Αν τύχει και βρεθείτε στα βουνά της περιοχής και ξαφνικά συναντήσετε ένα όμορφο γελαστό κορίτσι, με κυνηγετικά ρούχα και πορτοκαλί γιλέκο, να ξαποσταίνει σε μια πέτρα, μην εκπλαγείτε… Δεν θα σας γελούν τα μάτια σας, ούτε θα σας κάνει παιχνίδια το μυαλό σας! Πρόκειται για την κόρη του αρχηγού των «γουρουνάδων», Λευτέρη Μπαλαμπέκου, την όμορφη Νίκη, το καμάρι του πατέρα της, αλλά και όλης της παρέας…

…Κυλάει «κυνήγι» στις φλέβες τους

Το επώνυμο «Μπαλαμπέκος» είναι ταυτόσημο με το κυνήγι! Πάππου προς πάππο, σόι πάει το βασίλειο! Ο παππούς Κώστας, που ήταν ο πρώτος υλοτόμος της περιοχής, το… κυνηγετικό μικρόβιο το είχε πάρει από τον πατέρα του και ύστερα αυτός με τη σειρά του, το μεταλαμπάδευσε στα παιδιά και τα εγγόνια του.

– «Είμαι κυνηγός 4ης γενιάς, όπως και ο αδελφός μου και τα δύο ξαδέλφια μου. Και οι τρεις τους λέγονται Κωνσταντίνοι και έχουν το όνομα του παππού μας. Όλοι μας πηγαίνουμε για αγριογούρουνα από το… δημοτικό! Τί να κάνουμε; Το κυνήγι το έχουμε στο DNA μας», λέει η Νίκη, που γι’ αυτήν, η χρονιά που διανύουμε θα είναι σταθμός στη ζωή της.

Η πατρική κυνηγετική παρουσία…

Η μικρή Ηπειρώτισσα «μπολιάστηκε» με το κυνήγι από την… κούνια! Ο πατέρας της συνήθιζε να την παίρνει μαζί του στο βουνό και να της δείχνει τα φυτά και τα ζώα που κρύβει στην αγκαλιά της η φύση.

– «Στα δώδεκά μου, πλέον, πήγαινα κανονικά στο κυνήγι. Η δουλειά μου ήταν να βάζω τα σκυλιά στο πάτημα, αφού ξέκοβαν οι μεγάλοι και μετά με ξεφωνητά να κάνω παγάνα. Αν δεν βρίσκαμε τα ζώα, κάναμε και δεύτερη. Αυτό συνέβαινε από το πρωί μέχρι να σουρουπώσει. Μάζευα τα σκυλιά, έπαιρνα άλλα και ξανά μανά το ίδιο, σαν μια σκυταλοδρομία», εξιστορεί. 

Ποιοι μετέχουν στην παρέα; Εκτός από τον αρχηγό, τον πατέρα της Νίκης, τον Λευτέρη, που έχει υπηρετήσει ως πρόεδρος του Κυνηγετικού Συλλόγου Μετσόβου, είναι άλλοι οκτώ Μπαλαμπέκοι: οι αδελφοί του Γιώργος και Γιάννης, οι θείοι Βαγγέλης και Κωνσταντίνος και οι άλλοι τρεις Κωνσταντίνοι (ο αδελφός και τα ξαδέρφια της Νίκης). Μαζί με αυτούς και κάποιοι φίλοι: Ο Άρης Βουκουβάλας, ο Κώστας Τσαβίδης, ο Κώστας Τσίμπας, ο Πάνος Ντάσης, ο Προκόπης Βλάσσης, ο Πέτρος Τζουμάκας, ο Γιώργος Τζούλης και ο Ιωάννης Δάλλας (αδερφός της γιαγιάς).

«Κυνήγι» στο µυαλό και την καρδιά της

Η ομάδα διατηρεί για το κυνήγι του αγριόχοιρου 30 σκυλιά. Τα μισά τα έχουν στα Ιωάννινα και τα άλλα μισά στο χωριό. 

– «Εκείνα που έχουμε στην πόλη τα φροντίζει ο φίλος του πατέρα μου, ο Άρης, και τα άλλα στο χωριό τα ταΐζει ο θείος Γιώργος. Έχουμε και καθαρόαιμα και ημίαιμα. Εγώ, προτιμώ τα δεύτερα, γιατί μπορεί τα πρώτα να είναι πιο όμορφα, τα δεύτερα όμως είναι πολύ καλύτερα στο κυνήγι», σημειώνει η νεαρή, που τρία είναι τα αγαπημένα της σκυλιά: ο δεκατριών χρόνων Αράπης, η δωδεκάχρονη Σπίθα και ο χρονιάρικος Τζόρνταν.

– «Με τα δύο πρώτα μεγαλώσαμε μαζί. Μας έχουν χαρίσει απίστευτες στιγμές. Ακόμη και σε αυτή την ηλικία δεν το βάζουν κάτω. Θα πάνε τα γουρούνια στα καρτέρια. Το κουτάβι το είχαμε κρατήσει με μια αδελφή του. Εκείνη πέθανε μικρή και γι’ αυτό τον Τζόρνταν τον μεγάλωσα με… διπλή αγάπη! Και τα τρία είναι ημίαιμα, αλλά με καλά κυνηγετικά αίματα!», εξηγεί.

