Η άλκη (moose στα αγγλικά) είναι το μεγαλύτερο ελάφι παγκοσμίως. Έχει ευρεία κατανομή, καθώς συναντάται σε όλη την βόρεια Παλαιαρκτική και φυσικά υπάρχουν πολλά υποείδη που έχουν παρόμοια εμφάνιση και διαφέρουν κυρίως ως προς το μέγεθος.
Κείμενο: Νίκος Οικονομίδης
Τα μεγαλύτερα ζώα βρίσκονται στην ανατολική Σιβηρία και την Δυτική Αλάσκα, ένθεν κακείθεν του Βερίγγειου πορθμού, δηλαδή, με τους επιστήμονες να επισημαίνουν, ότι διέσχισαν τον πορθμό όταν ήταν παγωμένος, μεταναστεύοντας από την Ασία στην Αμερική. Εκεί, τα μεγάλα αρσενικά έχουν βάρος700 κιλά και ύψος 190 εκατοστά το ακρώμιο, ενώ τα κέρατά τους ξεπερνούν σε πλάτος τα 150 εκατοστά, φτάνοντας σε σπάνιες περιπτώσεις, ως και τα 180 εκατοστά.
Προτίμηση στην Σιβηρία
Ανάμεσα στις δύο περιοχές, προτίμησα την Σιβηρία, αφενός γιατί η κυνηγετική πίεση είναι μικρότερη και αφετέρου το κόστος του κυνηγετικού ταξιδιού είναι στα 2/3 σε σχέση με αυτό της Αμερικής. Έτσι, αρκετούς μήνες πριν, ξεκίνησα τον σχεδιασμό αυτού του κυνηγίου – εκστρατεία.
Χρησιμοποίησα πάλι τον Srdja Dimitrievic και ακολουθώντας τις συμβουλές του έκλεισα πτήση τότε, για τις 9 Σεπτεμβρίου προς Μόσχα με το ισπανικό πρακτορείο Foster, καθώς αντιπροσώπευε την Ρωσική Ut Air που θα χρησιμοποιούσα στη συνέχεια και που δεν είναι προσβάσιμη από το διαδίκτυο.
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν φθάνοντας στο Ελ. Βενιζέλος στις 04:00, η κοπέλα στο γραφείο της Turkish Airlines μου είπε πως δεν υπήρχε εισιτήριο στο όνομά μου.
Έτσι γύρισα σπίτι και περίμενα να ξημερώσει βρίζοντας θεούς και δαίμονες. Δεν θέλω να σας κουράσω με λεπτομέρειες, η ουσία είναι πως η υπάλληλος του εν λόγω πρακτορείου τα μπέρδεψε και δεν είχα εισιτήριο. Αν επρόκειτο για μία απλή μετάβαση σε προορισμό που εξυπηρετείται τακτικά δεν θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα. Όταν όμως έχεις τέσσερις πτήσεις, εκ των οποίων οι δύο δεν γίνονται και τόσο συχνά, η κατάσταση περιπλέκεται και απαιτείται πλήρης επανασχεδιασμός.
Τα καλά νέα
Δύο μέρες μετά βρέθηκε θέση, και το μεσημέρι της 12ης Σεπτεμβρίου, προσγειώθηκα στο Anadyr, πρωτεύουσα της επαρχίας Chukotka και τελευταία Ρωσική πόλη πριν τον ωκεανό (μπείτε στον κόπο να τη βρείτε στο Google). H υποαρκτική Chukotka έχει μέγεθος 780.000 km² (έξι φορές η Ελλάδα) και μόλις 50.000 κατοίκους που ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία ταράνδων και την αλιεία.
Στο αεροδρόμιο με περίμενε ο Missa Majutin, ιδιοκτήτης της εταιρείας, που όμως δεν ήξερε καθόλου αγγλικά, κάτι πολύ σύνηθες στην Ρωσία και μου έδωσε ένα χαρτί στο οποίο έγραφε ότι θα με πάει στο ξενοδοχείο, όπου θα με περίμενε μεταφράστρια.
