Πάντα θα υπάρχουν κάποια μέρη που κρατάνε πολλά αγριογούρουνα, αλλά ακόμα και οι έμπειρες παρέες θα τα αποφεύγουν, χρησιμοποιώντας τα μόνο ως… έσχατη καταφυγή!
κείμενο ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΠΑΚΙΑΣ
Είναι κάτι κακοί τόποι που σαν τους φέρνω στο μυαλό μου με… πιάνει ανατριχίλα. Γεμάτα αγριόχοιρους είναι, αλλά ελάχιστα κυνηγημένους. Ο λόγος; Ο ίδιος ο τόπος αυτός καθ’ αυτός! Το μυαλό μου γυρνάει σε αυτά τα μέρη, όταν περάσουν ημέρες και εβδομάδες, χωρίς η παρέα να μπορέσει να “σταυρώσει” αγριογούρουνο…
Εφεδρείες έκτακτης ανάγκης
Εκείνες τις ημέρες, δηλαδή, που δεν βρίσκουμε καθόλου ίχνη στις περιοχές που, συνήθως, κυνηγάμε, οπότε αρχίζουμε να ξεχνάμε και τον… κρότο που κάνουν τα τουφέκια μας. Κατά κάποιον τρόπο είναι νομοτελειακό: όταν οι παγάνες αρχίζουν να μην αποδίδουν στα προσβάσιμα κυνηγοτόπια, υπάρχουν πάντα ως εφεδρεία, κάποιοι… “κακότοποι” έκτακτης ανάγκης! Εκεί, στα πιο “κλειστά” και δυσπρόσιτα τμήματα των δασών και των βουνών, υπάρχουν απρόσβλητες αγέλες ζώων που “αυγαταίνουν” κάθε χρόνο. Και, συνήθως, σε τέτοιους “κακότοπους” θα συναντήσεις κάπρους που δύσκολα θα δεις αλλού, σε αριθμό, μέγεθος και ηλικία. Πρόκειται για μία δεξαμενή γονιδίων που διαχέει διαρκώς νέο αίμα στις γύρω περιοχές, ενώ σε αυτά τα προστατευμένα μέρη, η θνησιμότητα των μικρών είναι πολύ μικρότερη από ότι αλλού.
Προτιμώ να περιγράψω και να μην ονομάσω κανένα από τα μέρη αυτά, όπου οι αγριόχοιροι είναι άφθονοι, αλλά οι ομάδες έχουν τους λόγους τους να αποφεύγουν. Σας βεβαιώ, όμως, ότι, η κακή τους φήμη βασίζεται σε πραγματικότητες, όχι σε παραμύθια!
Για τους κυνηγούς από την Τρίπολη μέχρι τις Πρέσπες και τον Έβρο, αυτοί οι τόποι έχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά, όπως η δυσκολία στην πρόσβαση: ο δρόμος προς τα εκεί γίνεται έξαφνα “τυφλός”, για κάθε αυτοκίνητο (“Dead End”, όπως λένε οι Αμερικάνοι).
Έτσι, τα αυτοκίνητα αφήνονται κάπου μακριά από το χώρο που εξελίσσεται η παγάνα, με όλες τις δυσκολίες που έχει αυτό σε πολλά επίπεδα… “Κακότοποι” είναι και αυτοί, που οι δρόμοι τους γίνονται αδιάβατοι και εξαιρετικά επικίνδυνοι, με την πρώτη βροχή!
Τότε, μπλέκεις σε καταστάσεις που σου τρώνε την μισή ημέρα, καθώς η ομάδα αναλώνεται στο να ξεκολλήσει ένα ή περισσότερα αμάξια από τη λάσπη. Αυτά τα μέρη προς αποφυγή, συχνά είναι απόκρημνα και δύσβατα, ακόμη και αν δεν είναι πολύ “ντυμένα”. Ξέρω τόπους όπου το ψηλότερο χορτάρι τους είναι … ο μαϊντανός, αλλά δύσκολα περπατιούνται. Όπως ξέρω και μέρη γεμάτα πουρνάρι, βάτα και κουμαριές, όπου το αποτέλεσμα είναι το ίδιο…
Η γειτονία με καταφύγιο
Μιλώντας για τέτοιους τόπους, το μυαλό μου πάει σε ένα συγκεκριμένο: βράχοι θεόρατοι κόβουν την πρόσβαση, ενώ απότομες χαράδρες μετατρέπουν τα 100 μέτρα… σε πορεία χιλιομέτρου, λόγω των αναγκαστικών παρακάμψεων.
Παραδόξως, σε αυτό το μέρος είχα πάντα επιτυχίες. Όμως, ποτέ χωρίς να ματώσω, να πέσω, να χτυπήσω, ή να φύγω με το μάτι λαβωμένο (και τυχερός είμαι που το έχω ακόμη). Η ίδια η “αναποδιά” του τόπου οδηγεί και τα αγριογούρουνα σε συγκεκριμένες πορείες και διαβάσεις, τις οποίες εύκολα μαντεύεις αν έχεις κυνηγήσει και περπατήσει αρκετές φορές εκεί…
Βέβαια, αν το καπρί δεν πέσει επιτόπου και πρέπει να μετακινηθείς γρήγορα εκεί που θα “κωλώσει”, τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δύσκολα: εσύ θες να πας όσο πιο γρήγορα μπορείς, για να προστατέψεις τα σκυλιά από το επικίνδυνο ζώο, αλλά… ο “κακότοπος” δεν σε αφήνει!
Πόσα καλά σκυλιά δεν έχασαν τη ζωή τους σε τέτοιους τόπους; Πόσες απώλειες δεν υπήρξαν σε αυτά τα μέρη, κάνοντας τις παρέες να τα βλέπουν… με μισό μάτι; Άλλο χαρακτηριστικό του “κακότοπου”, είναι η γειτονία του με ένα Καταφύγιο ή ένα “απαγορευμένο” έδαφος…
Ένα λάθος να γίνει και να περάσουν τα σκυλιά μέσα στην απαγορευμένη περιοχή, πρέπει να βρεθεί ο “θαρραλέος” που θα πάει να τα μαζέψει, χωρίς να κρατάει τουφέκι! Έχω υπάρξει μάρτυρας μιας τέτοιας στιγμής, όταν μπήκαμε άοπλοι σε Καταφύγιο, για να πάρουμε ένα σκύλο μας που βρισκόταν στη φάση της “στάμπας”: ο σύντροφος που πήγε να τον πιάσει πετάχτηκε έντρομος έξω από τα πουρνάρια, έχοντας στο κατόπι του… καμιά τριανταριά αγριόχοιρους που γιατάκιαζαν εκεί μέσα (ευτυχώς γλύτωσε και εκείνος, και εγώ και ο σκύλος).
Ναι, πάντα θα υπάρχουν κάποια μέρη που θα κρατάνε πολλά αγριογούρουνα, αλλά ακόμα και οι έμπειρες παρέες θα τα αποφεύγουν, χρησιμοποιώντας τα μόνο ως… έσχατη καταφυγή! Είναι οι τόποι που κάτι μέσα σου φωνάζει να μείνεις μακριά τους, μέχρι, τουλάχιστον, να έρθουν οι ημέρες της “ένδειας”, που τους κάνουν να φαίνονται σαν “λύση”…
