“Τι είχε φτιάξει ρε παιδιά ο άνθρωπος; Δεν ήταν φυλάχτρα αυτή, γκιουμές, κατσόλα ή όπως αλλιώς τη λένε. Έργο τέχνης ήταν. Έβλεπες τα πάντα και δεν φαινόσουν από πουθενά. Μόνο η κάννη έβγαινε όταν έπρεπε και τότε οι φάσσες δεν ήξεραν από που τους ήρθε… Ήταν σαν να τις κτυπούσε ρεύμα…”.
κείμενο: Χάρης Αρχοντάκης
Κυνηγώντας από καρτέρι οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές συγκριτικά με κυνήγι έρευνας. Εκεί, στάσιμος ο κυνηγός περιμένει το θήραμα και η επιτυχία του εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το αν και το κατά πόσο θα καταφέρει να το αιφνιδιάσει. Εκεί λοιπόν τον πρώτο ρόλο τον έχει ο ίδιος ο κυνηγός και μετά ως προς το αποτέλεσμα ακολουθούν το φυσίγγι, το όπλο, ή βολή και ο απορταδόρος σκύλος, αν υπάρχει και κάνει καλή δουλειά.
Αυτός ο κυνηγός έχει επιλέξει να περιμένει το θήραμα να κινηθεί προς αυτόν. Έτσι, αν υποθέσουμε ότι έχουμε μια ομάδα καρτεράτων κυνηγών, με ίδιες σκοπευτικές ικανότητες, ίδια όπλα, φυσίγγια, ρούχα κλπ. και ανάμεσα τους ψάχνουμε τους καλύτερους σε απόδοση μετά το κυνήγι, είναι απόλυτα βέβαιο πως θα τους διακρίνουμε στο πρόσωπο ή στα πρόσωπα εκείνων που εκμεταλλεύτηκαν καλύτερα τον χώρο τους.
Υποθετικά, θέλω να σας μεταφέρω σ’ ένα σκηνικό που έζησα στα μέρη της Ξάνθης σε κυνήγι φάσσας. Νύχτα ακόμη φτάσαμε στο προκαθορισμένο σημείο πάνω στο Λειβαδίτη. Μια ώρα μετά με τα πόδια και κρατώντας φακούς ήρθαν ο Δημήτρης με τον 67χρονο πατέρα του.
Σιωπηλά ακολουθούσαμε εκεί που μας οδηγούσε ο κυρ Κώστας. Πάνω στον αυχένα ο τόπος ήταν καθαρός με χορταράκι και λίγα ντούσκα. Εκεί, για να μας ευχαριστήσουν μας έβαλαν στα μεσιανά καρτέρια και οι δυο τους τράβηξαν στις άκρες.
Ώσπου ο ήλιος να βγει και όσο διάστημα εμείς ακούγαμε τις ελατότσιχλες και κάναμε επιτόπιο τροχάδην για να ζεσταθούμε, βλέπαμε καπνό από τις θέσεις των υπολοίπων δυο και κατά διαστήματα πατέρα και γιο να κουβαλάνε από μακρινές αποστάσεις, κομμένες κλάρες. Τα πρώτα πουλιά φάνηκαν στις 07:40. Όλοι μας τουφεκίσαμε αρκετά και πήραμε μπόλικα πουλιά, όχι όμως όσα οι Ξανθιώτες φίλοι μας παρ’ όλο που κυνήγησαν μαζί μας μόνο για δυο ώρες και μετά έφυγαν λόγω δουλειάς στην πόλη.
Το απόγευμα στο σπίτι που μας φιλοξένησαν κάναμε ταμείο. Ο πατέρας είχε 12, ο γιος 9 και εμείς οι τρεις 12 φάσσες και 28 ελατότσιχλες. Δεν ήταν ευχαριστημένος ο κυρ Κώστας και χαμηλόφωνα μουρμούριζε…. “Σας έβλεπαν τα πουλιά και έστριβαν είπε, σας έβλεπα κι εγώ, με μια κλάρα μόνο που βάλατε μπροστά σας, νομίζατε πως είσαστε κρυμμένοι;”
“Αύριο που θα πάτε μόνοι σας”, συνέχισε, “πιάστε στα καρτέρια που ήμουν εγώ και ο Δημήτρης. Οι δικές σας θέσεις κάηκαν, δεν θα περάσουν από εκεί πουλιά”.
Το πρωί τα πάντα έγιναν όπως είπε. Τα φασσιά περνούσαν όλα από τις άκρες, συμπεριφορά που έδειχνε ξεκάθαρα πως είχαν “φωτογραφίσει” τα χθεσινά καρτέρια μας. Εγώ και ο Παύλος μπήκαμε στην κατσόλα του κυρ Κώστα. Και λέγοντας μπήκαμε κυριολεκτώ. Τι είχε κάνει ρε παιδιά ο άνθρωπος; Δεν ήταν φυλάχτρα αυτή, γκιουμές ή κατσόλα όπως την αποκαλούν κατά τόπους. Έργο τέχνης ήταν. Έβλεπες τα πάντα και δεν φαινόσουν από πουθενά. Μόνο η κάννη έβγαινε όταν έπρεπε και οι φάσσες δεν ήξεραν από που τους ήρθε, ήταν σαν να τις κτυπούσε ρεύμα. Έπεφταν και συνέχιζαν να περνούν από τα ίδια σημεία, το πολύ 20 μέτρα πάνω μας.
Διαφορά ολοφάνερη. Με δυο μόνο όπλα, αφού ο Σπύρος προτίμησε να μείνει χαμηλότερα για ελατότσιχλες, ως το απόγευμα πήραμε 27 πουλιά. Στο κυνήγι κάποια δεδομένα ίσως και να μην αλλάξουν ποτέ. Γιατί στην έρευνα πρωταγωνιστεί ο σκύλος, στο περπατητό η μπηχτή τουφεκιά του κυνηγού και στο καρτέρι η φυλάχτρα του.