Η Νίκη παραδέχεται ότι δεν κλείνει… μάτι όταν πρόκειται να πάνε την άλλη μέρα στο κυνήγι, που το θεωρεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. 

– «Ξυπνάω και βλέπω συνέχεια το ρολόι. Οι ώρες φαίνονται ατέλειωτες ώσπου να ξημερώσει. Είμαι μέσα στην υπερένταση και στο μυαλό μου φτιάχνω εικόνες από την εξόρμηση που μας περιμένει. Δεν με απασχολεί η κούραση, ούτε ότι θα βραχνιάσω μέχρι να βρεθώ κοντά στον πατέρα μου, όταν τα σκυλιά κάνουν στάμπα. Αυτό που με απασχολεί, είναι να κάνω σωστά, το κομμάτι που μου αναθέτουν. Και βέβαια, η χαρά μου συνεχίζεται και μετά, όταν παίρνω το μαχαίρι μου και βοηθάω στο γδάρσιμο», περιγράφει και τα λόγια της φανερώνουν ενθουσιασμό.

Πώς την αντιμετωπίζουν οι συμμαθητές της;

– «Με θαυμασμό, κυρίως τα αγόρια, αλλά και τα κορίτσια, που με ρωτούν πώς είναι το κυνήγι. Μόνο με έναν καθηγητή μου είχα ένα προβληματάκι, που μου είχε πει πως δεν μπορεί να καταλάβει τι ευχαρίστηση βρίσκουν κάποιοι με κάτι τέτοιο. 

Σήκωσα το χέρι, είπα την άποψή μου και νομίζω πως τα επιχειρήματά μου τον έπεισαν, γιατί από τότε, το σκύλο του που τον έφερνε στο σχολείο, τον εμπιστευόταν σε μένα να τον προσέχω. Κάτι αντίστοιχο, συνάντησα και σε κατασκήνωση της Χαλκιδικής, όπου ήμουν ομαδάρχισσα. 

Όταν έμαθαν τα παιδιά -κυρίως εκείνα που ήταν από μεγαλουπόλεις- ότι πήγαινα κυνήγι, άλλαζαν ύφος. Ύστερα από συζήτηση, όμως, αναθεωρούσαν την άποψή τους. Δεν φταίνε αυτά! Είναι επηρεασμένα από την αντικυνηγετική προπαγάνδα, που έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια», θίγει ένα άλλο επίκαιρο ζήτημα.

«Μεγάλωσα και ζω µε το κυνήγι»

Η 17χρονη ζει κυριολεκτικά για το κυνήγι και δεν χάνει ευκαιρία να βρεθεί με τα σκυλιά στο βουνό.

– «Πρόσφατα πήγαμε για ένα τριήμερο στο χωριό. Έπαιρνα τα σκυλιά και έβγαινα στο βουνό, γύρω από μια βρύση, που είχε φτιαχτεί στη μνήμη του παππού μου. Πήγαινα στην δεύτερη τάξη του Δημοτικού, όταν τον χάσαμε. Του είχα και μου είχε μεγάλη αδυναμία. Και θα σας πω κάτι σε αυτό το σημείο αλλά μην γελάσετε… Κάθε φορά που είμαι στη βρύση, ένα γεράκι πετάει από πάνω μου. Το ίδιο συμβαίνει και όταν κυνηγάμε σε αυτήν την περιοχή. Αυτό το γεράκι συμβολίζει την ψυχή του παππού μου πιστεύω και δεν είναι τυχαίο που βρίσκεται εκεί! Με κάνει να αισθάνομαι ότι είναι κι αυτός μαζί μας στο κυνήγι!», εξομολογείται τις σκέψεις της η Νίκη.

 Το κυνήγι είναι τρόπος ζωής για τη νεαρή. Όμως, θα μπορούσε να το συνεχίσει αν στο μέλλον, παντρευόταν κάποιον που δεν θα του άρεσε σαν δραστηριότητα;

– «Σέβομαι όποιον έχει διαφορετική αντίληψη και άποψη! Θέλω όμως να συμβαίνει το ίδιο και με τις δικές μου απόψεις και αντιλήψεις! Δεν θα δεχόμουν με τίποτα να σταματήσω κάτι που με χαροποιεί τόσο! Πόσο μάλλον το κυνήγι! 

Εκείνος που θα έρθει να με ζητήσει από τον πατέρα μου, ας το έχει αυτό κατά νου! Εγώ μεγάλωσα και ζω με το κυνήγι. Θα ήθελα να μάθουν τα πάντα γύρω από το κυνήγι και τα παιδιά μου, γιατί αυτή είναι η ιστορία της οικογένειας», κλείνει την τηλεφωνική συζήτησή μας η Νίκη, πριν επιστρέψει στο διάβασμά της… (για να μην χάνει εξόδους τα Σαββατοκύριακα)…