Η Katia ήταν πολύ εξυπηρετική, αλλά τα νέα όχι και τόσο ευχάριστα. Πρώτον είχα χάσει την εβδομαδιαία πτήση για Markovo και έπρεπε να περιμένω 5 μέρες (!) για την επόμενη. Δεύτερον, ερχόταν χειμώνας και τα ελικόπτερα σταματούσαν τις πτήσεις και, τρίτον, ήταν αδύνατο πλέον να κατεβούμε με βάρκα το ποτάμι κυνηγώντας, όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός, καταλήγοντας στη βάση ελικοφόρων πυροσβεστικής, αφού δεν θα είχαμε τρόπο να επιστρέψουμε.
Φυσικά υποσχέθηκαν να προσπαθήσουν για το καλύτερο, καθώς ίσως να προέκυπτε κάποια έκτακτη πτήση σε 2-3 μέρες. Με χαιρέτησαν, έφυγαν και όπως ήμουν άυπνος, έφαγα γρήγορα και αποσύρθηκα. Το πρωί αν και ήμουν πεπεισμένος ότι θα περνούσα κάποιες μέρες στο Αnadyr, ξεχώρισα τα πράγματά μου, ετοίμασα τον κυνηγετικό σάκο, άφησα τα υπόλοιπα στη σκληρή μεγάλη βαλίτσα -που δεν μπαίνει σε μικρό ελικόπτερο- και δικαιώθηκα.
Παράγκα από λαμαρίνες
Στις 10:00 o Missa “εισέβαλε” ασθμαίνοντας στο δωμάτιο για να μου πει ότι παρακάλεσε -διαβάστε “λάδωσε”- τον πιλότο του ελικοπτέρου ανεφοδιασμού να με πάρει μαζί και σε 45’ απογειωθήκαμε. Η πτήση κράτησε σχεδόν 2 ώρες και συνεχώς ήμασταν στα 200 – 300 μέτρα από το έδαφος, οπότε κοιτούσα συνεχώς για ζώα. Είδαμε μόνο μία μικρή αρκούδα, οπότε κατάλαβα ότι το να προσπαθήσει κάποιος να κάνει αυτό το κυνήγι πεζός στην αχανή τούνδρα είναι ματαιοπονία. Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν άλογα, όπως στον Καναδά, ή θα κινηθείς με βάρκα ή με μηχανοκίνητο έλκηθρο, όταν το χιόνι έχει σκεπάσει τα πάντα.
Στη βάση μας περίμεναν ο Timofei με τον βοηθό του Missa και τον μάγειρα Giorgi που με οδήγησαν στο κατάλυμα. Μία περίεργη, αλλά ευρύχωρη παράγκα φτιαγμένη από λαμαρίνες, κόντρα πλακέ και γενικώς ό,τι περίσσευε. Πάντως ήταν ζεστή και αδιάβροχη και σύντομα σέρβιραν το δείπνο. Το μεγάλο ελικόπτερο έφυγε και μείναμε με το διθέσιο Robinson 22 που είχαν για περιπολίες. Με αυτό θα αναζητούσαμε τις άλκες και σε περίπτωση εντοπισμού θα προσγειωνόμασταν και θα πλησιάζαμε πεζοί. Εννοείται ότι δεν πυροβολείς από το ελικόπτερο, όχι μόνο γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι κυνήγι, αλλά γιατί και να ήθελε κάποιος να το κάνει είναι αδύνατον, αφού οι πόρτες δεν ανοίγουν στον αέρα.
Ένα γέρικο αρσενικό
Το πρωί ξεκινήσαμε με κακοκαιρία, φυσούσε και έριχνε ψιλόβροχο, και σύντομα είδαμε ένα γέρικο αρσενικό, που όμως λόγω υπερβολικά μεγάλης ηλικίας είχε κέρατα που αν και φαρδιά είχαν άσχημη όψη, οπότε το αφήσαμε. Η μέρα πέρασε χωρίς να βρούμε άλλο. Είδαμε πάντως θηλυκά και δύο νεαρές αρκούδες. Στην παράγκα ο Tim αφού τσέκαρε την προσγείωση του καιρού μου είπε ότι χειροτέρευε και ερχόταν κρύο, οπότε την Κυριακή έπρεπε να φύγω οπωσδήποτε.
