάλους αριθμούς) και τελικά τα καταπίνει. Τα αβγά στο έντερό του εκκολάπτονται και τελικά ενηλικιώνονται σε τέλεια παράσιτα, τα οποία ασκούν την βλαπτική τους δράση. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται άμεσος βιολογικός κύκλος του παρασίτου διότι το αβγό (η μολύνουσα μορφή) μεταδίδεται από σκύλο σε σκύλο άμεσα χωρίς την παρεμβολή άλλου οργανισμού. Προσοχή όμως. Δεν είναι πάντα ένοχος κάποιος άλλος σκύλος. Πολλά από αυτά τα εντερικά παράσιτα ταλαιπωρούν και άλλα θηλαστικά τα οποία ζουν στη φύση και συγγενεύουν βιολογικά με τον σκύλο όπως πχ οι λύκοι, τα τσακάλια και οι αλεπούδες.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα εξωπαράσιτα, δηλαδή τους ψύλλους και τα τσιμπούρια. Τα «ζουζούνια» αυτά απαντώνται στη φύση έτσι κι αλλιώς και θα πρέπει να το θεωρείτε ως δεδομένο ότι σε κάθε κυνηγότοπο αφθονούν.
Ορισμένα από τα τσιμπούρια αυτά φέρουν και την ερλίχια, ένα ειδικό παράσιτο του αίματος το οποίο προκαλεί την ερλιχίωση, μια ασθένεια η οποία χαρακτηρίζεται από αναιμία, αυτόματες αιμορραγίες, εξάντληση κλπ. Οι ψύλλοι με τη σειρά τους προκαλούν τρομακτικό ερεθισμό και την συχνότερη αλλεργική πάθηση των σκύλων, την αλλεργική από ψύλλους δερματίτιδα. Ακόμα όμως και αν οι επιπτώσεις των εξωπαρασίτων δεν φτάσουν στις πιο σοβαρές μορφές τους, ακόμα και αν ο αριθμός των ζωυφίων αυτών είναι μικρός, η ενόχληση και ο εκνευρισμός που προκαλούν στον σκύλο μπορεί να εκδηλωθούν ως αδιαφορία για το κυνήγι, επιθετικότητα σε άλλους σκύλους, δύστροπη συμπεριφορά κλπ.
Στην κατηγορία των εξωπαρασίτων υπάγονται και οι σκνίπες αλλά και τα κουνούπια. Η ενόχληση που αυτά προκαλούν είναι αμελητέα αλλά είναι φορείς των αιτίων της λεϊσμανίασης και της διροφιλαρίασης αντίστοιχα. Τα έντομα αυτά πετούν και επιτίθενται τις βραδινές ώρες, όμως γίνονται ιδιαίτερα επιθετικά το χάραμα και το σούρουπο. Υπάρχει διάχυτη μια εντύπωση ότι το καλαζάρ το κολλάει ο σκύλος κυρίως στο κλουβί του, στο σπίτι του ιδιοκτήτη του. Δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία να υποστηρίζουν την άποψη αυτή και η κοινή λογική λέει πως κάλλιστα μπορεί μια σκνίπα να είναι μολυσμένη και στην άγρια φύση. Με δεδομένο μάλιστα πως η αλεπού θεωρείται ως «δεξαμενή» (ο διεθνής όρος είναι ρεζερβουάρ) του παρασίτου στη φύση, είναι πολύ πιθανό όπου υπάρχουν αλεπούδες να υπάρχουν και μολυσμένες σκνίπες.
Στην ερώτηση «πως μπορώ να προστατεύσω τον σκύλο μου», η απάντηση είναι απλή: βασιζόμενος στο τρίπτυχο αντιπαρασιτικά χάπια, αμπούλες , περιλαίμιο. Αυτά είναι η πρώτη γραμμή άμυνας και πρέπει να χορηγούνται ή να εφαρμόζονται με σύστημα και πριν συμβεί η «επαφή». Παρόλα αυτά -ειδικά για το καλαζάρ- δεν υπάρχει ποτέ 100% προστασία. Το απόλυτο δεν μπορεί κανένας να το πετύχει. Μια καλή συμβουλή είναι να αποφεύγετε αν είναι δυνατόν τη διανυκτέρευση στον κυνηγότοπο.
Επίσης να προτιμάτε να φέξει καλά για να βγείτε από το αυτοκίνητο και όχι από τα μαύρα χαράματα. Η καλή διατροφή παρέχει τα απαραίτητα συστατικά για να μπορέσει ο οργανισμός να αμυνθεί. Η λογική κόπωση δεν δημιουργεί προβλήματα, αλλά η υπερεξάντληση του ζώου το καθιστά ευάλωτο και για αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται. Οι εμβολιασμοί είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίοι διότι εκτός από τα πάσης φύσεως παράσιτα που προαναφέρθηκαν, υπάρχουν και άλλοι μικροοργανισμοί όπως πχ ο ιός του τύφου, ο ιός της μόρβας κλπ. Ειδικά μάλιστα αν μιλάμε για κουτάβια ο κίνδυνος πολλαπλασιάζεται. Αρκετοί ιδιοκτήτες αμελούν να εμβολιάσουν τα ενήλικα σκυλιά τους με αποτέλεσμα τα ζώα αυτά να γίνονται φορείς και να διασπείρουν τους ιούς. Βέβαια οι ιοί αυτοί δεν αντέχουν στο περιβάλλον όσο τα παράσιτα. Όμως αν συμβεί να περάσετε με το κουτάβι σας από εκεί που πριν από λίγες ώρες πέρασε ο μολυσμένος σκύλος κάποιου άλλου, τότε είναι πιθανό να υπάρξουν δυσάρεστες εξελίξεις.