Το Σάββατο η βροχή είχε δυναμώσει και περιμέναμε μέχρι το μεσημέρι για να μπορέσουμε να απογειωθούμε. Χρησιμοποίησα την αναμονή δοκιμάζοντας το όπλο σε στόχο. Μου είχαν δώσει ένα ρωσικό άγνωστης μάρκας, που έφερε μια φθηνή διόπτρα της Neaver, σε διαμέτρημα 30-06, πολύ μικρό για τα ζώα της περιοχής, αλλά έπρεπε να προσαρμοστώ. Πάντως και οι δύο βολές στα 100 μέτρα ήταν στο κέντρο του στόχου. Μας πήρε 2 ώρες μέχρι να βρούμε ωραίο moose που έβοσκε δίπλα σε ένα ρυάκι. Προσγειωθήκαμε περίπου 400 μέτρα πιο πέρα και πλησιάσαμε, αλλά μας κατάλαβε και χώθηκε στο δάσος. Ψάξαμε αλλά δεν μπορέσαμε να το βρούμε.
Τελευταία ελπίδα
Τελευταία μας ελπίδα το πρωινό της Κυριακής που ξημέρωσε ηλιόλουστη. Ο παγετός της νύχτας, είχε ως αποτέλεσμα ο κινητήρας να μην παίρνει μπροστά, αλλά καθώς ζέστανε κάπως, καταφέραμε να ξεκινήσουμε στις 10:00 έχοντας μόλις 3 ώρες περιθώριο. Μου τόνισαν για χιλιοστή φορά ότι το μεσημέρι έπρεπε να φύγω γιατί ερχόταν βαρομετρικό χαμηλό με πολύ κρύο. Η όλη ιστορία μου θύμιζε το “winter is coming”, από το Game of Thrones, αλλά δεν σχολίασα. Πάντως η βραχύβια λιακάδα είχε ως αποτέλεσμα να βγουν όλα τα ζώα στο καθαρό και είδαμε αρκετά. Σε μια μικρή κοιλάδα έβοσκαν 3 αρσενικά και το μεγαλύτερο έδειχνε καλό.
Ο Tim προσγειώθηκε πίσω από έναν παρακείμενο λόφο και συνέχισα μόνος. Τον ανέβηκα και μόλις πέρασα την κορυφή το είδα στα 200 μέτρα να στέκεται αμέριμνο. Κάθισα οκλαδόν και σημάδεψα. Η πρώτη σφαίρα το βρήκε στα πλευρά (λίγο πίσω) αλλά μην μπορώντας να εντοπίσει τον κίνδυνο, δεν έτρεξε, οπότε πρόλαβα και δεύτερη που το χτύπησε ακαριαία. Έκανε 20 μέτρα και σωριάστηκε. Είχαμε συνεννοηθεί, ότι σε περίπτωση επιτυχίας, ο Tim θα επέστρεφε για να φέρει τον Missa, ώστε να βοηθήσει στο γδάρσιμο και τον τεμαχισμό, ενώ εγώ πήγα εκεί που είχε πέσει. Όσο τους περίμενα, το μέτρησα και ήταν αρκετά καλό με άνοιγμα κεράτων 155 cm., που μπαίνει σε οποιοδήποτε βιβλίο. Κάποια στιγμή έφθασαν και μετά τις φωτογραφίες φύγαμε, ενώ ο Missa άρχισε την εκδορά.
Το μεγάλο ελικόπτερο είχε ήδη φθάσει στη βάση και φόρτωνε, οπότε σε λιγότερο από 20’ πήραμε το δρόμο της επιστροφής και σε λιγότερο από 36 ώρες (καθώς προλάβαμε την πτήση της Δευτέρας) επέστρεψα στην Αθήνα. Δεν γνωρίζω τη γνώμη σας, αλλά εγώ τόσο αγχωτικό κυνήγι δεν έχω ξανακάνει…
